017

Leoni Livia Guardiola

‘Oke pap, waar kan ze nou zijn!’ riep ik paniekerig en ik wierp voor de zoveelste keer van deze avond een blik op de klok. Het was nu al half 11 en we hadden nog steeds niks van Lena gehoord. Ik had Elena en Lily gebeld, en zelfs die twee hadden geen flauw idee waar Lena kon zijn. Op dat moment ging de bel. Papa en ik keken beide op en ik rende snel naar de deur. Ik opende hem en zag dat het Elena en Lily waren. ‘En hebben jullie haar gevonden?’ vroeg ik hoopvol en ik liet ze naar binnen. ‘Nee sorry, maar zo te merken jullie dus ook niet?’ zei Elena zacht. ‘Ik snap het echt niet, Lena is niet iemand om niks van zich te laten horen.’ Zuchtte Lily en ik zag dat ze het moeilijk had. We gingen in de keuken zitten en keken hoopvol naar papa, in de hoop dat hij nog iets had gehoord.
Sergio Ramos

Lena lag met haar hoofd op mijn schoot en keek naar de film. Ik had werkelijk waar geen idee waar hij over ging, het enige waar ik mee bezig was, was het kijken naar Lena. ‘Wil je nog wat drinken?’ vroeg ik. ‘Doe maar een cola.’ Zei Lena en ze bleef gewoon verder naar de film kijken. ‘Dan moet je even met je hoofd omhoog anders kan ik niet weg.’ Zei ik en ik duwde haar een beetje aan de kant. ‘Laat dan maar, ik lig goed.’ Zuchtte Lena en ze legde haar hoofd weer op mijn schoot. Ik streelde met mijn hand door haar haren heen en richtte mijn blik toen ook maar op de film. Ik moet toch iets nuttigs gaan doen.

‘Sergio, hoe laat is het?!’ zei Lena ineens en ze schoot omhoog. ‘Ehm. Kwart voor 11.’ Zei ik en ik keek haar aan. ‘Fuck fuck fuck! Ik ben echt veel te laat! Ik heb papa niet laten weten dat ik hier was. Serieus ik ben dood, en jij waarschijnlijk ook!’ zei Lena en ze sprong overeind. ‘Kom!’ riep ze en ze probeerde me overeind te trekken, een onmogelijke klus. ‘Ja ja, ik kom al.’ Zuchtte ik en ik stond op. ‘Schiet nou op, we moeten nu naar mijn huis!’ zei ze paniekerig. Ik pakte de auto sleutels en trok Lena mee aangezien ze stok stijf stond van angst. ‘Kom nou maar, ik breng je weg. En je kan er verder toch niks meer aan doen. ’ Zei ik en ik liep naar buiten. Ik liep naar de auto en stapte in. Natuurlijk was Lena weer een stuk trager en dat terwijl juist zij haast heeft.

Lena Adriana Guardiola

Er heerste een ongemakkelijke stilte in de auto, volgens mij is Sergio boos op me. Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken en keek uit het zij raampje. Ik wou niet dat hij mijn tranen zou zien. ‘Sergio?’ vroeg ik zacht zodat hij niet zou horen dat mijn stem over zou slaan van verdriet. ‘Hmm?’ was het enige wat hij zei. ‘Ben. Ben je boos op me?’ fluisterde ik. ‘Nee natuurlijk niet, hoezo denk je dat?’ vroeg Sergio en hij richtte zijn blik op mij. Ik voelde de tranen ontsnappen en draaide mijn hoofd nog iets verder. ‘Oke wacht heel even. Waarom huil je?’ zei Sergio en hij ging in de berm rijden. Uiteindelijk stopte hij en hij keek me verwachtingsvol aan. ‘Lena, waarom huilde je?’ vroeg hij zacht en hij pakte mijn hand vast. ‘Ja nou. Ik dacht dat je boos op me was, en ik wil niet dat een van mijn beste vrienden boos op me is.’ Snikte ik. Ik kon moeilijk zeggen dat ik huilde omdat ik bang was dat mijn grote liefde boos op me was. Sergio kneep even in mijn hand en glimlachte toen. ‘Ik kan op zo’n lieve meid toch niet boos worden. Gekkie.’ En hij drukte een kus op mijn wang, het liet een brandende plek achter. ‘Ik ga weer verder rijden, anders kom je nóg later thuis.’glimlachte Sergio en hij startte de auto. Ik ging met mijn hand over de brandende plek, de plek waar Sergio zijn lippen had geplaatst..