Hoofdstuk 14

Met haar jas aan, haar donkerblauwe sjaal om haar hals gewikkeld en zwarte handschoenen aan haar handen geschoven, wachtte Lily aan het eind van de dag bij de kapstokken op Sue. Het was echter niet Sue, maar Leonie die haar aandacht trok door op haar schouder te tikken.
‘Hé, Lils. Ik dacht – ik vroeg me af.. Ik zag Laure vanochtend bij je uithuilen, en soms neemt Sue of Simon je apart, en die gesprekken lijken me altijd nogal serieus. Er zijn zoveel mensen die jou in vertrouwen nemen, ik dacht, jij bent vast betrouwbaar. Ik heb wel veel vrienden, maar jij bent de enige die ik zoiets zou durven vertellen.’ Ze nam even pauze en leek na te denken over haar woorden en keek vervolgens om zich heen of er niet iemand in de buurt was die hen kon horen. ‘In ieder geval, ik voel me aangetrokken tot Simon.’ Ze stopte weer, twijfelde of ze wel verder moest gaan. Lily knikte bemoedigend. ‘Maar ik voel me op dezelfde manier aangetrokken tot een meisje uit mijn hockeyteam.’
Lily was verbaasd, maar liet dat niet blijken. Weer spoorde ze Leonie aan door te gaan door slechts te knikken.
‘Ik ben zo in de war.’ Haar stem klonk licht wanhopig. ‘Ik heb wel eens in van die meidenbladen gelezen dat het mogelijk is om je door twee verschillende mensen aangetrokken te voelen, maar ik heb het zelf hiervoor nog nooit meegemaakt. Bovendien, ik voel me aangetrokken tot een jongen en een meisje. Is dat niet vreemd? Ik heb het in ieder geval nog nooit gehoord. Ik weet niet wat ik moet doen, bij beiden iets proberen, of het totaal negeren? Moet ik nu al een keuze maken, of kan dat ook later? Wordt het nog ingewikkelder dan het nu is?’
Ze keek Lily vragend aan, maar die wist de antwoorden niet. Ze was nog nooit op iemand naast Zack verliefd geweest, ze waren al samen sinds zij zestien en hij negentien was.
‘Wat zeggen de blaadjes over meisjes die op twee jongens zeggen?’
‘Nou.. Dat het normaal is, en dat het wel vaker voorkomt. Dat ze vanzelf wel merken voor wie ze meer voelen, als ze überhaupt echt iets voelen voor die jongens naast aantrekkingskracht.’
‘Waarom zou voor jou niet hetzelfde gelden?’ Lily graaide in haar broekzak naar de pijnverzachtende snoepjes.
Leonie twijfelde. ‘Misschien omdat ik op twee verschillende geslachten val?’
‘Is het de eerste keer dat je zoiets voelt voor een meisje?’
Leonie knikte.
‘Waarschijnlijk vind je het daarom eng. Je moet er nog aan wennen.’
Leonie knikte weer, en deed haar mond open om nog iets te zeggen, maar werd verstoord door Sue die aan kwam lopen.
‘Sorry, Lily, maar ik kan niet mee. Mijn moeder belde net dat ik meteen naar huis moet komen.’
Lily keek haar medelevend aan, maar kon niet verder uitweiden of moed inspreken door Leonie's aanwezigheid.
‘Zullen wij dan samen naar huis fietsen?’ vroeg Leonie en Lily ging akkoord.

Lily probeerde te slapen, maar rilde te erg om de slaap te kunnen vatten. Ze had een trainingsbroek en een trui aan over haar normale slaapkleding en had drie dekens over zich heen getrokken. Ze sloeg de dekens van zich af om naar beneden te gaan, naar haar ouders. Ze werd overspoeld door kou en begon nog erger te rillen dan eerst. Ze trilde te hard om goed op haar benen te kunnen blijven staan. Wankelend liep ze naar beneden.

‘M-mam?’ Haar stem trilde mee met haar lichaam. Haar moeder keek op van het tijdschrift dat ze aan het lezen was. Lily begon te hoesten.
‘Oh, arme schat,’ riep ze en snelde naar haar jongste dochter.
‘David, haal de thermometer!’ schreeuwde ze naar haar man terwijl ze Lily stevig vastpakte en naar de bank begeleidde. Ze legde haar hand op haar voorhoofd. ‘Je hebt koortsrillingen.’ Ze klonk bezorgd.
‘Deze, schat?’ Haar vader liep met de thermometer die Lily die ochtend had gebruikt de kamer weer binnen.
‘Nee, die is stuk. Hij geeft altijd veel te laag aan. Als het goed is ligt er nog een andere.’
Haar vader verliet de kamer weer. Haar moeder omhelsde haar stevig en probeerde door heel hard over Lilys bovenarmen te wrijven wat warmte te creëren. ‘Wat naar nou dat je je zo slecht voelt.’
Lily knikte slechts, niet in staat uitgebreider antwoord te geven. Weer kwam haar vader binnen, deze keer met een andere thermometer. ‘Ik heb hem al gedesinfecteerd.’
‘Bedankt, lieverd. Wil je ook een dekentje voor haar halen?’
‘Natuurlijk,’ antwoordde hij en ging weer weg. Lily deed de thermometer in haar mond.
‘Hij gaat over een minuut af wat piepen, dan is hij pas klaar.’ Ze wachtte tot Lily kort knikte. ‘Het is jaren geleden dat je zo ziek bent geweest.’
Op dat moment ging Lilys mobiel, die blijkbaar in de zak van haar trui zat.
‘Z-zack.’ Haar poging om haar stem niet te laten trillen en de poging om vrolijk te klinken waren allebei mislukt.
‘Lily, gaat het wel?’ hoorde ze nog vaag, maar haar moeder pakte haar telefoon af.
‘Je spreekt met Florence.’
Haar moeder hield de telefoon te ver weg voor Lily om te horen wat Zack zei. Het enige dat ze hoorde was onverstaanbaar gebrabbel.
‘Het gaat wel, ze heeft alleen koortsrillingen. De thermometer geeft 39 graden aan en loopt nog op.’
Haar moeder was even stil, luisterde naar Zack. Lily wilde haar mobiel terugpakken om zijn stem te horen, maar had er de energie niet voor.
‘Zal ik doen, Zack. Leuk je weer eens gesproken te hebben, jammer dat het onder deze omstandigheden moest.’
Haar moeder nam afscheid van Zack en richtte zich weer naar haar dochter. ‘Hij wil dat je weet dat hij heel erg bezorgd is en dat hij hoopt dat je snel weer beter bent.’
Lily glimlachte inwendig, maar op haar gezicht was geen spoor van een lach te zien. Zelfs zoiets kleins kostte haar te veel moeite.

De thermometer stootte hoog gepiep uit. Florence pakte hem vast en las hem af. ‘Veertig graden. Jij gaat maandag niet naar school, en morgen al helemaal niet naar dat feestje. We gaan dan naar de huisarts.’