Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5

Eerst gingen we naar een deur die waarschijnlijk bij een meisje hoorde. Of van een jongen die erg van roze houd want de deur was helemaal roze met gekleurde bloemetjes erop.
Eran klopt aan en er wordt bijna meteen open gedaan.
Er staat een vrolijk uitziend meisje in de deuropening. Haar zwarte haar komt tot haar middel. Ze heeft een zwart jurkje aan waarin haar rondingen mooi uitkwamen en heeft een gezicht waar modellen een moord voor zouden doen. Zo mooi is die.
Zodra ze ziet dat Eran voor haar staat geeft ze hem een dikke knuffel en fluistert: “Hey Eran..” Blijkbaar is ze blij om hem te zien, dat zie je gelijk. Maar mij viel ook meteen op dat die blijheid gespeeld is, het is bijna geloofwaardig. Ik vraag me af of andere mensen dat opgevallen zouden zijn. Ik was altijd al heel erg oplettend, maar zeker als ik ergens nieuw kwam en de omgeving anders. En dat is hier zeker van toepassing
Ze laat Eran los en ziet mij nu pas staan.
“wie is dat?” vraagt ze aan Eran.
“Mogen we even binnen komen?” is Erans antwoord.
Ze loopt naar binnen en laat de deur openstaan zodat we naar binnen kunnen lopen.
Ik kijk rond en zie dat dit een echte meisjes kamer is. Qua kleur is die precies hetzelfde als Erans kamer, ik vermoed dat alle kamers gewoon grijs zijn en dat alleen de deuren gekleurd mogen zijn, maar deze heeft overal tierelantijntjes liggen en hangen. Zodra de deur dicht is zegt Eran: “Carmen dit is Neve.” tegen het meisje.
“Hoe komt het dat ik haar nog nooit heb gezien Eran?” vraagt Carmen. Terwijl ze mij een hand geeft.
Ik kijk Eran aan en hij mij. Hij vraagt met zijn ogen wat hij moet antwoorden. Ik weet het niet dus haal ik mijn schouders op. Ik zie in zijn ogen dat hij heeft besloten om de waarheid niet ze vertellen. Want ook al is ze een van zijn vrienden wist hij blijkbaar niet zeker of we haar echt wel konden vertrouwen.
“Haar moeder heeft haar op haar kamer opgesloten gehouden tot nu dus. En toen ze op de gang liep kwam ze mij als eerste tegen. Ze vertelde van haar moeder en toen dacht ik: laat ik haar aan mijn vrienden voorstellen” Eran vertelt met een glimlach zijn leugen. Het klinkt erg geloofwaardig. Nou maar hopen dat Carmen het gelooft.
Ik zie aan haar gezicht dat ze het niet gelooft maar Carmen ziet ook aan Erans gezicht dat ze niet verder mag vragen.
“oké, heb je haar ook al aan Dave, en de rest voorgesteld?” vraagt Carmen aan Eran zonder hem aan te kijken. Ze neemt mij namelijk helemaal in zich op.
“nee nog niet. Ik ben eerst naar jou gegaan.”
“Oké, zullen we dan maar naar de andere gaan?” vraagt Carmen en ze doet de deur weer open en huppelend gaat ons voor de gang uit naar een andere gang. Wij lopen een beetje achter Carmen want ze rent bijna, en ik ben nog steeds een beetje duizelig. Ze blijft stilstaan bij een deur die ook net zoals die van Eran een draai slot heeft.
Carmen klopt drie keer, wacht dan even en klopt dan nog eens drie keer. De deur vliegt open en in de deuropening staat een jongen die zo het tweelingbroertje van Eran zou kunnen zijn. Misschien was hij dat ook, dat weet ik natuurlijk niet. Alleen zijn ogen zijn anders. Die zijn veel donkerder dan die van Eran.
“Dave!” Fluistert Carmen nog blijer dan dat ze bij Eran had gedaan, dit is wel echte blijdschap. Ze geeft hem ook een knuffel en zoent hem. Aha daarom huppelde ze vast. Ik moet toegeven dat ze op het eerste gezicht heel erg bij elkaar blijken te passen.
Nadat ze de jongen die blijkbaar Dave heet heeft losgelaten geeft hij een knikje naar Eran en zegt: “Jo gozer, lang niet gezien.”
“inderdaad, maar ik moest wat dingen doen.”
Ik sta half verscholen achter Eran omdat ik nogal verlegen ben en niet precies weet wat ik moet doen.
