001 - Dump and Leave

''Sometimes you need to appreciate the bad things, cause they can give you good things back.''

Sophia Adriana Brooks.
Vanuit de deuropening kijk ik naar de straat. De straten in Londen zagen er wit en koel uit. De sneeuwvlokken die uit de lucht kwamen om het sneeuw te verdikken leken woest en sterk en bovenal vies en koud. Met de tranen over mijn wangen bleef ik naar het tafereel kijken van het vallende sneeuw. ‘Sophia… laat me je brengen in elk geval.’ Ik kijk naar de eigenaar van de zware gebroken stem en schud mijn hoofd meteen. ‘ik loop wel.’ ‘kijk hoe hard het sneeuwt straks word je nog ziek, tenslotte ben je niet echt op het weer gekleed om naar huis te lopen.’ Ik wend mijn ogen van hem af en kijk weer naar buiten. ‘dump and leave me.’ sis ik. Ik rits uiteindelijk mijn rits van mijn jas helemaal dicht en voel of mijn muts goed op mijn hoofd zit. Ik veeg uiteindelijk mijn tranen van mijn wangen en besluit snel door de sneeuwstorm te wandelen op weg naar huis. Op een drafje banjer ik door de dikke pak sneeuw heen en ik voel hoe de kou al door mijn kleddernatte broek heen komt. Er was geen auto op de weg te bekennen, dus ook geen taxi die ik uiteindelijk snel aan kon houden om me naar huis te brengen.

Ik zie hoe gezellig het eruit ziet in het café aan de overkant, hoe warm het eruit ziet. Misschien was daar iemand die me nog naar huis kon brengen. Snel ren ik naar de overkant en val ik bijna binnen maar ik kan me nog net staande houden aan de kapstok aan de muur. Ik zorg ervoor dat ik weer stabiel sta en doe de tweede deur open waardoor een heerlijke warme sfeer naar me toe komt. Het gebabbel van mensen vult mijn oren en langzaam loods ik me tussen de mensen door naar de bar om wat drinken te bestellen. Ik weet net een van de laatste plekjes aan de bar te veroveren naast een lange, bruinharige lief uitziende jongen met blauwe ogen. Ik schat hem ongeveer een jaar of negentien. Te jong dus althans hij zag er jonger uit dan negentien maar ik wist zeker dat hij het was. Hij geeft me een vrolijke lach en kijkt dan weer terug naar een van zijn vrienden. Ik besluit geen aandacht meer aan hem te besteden en richt me op de barman die me heeft opgemerkt. ‘een warme chocomel graag…’ hij knikt ‘met slagroom.’ Geef ik snel aan voordat hij wilt weglopen. Hij geeft me een ‘’oké knik’’ en ik kijk eens in het rond. Van jong tot oud, van knap tot lelijk. Er zat van alles en nog wat hier. Ik voel mijn mobiel trillen in mijn zak en zie Marc zijn naam op het scherm verschijnen. ‘ne.. geren.’ Zeg ik snel terwijl ik op het rode hoorntje druk. ‘geen zin om gestoord te worden?’ het is de stem van de jongen naast me, zijn stem klonk nogal jong dus ik had meteen het gevoel dat ik goed zat met negentien. ‘niet echt.’ Mompel ik en ik bedank de ober met een van mijn vriendelijke knikjes wanneer hij mijn warme chocomel met slagroom voor me neer zet. ‘en ook niet veel zin in company.’ Zeg ik snel en sta op van de barkruk om een rustig plekje voor me alleen op te zoeken. Langzaam voelden mijn voeten wat meer levendiger aan. Ik vind een donker plekje in de hoek van de zaak. De gezelligheid lijkt daar niet aanwezig misschien wel het perfecte plekje om mijn rust te voelen. Wanneer ik ga zitten zie ik pas dat er een jongen met de muts van zijn hoodie in een hoekje gepropt zit. ‘sorry, ik had je niet gezien.’ Zeg ik snel en sta op. ‘ je hoeft niet perse te gaan.’ ik laat me langzaam weer terug zakken in de houten bank alsof hij het me beveelt en probeer een glimp van zijn uiterlijk op te vangen. ‘Ik ben toch niet spraakzaam dus je zult geen last van me hebben.’ Afwezig knikt hij en blijft precies zo in de pose zitten als voordat ik blijkbaar kwam. Ik besluit verder geen aandacht aan hem te besteden en mijn aandacht op mijn chocomel te richten. Ik voel hoe mijn mobiel weer begint te trillen. Marc. Ik snuif eens en druk weer op het rode hoorntje en gooi mijn mobiel op tafel. Ik zie hoe de jongen nu op kijkt zodat ik een glimp van zijn gezicht op kan vangen. Het duurde niet lang totdat het tot me doordrong dat de jongen niet zomaar iemand was, voor een avondje alleen in de kroeg. Hij blijft me even aankijken. Zijn zielige blik zei meer dan duizend woorden. ‘blokkeer de gast.’ Moppert hij wanneer het schermpje van mijn blackberry weer op leeft en de naam Marc laat zien. Misschien was dat een heel goed idee.

Leave a comment if you like.