-XI-

'Wat doe jij nou hier?' Zegt de persoon voor me. Ik herkende de stem. Razendsnel nam ik mijn gsm en scheen ermee. Ik zuchtte. Gelukkig, het was hij maar.
'Wat laat jij me schrikken!' 'Wat doe jij hier dan?' fluister ik.
'Je hebt mijn vraag niet beantwoord..' lacht hij zachtjes.
'Jij de mijne ook niet..' lach ik terug.
'Wel, wat doe je dan hier?' 'Buiten mijn vragen niet beantwoorden..'
'Ik ben weggelopen van huis.' Ik ademde diep. Ik mocht niet te veel vertellen of ik zou weer in tranen uitbarsten.
'Hoezo?' vraagde hij me, en hij zette zich rustig naast me neer.
Ik ademde, in schokken, en zei: 'Ik ben weggelopen van huis.' 'Mijn vader sloeg me.' Een traan rolde over m'n wangen.
Ewout nam m'n gezicht in zijn handen, en droogde mijn tranen met zijn duim. Hij keek zo bezorgd naar me, met zijn mond lichtjes open, en zijn ogen klaarwakker. Z'n handen voelden zacht aan, en warm. Ik keek naar z'n lippen, ze waren zo perfect.
Toen drong het tot me door dat de afstand tussen zijn lippen en de mijne steeds kleiner werd. Mijn hart versnelde. Het ging als een gek tekeer.
'En wat kwam jij hier nou weer doen?' Fluisterde ik. Ik lachte. Onze lippen waren nog maar een paar centimeters van elkaar verwijderd.
'Ik volgde je.' Zei hij traag, en zacht. Ik voelde z'n adem op mijn huid.
Even werd ik weer wakker. 'Je volgde mij?' vroeg ik verbaast.
'Ja.' Antwoorde hij, al even verbaast als mij. De afstand vergrootte weer.
'Hoezo?' 'Stalk je me ofzo?'
'Nee!' 'Dat niet!' Zei hij, net alsof ik hem zou beschuldigen van de zwaarste misdaad.
Ik keek hem niet begrijpend aan.
'Ach, komaan.' 'Jij, die in de regen als een gek naar deze weide loopt?' 'Ik had meteen door dat er iets mis was!' Zei hij. Opeens zag ik z'n ogen naar beneden gaan, tot ze stopten bij m'n achterwerk. Hij bleef de hele tijd staren.
'Ehm, wat is er?' Vroeg ik een beetje geïrriteerd.
'Er komt blauw licht uit je achterwerk.' zei hij.
Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar zijn stem klonk heel serieus. Opeens drong het tot me door. Ik had moeders amulet in m'n achterzak gestopt, en dat begon een blauw licht af te geven als het nacht was.
Snel haalde ik het amulet uit mijn broekzak. 'Het is alleen maar dit mysterieuze, oude amulet' zei ik gefascineerd. Ewout nam het in z'n handen. 'Ik heb net hetzelfde!' Riep hij bijna. 'Alleen is het blauwe edelsteen bij mij rood.' Ik lachte, en dacht weer dat hij een grapje maakte. Maar nee. Zijn lippen bleven even verbaast staan als ervoor.
'Mag ik het even zien?' vroeg ik.
'Ik ben het kwijtgeraakt.' stotterde hij.