~9~

"Wat is er gebeurd?", vroeg ik me weer af. "Nou, we bestaan gewoon niet meer, Twilight bestaat niet en...." Dana typte iets in op haar Blackberry. "Het enige boek dat Stephenie Meyer ooit heeft geschreven is de Host." "Serieus? Das zo'n langdradig boek.", zuchtte ik. Dus. Geen Twilight, geen ouders en geen vrienden. Ik haatte het hier. Serieus. Liever boeken dan in het echt. Een traan gleed over mijn wang. Ik sloeg mijn arm om Dana heen. Serieus, wat moesten we nu? We konden niet ons hele leven bij de Cullen-clan. wonen. Dat zou niet eerlijk zijn. Ik wilde hier niet meer zijn. Ik liep naar boven en liet me op het bed vallen. Ik wou dat ik beter had uitgekeken, dan waren we hier nu niet. "Het komt wel goed.", zei Dana, die me was gevolgd. "Hoe kun je dat nou zeggen? We zijn onze familie, onze vrienden, ALLES kwijt. Hoe kan dit ooit nog goed komen?", huilde ik. "We vinden wel een manier.", beloofde Dana. Nessie kwam ook de kamer binnen. Ze pakte mijn hand. Ik zag de wei van Bella en Edward. "Ja, lijkt me leuk.", zei ik. Toen pakte ze Dana's hand en knikte ook. Het was een lange wandeling, maar het was wel lekker. Jake ging ook mee, maar, tot mijn ongenoegen, bleef hij maar vragen stellen. Ik liet Dana maar praten, het kon me niet echt veel schelen. "Zeg, leef je nog?", vroeg hij opeens aan mij. "Nee, hartstikke dood.", zei ik. "Dacht ik al." Toen we eindelijk bij het weiland aankwamen liet ik me in het gras vallen. Wow. Nog mooier dan in de film. "Dana, waar ben je?", vroeg ik na een tijdje. Maar ze gaf geen antwoord.