Eran merkt blijkbaar dat ik verlegen ben want opeens pakt hij mijn hand en rukt er zachtjes aan. Maar wel hard genoeg om mij achter hem vandaan te halen.
“Dave, ik wil je graag voorstellen aan Neve” Eran wijst naar mij met zijn vrije hand.
“Neve, dit is Dave, een van mijn beste vrienden en het vriendje van Carmen zoals je misschien al had gezien.” Hij gniffelt een beetje.
Dave geeft me een hand en maar zegt of vraagt niks.
“Om 8 uur bij mij?” vraagt Eran aan Carmen en Dave.
Ze knikken en gaan bij Dave naar binnen. Wij blijven op de gang staan.
“kom dan gaan we naar de andere” Eran, die nog steeds mijn hand vasthield, trekt me mee terug dezelfde kant op waarvan we gekomen waren. Maar in plaats van naar links te gaan, gaan we rechtdoor. We komen langs nog meer deuren maar blijven vrijsnel staan voor een vrolijk uitziende deur. Hij heeft alle kleuren van de regenboog, met elfjes die door de kleuren vliegen.
Voordat Eran de kans heeft om zijn hand ook maar op te tillen om aan te kloppen wordt er al opengedaan. Door alweer een meisje. Alleen is zij heel anders dan Carmen. Ze heeft kort haar en gewoon een wijde broek en T-shirt aan. Ze ziet er ook vrolijk uit, maar dan meer op een manier die me aansprak. Vrolijk zoals de meeste mensen, niet gespeeld vrolijk zoals Carmen maar gewoon uit je zelf.
“hey Eran, ik heb je niet gezien bij het ontbijt, dat is voor het eerst. Ik kan me niet herinneren wanneer de laatste keer was dat jij een maaltijd oversloeg.” Grapt ze terwijl ze ons binnen liet.
Eran loopt voor me, als ik langs het meisje loop zie ik haar een beetje verbaast kijken en daarna haar schouders een beetje ophalen. In de kamer zit al iemand. Een jongen. Hij ziet er slungelig uit, zijn haar zit helemaal in de war, maar zo dat het er toch goed uitziet. En zijn ogen zijn zo licht blauw dat ze bijna wit lijken.
Hij kijkt op van het boek dat hij aan het lezen was en ziet Eran.
“hé Eran, leeft jij ook nog?” hij moet lachen om zijn eigen grappen.
Daardoor lijkt hij een beetje op Ivan. Hij leest ook graag en heeft hetzelfde postuur als de jongen hier. Ivan ken ik al sinds de crèche. Daar hebben we elkaar leren kennen en vanaf toen zijn we altijd beste vrienden geweest. We hebben altijd in de zelfde klas gezeten en vaak ook naast elkaar. Alice kwam op de middelbare school erbij en samen hadden we altijd de grootste lol. Hij gaf me altijd modetips en ik weet zeker dat hij deze uitfit zou goedkeuren. En toen kwam Jack in het spel. Jack was een jaar ouder en zat een klas hoger. Ivan werd meteen verliefd op Jack toen hij hem zag. Jack was toen nieuw op school. Ze kregen verkering en Ivan vergat Alice en mij gewoon.
Ze hebben nu denk ik meer dan 2 en een half jaar en ik ben blij dat het bij Ivan niet hetzelfde is afgelopen als met Alice. Ik vraag me af of ik hem ooit nog terug zal zien, of dat ik hier voor altijd vastzit.
Ik voel mijn tranen prikken bij de gedachten. Ik slik porbeer ze weg.
Mijn blik gaat nog eens over de jongen die ondertussen is opgestaan. Mijn blik kruist zijn nieuwsgierige blik en ik glimlach een beetje.
“ik ben Gerrit.” Zegt hij en hij steekt zijn hand naar me op. Die pak ik vast en zeg: “ik ben Neve”.
“En ik ben Fay” zegt het meisje dat de deur had open gedaan.
“leuk jullie te ontmoeten” zeg ik, en ik meen het. Ik vind ze nu al aardig, en zeker aardiger als Carmen. Over Dave kan ik nog niet oordelen want ik heb hem amper gesproken.
“Hoe komt het eigenlijk dat we je nog nooit hebben gezien?” vraagt Gerrit heel relaxt.
Ik kijk weer naar Eran. Hij schraapt zijn keel en zegt: “Dat is een lang verhaal, die zal ik jullie ook vertellen.” Eran vertrouwt Fay en Gerrit blijkbaar genoeg om ze mijn verhaal te vertellen. Maar ik zou ze ook vertrouwen als ze mijn vrienden geweest zouden zijn.