~11~

Ik begon ongerust te worden. "Ness, weet jij waar Dana is?", vroeg ik. "Nee, ze is achter geraakt.", antwoordde ze. "Typisch.", zuchtte ik. Ik stond op en liep in de richting waar we vandaan waren gekomen. Dana kon zelfs verdwalen met een routeplanner die centimeter voor centimeter aangaf waar ze heen moest. Serieus, ze is een zo een keer verdwaalt. "Wacht nou even.", zei Jake. Er is vast niks aan de hand. Ik negeerde hem en liep door. Ik bleef staan toen ik Dana's stem hoorde. "Waarom niet?", vroeg ze terwijl ze opstond. "Omdat ik dorst heb.", zei een stem, zo perfect, zo zuiver, dat het alleen een vampier kon zijn. "Het duurt maar een seconde." Voor ik kon nadenken over wat ik zou doen stond Edward voor haar. "Laat haar los.", siste hij."Wat jullie willen.", siste ze vrolijk en ze gooide Dana tegen een boom.

"Dana.", zei ik en ik verraadde direct waar ik zat. "Ah, nog een klein schatje. Moet toch moeilijk zijn om al die nutteloze mensjes te beschermen." Ik wist niet wat ik moest doen. Alice pakte mijn hand en trok me naar achter, terwijl de rest van de Cullens beschermend voor me gingen staan. "Ga weg, je maakt geen kans.", zei Emmett rustig. Met Jasper, Emmett en Edward aan onze kant was het onmogelijk dat zij alleen zou winnen. "Ah, schatjes, maken jullie je maar geen zorgen. Jullie zijn van mij." Ze verdween. Ik begon zachtjes te huilen. "Rustig.", zei Bella tegen mij. Edward tilde Dana op en Bella mij en in no time waren we weer bij het Cullen-huis.