74.

Ik had het gevoel dat ik stikte van de pijn. Hera tilde me op en bracht me weg. Plotseling, in een flits zag ik mijn moeder. Ik voelde dat ze mijn hand pakte. "Alsjeblieft, doe je best.", zei ze. Ik keek vaag naar mijn hand war opeens een ingewikkeld patroon opzat. "Wat is dat?", vroeg ik Hera. Ze keek me aan. "Ze heeft jouw haar eigen zielenkracht gegeven. Het enige wat je nu moet doen is zijn ziel verlichten.""Hoe moet ik dat dan doen?", zei ik niet begrijpend. "Virtus amoris, aperi cor tuum.""En dat betekend??" Jezus, wat was alles vaag hier. "Kracht van de liefde, open je hart. Ik herhaalde het duizend keer. "Je kunt het.", fluisterde Hera.

Ik zat alleen op een groot open veld. "Ah, geef je het eindelijk op?" Ik keek niet om. Ik wist dat ik maar één kans had. Virtus amoris, aperi cor tuum."", fluisterde ik. Mijn hand begon te gloeien, dus ik bleef het herhalen tot hij vlak achter me stond. Ik draaide me om en duwde hem weg, met een verrassende kracht en hij leek verbaasd. "Nog één ding.", mompelde ik. Ik deed mijn ketting af en gaf het aan hem. "Je wilde hem toch? Alsjeblieft!" Hij zei niks en plotseling werd ik verblind door een wit licht dat pijn deed aan mijn ogen. En ik werd wakker in de armen van Collin.