`11
Anne-Rose
Om 7 uur ging mijn wekker, want ik moest Rex ook nog uitlaten en eten geven enz. dat ze niet te laat aten en ziek worden in het vliegtuig. Daarna ging ik voor de laatste keer douche in mijn oude huis. Om 8 uur was ik helemaal klaar daarmee en was ik de laatste dingen aan het inpakken. Ik sleepte al mijn koffers naar beneden en stopte alle papieren die ik nodig had in mijn handtas. Ook mijn paspoort en id-kaart en de rest van de pasjes die ik had. Ik had ook al een rekening geopend in Engeland en al mijn geld daar op gestort. Dat veranderde daar natuurlijk weer in ponden, dus veel zag ik niet meer terug van mijn geld. Ik ging aan de ontbijttafel zitten en pakte mijn laatste Nederlandse ontbijt. Om kwart voor 9 was ik klaar met alles. En wat bleek nou, mijn ouders waren niet eens thuis om afscheid te nemen. Een paar verdwaalde tranen stroomden over mijn wangen heen en boos veegde ik ze weg. Rex kwam naar me toe lopen en keek me zielig aan, het leek alsof hij me begreep. Hij legde zijn kop op mijn schoot en begon zachtjes te piepen. ‘Ja rexje ik weet het, ik moet niet huilen om ze. Dit is ook echt de laatste keer. Straks gaan we lekker naar Engeland. Met misschien wel heel veel speelmaatjes voor je.’ Rex sprong op en begon gelijk te blaffen en te kwispelen. Blijkbaar snapt hij het woord speelmaatjes. Ik hoorde buiten een auto toeteren en liep naar de voordeur. Daar zaten Lisa en Kristel in de auto. Ik zwaaide naar ze en ze stapten uit de auto. Met z’n 3en pakte we alle koffers en legde ze in de auto. Ik deed Rex en Twister in hun reismandjes en deed die ook in de auto. Ik checkte nog 1 keer alle papieren in mijn tas en of ik de paspoorten van Rex en Twister ook wel bij me had en alle formulieren die ik er voor nodig had, en alle telefoonnummers van de mensen in Engeland en de adresgegevens. Ik liep nog 1 keer door het huis heen, naar mijn oude kamer. Ik wreef met mijn hand over het bed waar ik al 18 jaar opgeslapen had. Het valt me allemaal zwaarder dan ik dacht. Ik haalde alle sleutels van mijn sleutelbos af en legde die op de keukentafel. Het enige wat nu nog aan mijn sleutelbos zat waren wat sleutelhangers waar ik herinneringen aan had. Ik trok de deur achter me dicht, er is nu geen terugweg meer! Eenmaal op het vliegveld hadden we Rex en Twister al afgegeven en alles geregeld want dat zou het langste duren. Ze rolden over de band heen en ik kon Rex horen janken. ‘Het komt wel goed Rex, tot straks!’ Ook brachten we alvast mijn koffers weg. Nu was alles klaar. Daar sta ik dan, op Schiphol. Mijn leven heb ik in een paar koffers gestopt. Mijn vliegtuig vertrekt pas over een uur dus ik heb nog genoeg tijd om afscheid te nemen van mijn 2 beste vriendinnen. Ik weet echt wel dat het moeilijk gaat worden, op je 20ste het huis en het land uit. Maar het kan niet anders. Ik houd het thuis niet langer meer uit. Steeds nieuwe problemen, steeds weer ouders die erover zeuren. De laatste keer is het uit de hand gelopen tot een ruzie. Tijd om weg te gaan dus! Ergens anders heen gaan. Een nieuw leven starten, opnieuw beginnen, een nieuwe kans krijgen. Wie wil dat nou niet als je in zo’n situatie als ik zit? Precies, daarom ga ik weg. Tussen mij en mijn ouders komt het vast ooit wel weer goed maar daar is het nou nog echt te vroeg voor. ‘Willen de passagiers die naar Londen gaan, instappen?’ ‘ Dat ben ik. Gash ik ga jullie echt missen meiden! Maar we houden contact via de mail, via smsjes, brieven, bellen, msn, hyves, twitter, facebook, gewoon via alle mogelijke manieren.’ ‘Ja is goed! Wij gaan jou ook echt missen.’ Daar stonden we dan, mijn 2 beste vriendinnen en ik. Van al mijn andere vriendinnen had ik gisteravond al afscheid genomen. Ik gaf ze nog een laatste knuffel en 3 kussen op hun wangen en veegde daarna de tranen weg die over hun wangen heen stroomden. Ik pakte mijn handbagage en mijn vliegticket en paspoort in mijn handen, en liep toen richting mijn vliegtuig. Ik keek nog 1 keer achterom en zwaaide even en liep toen weer verder. Het afscheid viel me echt zwaar maar tranen had ik niet meer. Ze waren op, de laatste paar dagen hadden ze al rijkelijk over mijn wangen gevloeid. Ik gaf de stewardess mijn vliegticket en paspoort. ‘Bedankt, en ze zijn helemaal goed! Een prettige vlucht en reis. ‘ ‘Dank u wel, maar het is geen reis het is voor altijd.’ ‘Oké, veel succes nog!’ Ik knikte en liep de slurf in. England, here I come.
Reageer (3)
Mooi !
1 decennium geledenmoooi (:
1 decennium geledenaaah! snel verderr X
1 decennium geleden