54. We finally left the Forbidden Forest

Het was Olette gelukt om alle spiegels te plaatsen, of eigenlijk bijna alle. Ze had er 1 gemist en toen ze weg keken beet de Angel in haar onderbeen. Ze hadden geen idee waar het op sloeg, maar blijkbaar was de Angel gevallen en wou hij het niet opgeven dus besloot hij haar toch een soort van te laten leiden. Het duurde een kwartier tot ze haar been uit de de bek kregen want Sneep wou maar niet helpen omdat hij perse naar de Angel wou staren omdat hij dacht dat Olette dat al niet deed. Ze hebben haar been er heelhuids uitgekregen alleen kon ze er niet echt mee lopen. Dat werd ook opgelost want ze mocht bij hun op de rug, en natuurlijk wou ze niet op Sneep's rug dus zat ze op Draco's rug. Ze nog steeds in het bos maar gelukkig wel uit de buurt van de Angels. 'Sorry.' Zei Olette nog eens. 'Het is echt al goed.' Ze liepen door met Sneep voorop.

Ze kwamen gelukkig na een tijdje weer uit het bos en Denn begroette hun door op Draco te klimmen dan op Olette's hoofd te gaan liggen. 'Ik leg je later uit wat er is gebeurd.' Denn bleef op haar hoofd liggen. 'Misschien is het een goed idee dat ik nu ga lopen, ik verspil alleen maar meer energie.' het enige wat Draco deed was zijn hoofd schudden en doorlopen. Olette probeerde toch om los te komen, wat lukte, en liep verder naast Draco. 'Ik denk dat iemand zo maar moet gaan slapen.' Ze wees naar Draco's ogen die met moeite open bleven. 'Eerst moeten we met Sneep mee en dan waarschijnlijk naar madame Pleister omdat we daar heen worden gestuurd.' Ze zuchtte maar knikte. Denn kroop in haar mantel. 'Ik vraag me of er meer Angels in het bos zijn. Ik hoop van niet. Zo ja, dan denk ik dat we een soort van verdoemt zijn. Zo nee, hoop ik dat niemand zo stom is om die spiegels te gaan breken. -Ow! Na Sneep en misschien madame Pleister ga jij slapen, ik ga dit wel vertellen aan Perkamentus.'
Ze liepen naar binnen waar mensen hun aanstaarden. 'Nou, dit valt echt niet op hoor.' Zei Olette lachend. Draco bleef maar versuft doorlopen, te moe om te reageren. Hermelien kwam naar haar toe gerend. 'Wat is er gebeurd met jullie? Je was er vanochtend niet en ik hoorde dat er iets gebeurd was in het bos. Zeg me niet dat je het verboden bos in ben gaan lopen!' Olette liep door. 'Leg het je dadelijk wel uit, want ik moest je toch nog spreken.' Draco bleef zwijgen wat niks voor hem was, dus trok ze hem snel mee.

Ze gingen niet naar het kantoor van Sneep maar liepen meteen meteen door maar het kantoor van Perkamentus. 'Popcornbommen.' Het beeld verschoof en ze liepen door naar Perkamentus kantoor. Sneep klopte aan en wachtte. 'Kom maar.' Sneep deed de deur open en liet hun voorgaan. Ze liepen naar binnen en er stonden al 3 stoelen klaar waar Olette Draco meteen naartoe sleurde. Olette ging ook zitten en wachtte op een uitbasting. Na een paar seconde keek ze op en zag ze dat Sneep naast Draco zat en Perkamentus achter zijn bureau zat. 'Ik snap het niet.' Zei ze. 'Severus, zou je meneer Malfidus naar madame Pleister kunnen brengen?' Sneep knikte en stond op. Draco volgde zijn voorbeeld en ze verlieten het kantoor. 'Wat snap je niet?' Vroeg Perkamentus. 'Bent u niet boos?' Hij schudde zijn hoofd. 'Je moet niet vergeten dat ik om zoiets boos word. Wat je deed was gevaarlijk, maar je bent nog jong. En vooral met wat er met jou is gebeurd snap ik dat je dingen wilt ontdekken, maar je moet niet vergeten dat je soms dingen moet laten liggen omdat ze te gevaarlijk zijn. Of ze zijn niet goed voor zo'n jonge heks als jij.' Olette knikte. 'En, vertel me nu maar wat je in het verboden bos deed en wat daar was.'
Olette vertelde alles, ze liet niks weg. Perkamentus bedankte haar en stuurde haar naar madame Pleister. Olette ging niet meteen naar madame Pleister, ze ging eerst naar Hermelien. Ze zag Hermelien in de bibliotheek zitten en ze ging naast haar zitten. Ze vertelde hetzelfde als ze Perkamentus had verteld en wachtte tot Hermelien wat zei. 'Ik kan niet geloven dat je gelijk had met die beeldjes. Ik heb nooit iets over ze gelezen!' Olette lachtte. 'Dat komt natuurlijk omdat de tovernaars altijd zijn gestorven. Ze dachten dat spreuken zouden werken maar een steen kun je niet doden. Dreuzeld dachten anders, ze hadden geen magie dus daarom hebben meer dreuzels het overleefd. -Maar daarvoor zocht ik je niet om eerlijk te zijn.' Ze pakte haar tasje en pakte haar koffer eruit. Ze leegde die in het tasje en legde die op de tafel. 'Ik heb ook nog cadeautjes voor Harry, Ron, Ginny, Fred, George en nog een paar extra voor weet ik veel.' Ze legde de cadeaus in de koffer. 'Ik vroeg me af of jij die zou willen afgeven omdat je toch naar hun toe zou gaan.' 'Tuurlijk!' Zei ze meteen. Olette knikte. 'Ik ga dan maar weer. Ik moet mijn spullen inpakken.' Hermelien knikte begrijpelijk en ze namen afscheid.
Ze ging opzoek naar Blaise om te vertellen dat ze zo wie zo bij hun de kerst zou doorbrengen maar dat ze eerst nog spullen moest inpakken en dan naar madame pleister zou gaan.

Olette en Draco bleven in hun coupé slapen en uit verveling ging Blaise naar een andere coupé. Later die avond kwamen ze vermoeid bij huize Zabini aan. Mevrouw Zabini zei dat de bedden al klaar lagen en voor dat ze het wisten was het de volgende dag.

Ik ga morgen klimmen op een klimmuur met een groepje mensen. Ik kijk er zo erg naar uit! Vooral omdat ik dan weer mensjes zie die ik lang niet heb gezien en dan kunnen zij weer kennis maken met mijn poke-kunsten Kudo? Reactie?