Amelia...(L)

justin is een achterbakse arrogante egoïstische lelijke domme stomme alles wat negatief is!, de woede komt steeds meer naar boven. 'ja bla bla mijn carriere'zeg ik tegen mezelf. kutkind bieber. arghh ik haat hem zó. justin komt achter de bosjes weg. hij loopt zonder iets te zeggen naar me toe. 'rot op, wat moet je van me bieber!'zeg ik boos terwijl ik op sta en weg wil lopen. maar justin houd me tegen. 'ik kwam sorry zeggen maar mn carriere is héél belangrijk voor me, en en'stotterd justin, maar verder komt hij niet. ik zucht. 'sorry, ik stel me gewoon aan. van alles wat er gebeurd is'zeg ik terwijl er een traan over mijn wang loopt. 'ik snap het dat heb ik ook'zegt hij, het is logisch dat we "thuis" missen, maar dit is nu ons thuis. njaa dat hoop ik. want anders weet ik niet meer waar ik heen moet, 'zullen we verder lopen, op het eiland eh. want hier is het niet zo veilig meer'zegt justin ik knik. we lopen verder over het eiland. de spanning loopt hoger op. 'maar misschien zijn wij wel de enige mensen hier?'zeg ik. 'zou kunnen ja'zegt justin terwijl hij stug doorloopt. angstig kijk ik om me heen. de schemering valt, en in het woud is het nu dus ook aardig donker. eng donker. de geluiden van dieren worden steeds sterker hoe dieper we het woud in gaan. 'auww. ik kan echt niet meer'zeg ik terwijl ik naar mijn been kijk. mijn benen doen pijn van het lopen