47- Buikpijn? Hoe kom je daar bij?

Jane zat naast me, met mijn hand in de hare. Ze was bezorgder dan ik haar ooit had gezien, nog erger dan toen ik in volterra bijna verdronken was. Die tijd was Felix nog niet zooooo bezorgd voor mij als ... tot een week geleden of zo. Toen was Ik 's nachts -Veel meer keuze had ik niet, met bodygards die niet in het daglicht mochten komen. Het duurde dus een eindje voor ik meer te zien kreeg dan Volterra By Night. Toen ik alleen de stad in mocht, met een duidelijke ketting met het teken van de Volturi om mijn nek. Nu hield ik het teken van de Volturi en de Cullens. Jane had er een beetje raar naar gekeken, en ook teleurgesteld. Hoe zou je zelf zijn, als je "dochter" aan kwam lopen met het teken van je "aartsvijanden" rond haar Nek. Want zo moest Jane de Cullens zien, als vijanden, ook al stonden ze nu even aan dezelfde kant. Mijn kant, nee, de kant van mijn kleintje dat mij me vermoorde. Niet omdat hij/zij me wou doden, eerder omdat ik te zwak en te menselijk was om mijn babytje te kunnen dragen. Ik keek naar Jane. 'Heeft iemand nog een goed boek voor mij?' vroeg ik. Rose glimlachte. 'DIe van Carlisle vliegen er al van tussen uit, die van hem zijn gewoon zo filosofisch...' ze draaide rondjes naast haar hoofd, om aan te duiden dat het gewoon geschift was voor mij om zo'n dingen te lezen. 'Jammer, en films?' Emmett sprong op. 'Ik heb nog alle tv-series van x-men op DvD staan.' zei hij terwijl hij er meteen achter ging. 'Ben ik zo voorspelbaar?'vroeg ik. Edward en Rose knikten, Jane schudde haar hoofd. 'Heel lief.' zei ik terwijl ik mijn armen uitstrekte voor een knuffel. Ze keek bezorgd en duwde me zachtjes maar dwingend naar de bank terug. ik keek haar aan. 'Jane!' riep ik uit. Ik voelde weer een stamp in mijn buik, maar mijn woede was groter dan mijn vermogen om pijn te lijden onder mijn kleintje. 'Wat is er?' vroeg ze vreschrikt. Ik zag haar kijken naar mijn buik alsof dat de boosdoener was-oké, gedeeltelijk misschien wel- in plaats van haar gedrag, ik keek naar haar. 'Je doet alsof ik op mijn sterfbed lig!' riep ik uit. alweer een stamp in mijn buik, maar nu aan de andere kant van mijn buik. Het leek me erg raar voor mijn baby om op 2 uitersten van een buik te schoppen met slechts een seconde tussen want bij mijn weten draaiden baby's niet zoveel rond in de buik. En baby's lagen niet in sprijdstand, voor zover ik opgelet had tijdens de nacht. Zo leerde ik sneller, als je het herhaald in je slaap. Aro zorgde ervoor dat iemand dus elke nacht lessen voorlas op mijn ritme. Als hij me de volgende dag een test liet maken, had ik meestal een 8. Ik stond recht, trager dan voordien en met meer moeite, maar ik kon het nog steeds. Jane stond naast me, hield mijn hand vast, maar ik trok me los. Weer een stamp, pijnlijker, net naast mijn navel. Harder, zoals ik er nog maar 1 gevoeld had. Ik negeerde het helemaal. 'Wat is er?' Janes stem klonk zwak, smeekend, bang, bezorgd... 'jij!' zei ik luid. Ik merkte dat hoe luider ik ging, hoe harder de schoppen in mijn buik werden, ik sprak stiller. 'Wat? Wat doe ik verkeerd?' vroeg ze snel. haar stem was erg trillerig voor een vampier van haar leeftijd en haar kaliber. Het klonk alsof ze elk moment ik tranen zou uitbarsten, mocht ze geen vampier zijn. Anders had ze al lang een zenuwinzinking gekregen. 'Je behandeld me alsof... alsof ik bijna dood ben. Alsof je denkt dat ik een of andere honderdjarige ben die op sterven lig, bevend van een of andere ziekte.' zei ik. Jane keek me niet meer aan, alsof ze wou dat ik haar niet meer aan kon kijken. Het was raar om Jane zo te zien doen, maar niet de eerste keer. de andere keren dat ze dat deed, was ze beschaamd over haar gedrag of dat van anderen, of... wanneer ik heel dicht kwam bij de waarheid. ik keek haar aan, en nu leken een paar dingen op zijn plaats te vallen. Hoe Carlisle me de hele tijd geruststelde dat ik het veel beter deed dan bella, maar dan even zweeg. Hoe snel mijn lichaam het bloed aannam, en hoe veel ik er binnen nam. Hoe het kwam dat ik zo ...verslaafd raakte aan het bloed en de geur meteen herkende. Hoe Jane me de hele tijd zo bezorgd aankeek. 'Dat is het hé?' vroeg ik opdringerig. Jane keek me niet meer aan, maar ging inde zetel zitten. Het meest duidelijke bewijs dat ik ooit kon hebben. Ik draaide me naar Edward en ik zag Carlisle boven aan de trap kijken. ik draaide me naar Edward. 'Waarom weet ik hier niets van? Waarom moet ik zo'n dingen zelf uitzoeken?' vroeg ik, mijn stem ging weer de hoogte in en ik voelde een nieuwe trap. Ik negeerde het, maar ik zag hoe Edwards ogen naar mijn buil flakkerden, en daarmee wist zowat iedere Cullen het ook. Ik draaide om me heen, stak mijn armen vragend in de lucht. Ik bedacht me dat als ik eindelijk nog eens een scene zou maken, ik het dan ook goed kon doen. 'Waarom mag ik het niet weten? Waarom mag ik niet weten wat iedereen hier al weet, dat hoe fit ik me ook voel, ik best morgen al dood kan zijn?!' riep ik. Edward zette een stap naar voren. Ik schudde mijn hoofd. 'Het is Zielig, dat ik het niet eens mag weten.' riep ik weer. 'je mocht je geen zorgen maken, dat zou het alleen maar erger maken.' zei Edward zacht. 'Nu maak ik me pas zorgen, omdat ik niet weet of ik leugens of waarheden krijg!' riep ik weer. Deze stoot kon ik niet negeren. IK schreeuwde het uit, ik plooide dubbel en belandde net niet op de grond. Edward ving me op, voor ik met mijn hoofd of mijn buik tegen de grond zou slaan. ik voelde de pijn, het werd erger en erger. De pijn aan mijn ribben was zo erg, ik bleef roepen en ik voelde tranen over mijn wangen lopen. Iets zij me dat ik mijn mond moest houden, want ergens wist ik het al. Ik wist dat mijn kleintje extra gevoelige oren had waardoor mijn gegil en geroep het bang maakte, en het daardoor begon te spartelen. Maar de pijn was zo intens, zo ...pijnlijk. ik zag het zwart worden, ik kon nog een paar snikken naast me horen, maar mijn ogen werkten niet erg goed.