Vierenveertig|•|

Ik was erg dorstig en de pijn van de arme herten hielp me er niet bij, toch hield ik me zoals de laatste weken sterk en ging door. Bij het laatste hert ging mijn dorst minder pijn doen en ik voelde me gevuld, maar door de pijn van de zeven herten en een beer zakte ik door mijn knieën. Met alle nieuwe kracht in mijn lichaam probeerde ik de pijn uit me te drijven wat langzaam hielp. Licht hijgend was alle pijn uit mijn lichaam. Ik wist nu tenminste wel dat het mogelijk was. Misschien kon ik het een soort van uitzetten als ik beter trainde, want dit was erg vermoeiend. Ik moest gewoon proberen de gevoelens van het dier uit mijn lichaam te drijven, en misschien kan ik het uiteindelijk dan zelf aan en uit zetten als je het zo kan noemen. Giada kwam voorzichtig uit de bosjes vandaan. Ze keek naar het hertenlichaam voor me en dacht aan haar honger. Ik stond op en liep een paar stappen naar achteren. ‘Ga je gang, het bloed is er uit.’ grapte ik. Giada sprong op het levenloze lichaam af en at het vlees op. Geboeid keek ik naar Giada, het is behoorlijk handig, ik dronk het bloed en Giada at het vlees. Zo hoefde ik de lichamen van de doodde dieren ook niet meer te verstoppen. Dat kunnen we inderdaad samen doen, zo jagen. Ik grinnikte, meestal was alleen Pepijn de enige die op mijn gedachte praatte. Ik heb het van hem overgenomen. Ik rolde met mijn ogen. ‘Jullie mogen elkaar nu wel hé?’ Ze antwoorde niet en at rustig verder. Beelden flitsten vanuit haar hoofd door de mijne. Boos keek ik haar aan. ‘Je hebt Pepijn aangevallen!’ Onschuldig keek ze naar beneden. Hij begon. Ik zuchtte diep. ‘Stelletje kinderen.’ Mompelde ik geïrriteerd.