Time Turner || One

October 31st 1981

Severus Snape rounded the corner. He hoped -against his knowledge- that is was not true. He wished that she would still be alive. All around him the tiny Halloweeners were going home, to their mothers. Counting their candy pieces and talking to their friends or family as they did so. Severus walked along the identical houses, searching for one in particular. As he stopped on the curve he could see the damages that the curse had left; the house was barely standing and a big hole was blown in the left wall of the second floor. Severus slowely walked towards the picketfence and opened the small wooden door. He stepped over the stone driveway, his feet making a soft noise with every step he took. The door of the house had been blown partly of its hinges and hung sadly on the lowest hinge, creeking in the wind. Swiftly Severus stepped towards the stairs. As he put his hand on the barre, he saw the lifeless body of a man with untidy black hair, a man he once hated but now pitied; James Potter. With every step he took Severus became faster, wanting to know and hoping that it wasn't true, that it hadn't happened. For the door of the nursery marked 'Harry', written in the lovely handwriting of a young woman he loved, he stood still. He let his breath escape him, not knowing that he held it untill this very moment. With a slight push, he opened the door. His eyes widened and filled with tears immediatly. He ran towards her lifeless body, pulled her up in his arms and swayed her within them. He cried in her red hair, the woman he had loved for so long. His beloved Lily.

~

Severus Snape ging de hoek om. Hij hoopte -tegen beter weten in- dat het niet waar was. Hij wenste dat ze nog zou leven. Overal om hem heen gingen de kleine Halloweeners naar huis, naar hun moeders. Hun snoep tellend en pratend tegen hun vrienden of familie terwijl ze dit deden. Severus liep langs de identieke huizen, zoekend naar één in het bijzonder. Terwijl hij op de stoep stilstond kon hij de schade zien die de vloek had achtergelaten; het huis stond op het punt van instorten en er was een gigantisch gat geblazen in de linkermuur van de eerste verdieping. Severus liep langzaam naar het houten hekje en opende het deurtje. Hij liep over de stenen oprit, zijn voeten een zacht geluid makend met elke stap die hij zette. De deur van het huis was deels uit zijn scharnieren geblazen en hing triest aan zijn onderste scharnier, krakend in de wind. Vluchtig stapte Severus naar de trap. Terwijl hij zijn hand op de leuning legde zag hij het levenloze lichaam van een man met slordig zwart haar, een man die hij eens haatte maar naar wie hij nu met medelijden keek; James Potter. Met elke trede die Severus nam werd hij sneller, willen wetend en hopend dat het niet zo zou zijn, dat het niet was gebeurd. Voor de deur van de babykamer gemarkeerd met 'Harry', geschreven in het mooie handschrift van een vrouw van wie hij hield, stond hij stil. Hij liet zijn adem ontsnappen, niet wetend dat hij deze al die tijd in hield. Met een kleine duw, opende hij de deur. Zijn ogen werden groot en vulde zich onmiddellijk met tranen. Hij rende naar haar levenloze lichaam, trok haar op in zijn armen en wiegde haar heen en weer. Hij huilde in haar rode haar, de vrouw van wie hij zo lang hield. Zijn geliefde Lily.