Hoofdstuk 15

‘De huisarts weigerde om op huisbezoek te komen. Ik heb de receptioniste ongeveer door de telefoon getrokken, maar het heeft niet geholpen. Om half elf kunnen we er heen.’ Florence streelde door Lily's haren. ‘Ik heb haar gezegd dat je te ziek was om te komen, en dat ik dat echt wel in kon schatten na mijn geneeskundestudie, maar het had geen effect. Het is dat je zo ziek bent, anders waren we meteen een andere huisarts gaan zoeken.’ Ze stond op en bleef even staan in de deuropening. ‘Ik maak je een kwartiertje voor we weg gaan wel weer wakker, probeer nu maar lekker te slapen.’ Ze blies een handkusje.

Zoals beloofd werd Lily weer wakker gemaakt door haar moeder. ‘Houd je pyjama maar aan, de dokter begrijpt het wel.’
Lily keek naar haar rode broek met witte hartjes en schudde haar hoofd en wees naar de grijze trainingsbroek die ze de dag daarvoor nog over haar slaapkleding had gedragen op de grond.
‘Wil je die aan?’
Lily knikte. Haar moeder hielp haar uit haar pyjamabroek en met het aantrekken van haar trainingsbroek. ‘Zullen we maar gaan?’
Ze knikte weer en probeerde op te staan, waardoor ze weer begon te hoesten. De tranen sprongen in haar ogen.
‘Je hebt zo’n nare hoest,’ mompelde Florence. Samen liepen ze de trappen af, Lily werd ondersteund door haar zorgzame moeder.
‘Wacht jij maar hier, dan pak ik je jas en ga ik daarna de auto halen.’
Gehoorzaam ging Lily op een van de onderste treden zitten. Ze hoorde hoe haar moeder in de gangkast rommelde. Even later kwam ze tevoorschijn met Marise’s jas.
‘Al die jassen lijken veel te veel op elkaar,’ verklaarde ze zuchtend. ‘Doe deze gewoon maar aan.’
Met moeite wurmde Lily zich in de jas van haar zus, terwijl haar moeder al weer naar buiten was gerend. Enkele minuten later kwam ze terug.
‘Kom maar, ik sta midden op de weg geparkeerd.’

De snijdende wind deed pijn aan haar huid, liet haar hoofd kloppen en ze begon weer te hoesten.
‘Meisje toch. Ga maar snel in de auto zitten, hij is al verwarmd.’
Lily zat amper en Florence reed al weg. Lily sloot haar ogen in de hoop zich wat minder miserabel te voelen als ze niet zag hoe snel de huizen en lantaarnpalen voorbij schoten.

‘Dus, Lily, waarom ben je hier?’ vroeg de arts nadat ze zich hadden voorgesteld. Lily dacht even na, wat deed ze hier eigenlijk? Ze was meegesleept door haar moeder, maar had er zelf eigenlijk geen reden in gezien. Ze had gewoon koorts, daarvoor hoefde je niet naar de dokter. Ze zou vanzelf wel beter worden, als ze maar genoeg rustte. Ze begon prompt te hoesten, en haar moeder nam het woord terwijl ze geruststellend over haar dochters rug wreef.
‘Zoals u kunt zien, is ze hartstikke ziek. Gisteren had ze hevige koortsrillingen en hebben we veertig graden gemeten, en ze heeft zo’n nare hoest dat ik denk dat er iets in haar longen zit. Of u even wilt luisteren.’ Haar moeders stem klonk beleefd, maar had toch een dwingende ondertoon. Lily vroeg zich af waarom ze niet zelf naar haar longen luisterden. Ze werkte niet meer in de geneeskunde, maar zo’n simpel iets zou ze wel niet verleerd zijn.

Na nog wat vragen verzocht de dokter Lily om mee te lopen naar het afgeschermde gedeelte. De fel witte muren deden pijn aan Lily's ogen, de asgrauwe vloer en zwarte stoel, die haar aan een stuk minder comfortabele en plattere versie van een tandartsstoel deed denken, gaven het aanzicht een treurige sfeer. De lampen schenen fel, waarschijnlijk opdat de dokter haar beter onderzoek kon doen, maar aangenaam was het zeker niet.
‘Ga maar even zitten,’ zei de dokter en klopte op de stoel. Zelf ging ze op een bureaustoel zitten. ‘Doe je trui en shirt maar even uit, ik wil naar je longen luisteren.’
Lily deed wat ze vroeg. Al snel voelde ze het koude metaal van de stethoscoop tegen haar lichaam gedrukt, het deed haar rillen en kippenvel zette op.

De dokter vroeg Lily verscheidene keren om diep in en uit te ademen of om te zuchten, terwijl ze het koude metaal telkens op een ander stukje huid neerzette. Ook keek ze nog even naar haar keel, waarmee ze het onderzoekje afrondde.

‘Lily heeft een fikse longontsteking.’ Lily ergerde zich aan het feit dat de dokter niet meer de moeite nam om tegen haar te praten. Met Florence discussieerde ze over de behandeling, terwijl Lily hoofd op het bureau legde om haar nek van het gewicht te ontlasten. Ze wilde niets liever dan naar huis en slapen. Ze hoorde haar moeder praten over dat ze het een schande vond dat ze weigerde op huisbezoek te komen. Lily tikte haar moeder aan.
‘Laten we naar huis gaan,’ zei ze moeizaam.
Vol medeleven keek Florence haar aan. ‘Je hebt gelijk. Laten we gaan.’