Two Weeks For Fun or Not Tom Kaulitz 2.6
Hey Lezertjes
Sorry dat het zo lang duurde en dat ik mijn belofte niet nakom, maar ik heb het nogal druk en ben dan ook nog mijn USB stick een paar dagen kwijt gespeeld waar alles op stond. maar hier is een deeltje 
maar vanaf donderdag 28 juli ga ik werken tot en met 7 augustus dus dan kan ik niet schrijven en deeltjes plaatsen. en dan van 15 augustus tot en met 21 augustus ben ik op vakantie naar Nederland naar Gabri en ik kijk er echt naar uit
Dus dan ga ik proberen in die week daartssen een deeltje te plaatsen, maar voor nu, veel leesplezier
Gabriëlle pov
Zijn wenkbrauwen schoten omhoog.
Dat van die koekjes had ik beter niet kunnen zeggen, nu lijk ik wel een stalker.
‘Het doet er ook niet toe.’
Ik sta op en kijk hem berouwvol aan.
‘Het spijt me dat ik je heb gestoord. Ik dacht dat je niet thuis was en ik maakte me zorgen om Mr. Pootles. Hij kon wel stervend in je tuin liggen.’
Zijn ogen glijden over mijn lichaam waardoor mijn hart sneller begint te kloppen.
‘Wat niet verklaart waarom je als inbreker verkleed bent om te komen zoeken.’
‘Nou, ik…’
Hoe kan ik dat nu uitleggen zonder verklaard te worden als gek?
‘Ik moet er echt vandoor.’
Laat me alsjeblieft vertrekken met een beetje waardigheid.
‘De koekjes heb ik ontvangen. Ze waren lekker.’
Hij wrijft over zijn buik en zijn lippen krulden omhoog. Een lach die duidelijk overging in een grijns.
‘Waarom heb je dan niet op mijn berichten geantwoord?’
En wat is er hier verdorie zo grappig?
‘Waarschijnlijk zijn ze tussen de rest van de papieren geraakt. Mijn hulp spreekt niet goed Duits.’
Toen hij rechtop ging staan, wankelde hij plots op zijn benen en moest zich vastgrijpen aan het aanrecht.
‘Wat is er?’
Ik zet een stap naar hem toe.
Alle kleur is uit zijn gezicht verdwenen en hij ziet er moe en grauw uit in het felle licht. Hij steekt zijn hand op, om me af te weren.
‘Niets.’
Elk spoortje humor was uit zijn stem verdwenen.
Ik kan zien dat hij liegt, maar besluit er niet verder op in te gaan. Na wat hij me allemaal heeft aangedaan, kan hij voor mijn part ter plekke neervallen.
Hij laat het aanrecht los en staat nog steeds niet vast op zijn benen.
‘Ik weet wat er gebeurd is met je kat.’
Dat was echt het laatste dat ik had verwacht.
‘Echt?’
‘Hm, kom maar mee.’
Zich vasthoudend aan het keukenblad, loopt hij door de keuken, stapje voor stapje alsof hij een opa van 80 was, zijn blote voeten schuiven over de vloer.
Zijn wenkbrauwen schoten omhoog.
Dat van die koekjes had ik beter niet kunnen zeggen, nu lijk ik wel een stalker.
‘Het doet er ook niet toe.’
Ik sta op en kijk hem berouwvol aan.
‘Het spijt me dat ik je heb gestoord. Ik dacht dat je niet thuis was en ik maakte me zorgen om Mr. Pootles. Hij kon wel stervend in je tuin liggen.’
Zijn ogen glijden over mijn lichaam waardoor mijn hart sneller begint te kloppen.
‘Wat niet verklaart waarom je als inbreker verkleed bent om te komen zoeken.’
‘Nou, ik…’
Hoe kan ik dat nu uitleggen zonder verklaard te worden als gek?
‘Ik moet er echt vandoor.’
Laat me alsjeblieft vertrekken met een beetje waardigheid.
‘De koekjes heb ik ontvangen. Ze waren lekker.’
Hij wrijft over zijn buik en zijn lippen krulden omhoog. Een lach die duidelijk overging in een grijns.
‘Waarom heb je dan niet op mijn berichten geantwoord?’
En wat is er hier verdorie zo grappig?
‘Waarschijnlijk zijn ze tussen de rest van de papieren geraakt. Mijn hulp spreekt niet goed Duits.’
Toen hij rechtop ging staan, wankelde hij plots op zijn benen en moest zich vastgrijpen aan het aanrecht.
‘Wat is er?’
Ik zet een stap naar hem toe.
Alle kleur is uit zijn gezicht verdwenen en hij ziet er moe en grauw uit in het felle licht. Hij steekt zijn hand op, om me af te weren.
‘Niets.’
Elk spoortje humor was uit zijn stem verdwenen.
Ik kan zien dat hij liegt, maar besluit er niet verder op in te gaan. Na wat hij me allemaal heeft aangedaan, kan hij voor mijn part ter plekke neervallen.
Hij laat het aanrecht los en staat nog steeds niet vast op zijn benen.
‘Ik weet wat er gebeurd is met je kat.’
Dat was echt het laatste dat ik had verwacht.
‘Echt?’
‘Hm, kom maar mee.’
Zich vasthoudend aan het keukenblad, loopt hij door de keuken, stapje voor stapje alsof hij een opa van 80 was, zijn blote voeten schuiven over de vloer.
Reageer (1)
O_O TOMMIEEEEE SUPERHELD GABRI KOMT JE REDDEEEEEEEN -geeft Tommie een snelle beurt en ziet dat hij weer perfect kan lopen- Zooooooo
1 decennium geleden