Hoofdstuk 13

De volgende morgen voelde Lily zich een stuk minder goed dan de dag ervoor. Ze had het ’s nachts zo koud gehad dat ze midden in de nacht extra dekens was gaan zoeken. Toen ze die uiteindelijk had gevonden, had ze de slaap niet meer kunnen vatten. Ze had heel veel aan Zack gedacht en had buikpijn gehad omdat ze hem zo erg miste.
Ze hield haar hand tegen haar voorhoofd, net zoals Simon de vorige dag had gedaan. Het voelde warm en klam aan. Ze ging in de badkamer op zoektocht naar iets om haar temperatuur mee te meten.

De thermometer gaf 37,5 graden precies aan. Lily besloot toch maar naar school te gaan. Voor zover ze wist, was er nog nooit iemand dood gegaan aan naar school gaan met een klein beetje verhoging. Het zal wel beter gaan als ik in de buitenlucht ben geweest, hield ze zichzelf voor.

Op school ging het echter niet veel beter. Ze had zich warm aangekleed, maar ze bleef het toch koud hebben. Al snel ondervond ze ook dat haar keel nog pijnlijker was dan de dag daarvoor: praten deed veel pijn. Telkens als ze moest hoesten, kreeg ze tranen in haar ogen.

Niemand zag echter in welke staat het meisje zich bevond. Al haar vrienden waren verblind door een door hun eigen problemen veroorzaakte waas die voor hun ogen hing en hun zicht belemmerde. Ze eisten allemaal haar aandacht en energie op, niet denkend aan haar gevoelens.

Lily stapte de school binnen en meteen kwam Laure naar haar toe. Ze had het uitgemaakt met Steven de dag daarvoor, vertelde ze, en zocht iemand om bij uit te huilen. Lily probeerde haar te troosten, maar met elk woord dat ze sprak nam de pijn toe, dus liet ze Laure maar praten en knikte ze slechts ten teken dat ze luisterde.
‘Ik vond het zo moeilijk,’ snikte Laure. ‘Ik hou heel veel van hem. Maar hij heeft twee maanden tegen me gelogen, gedaan alsof alles goed was. Ik denk niet dat ik hem dat kan vergeven.’
De bel galmde door de school, en hoewel Lily haar vriendin wilde steunen, werden ze verplicht om enkele minuten later een andere kant op te gaan, aangezien ze niet samen les hadden.

Het eerste uur had Lily les met Sue. Sue herinnerde haar aan het feit dat ze had beloofd de dag daarvoor met haar te praten over haar moeder. Sue was teleurgesteld, zei ze, maar Lily had geen puf meer om uit te leggen dat ze Sue die dag gewoonweg niet had gezien. Na het laatste uur zouden ze wel naar de Starbucks gaan, had Sue besloten. Dan konden ze praten.
‘Is goed,’ mompelde Lily enkel en protesteerde niet, hoewel ze stiekem het liefst na school meteen naar huis ging om te slapen. Koffie zou haar vast goed doen.

In de eerste pauze liep Lily Simon tegen het lijf. Hij had donkerpaarse wallen, ongewassen haar en zag er vreselijk uit.
‘Gaat het wel goed?’ vroeg ze, de pijn in haar keel negerend.
Simon haalde slechts zijn schouders op. Lily trok haar wenkbrauwen op. ‘Ik merk het na al die jaren wel als het niet goed met je gaat.’
‘Dan hoef je er niet naar te vragen.’
Ze zuchtte, haar keel schuurde. ‘Doe niet bijdehand, Simon.’ Ze keek hem argwanend aan en pakte zijn rechterpols door zijn kleding heen vast – hij was linkshandig. Zijn gezicht vertrok van de pijn en Lily's vermoeden werd bevestigd: hij had zichzelf weer gesneden.
‘Je had me beloofd dat niet meer te doen, Simon,’ mompelde Lily.
‘Ken jij iemand die al zijn beloftes nakomt?’
Lily haalde haar schouders op. ‘Ik denk het niet, maar ik had van jou wel verwacht dat je het beter probeerde.’ Ze vervloekte de pijn in haar keel en pakte snel een keelsnoepje uit het pakje dat ze die morgen in haar broekzak had geduwd.
‘Denk je dat ik het niet heb geprobeerd?’ Zijn ogen keken kil in de hare. ‘Je moet niet oordelen over zaken waar je niets van weet, Lily. Het kost onvoorstelbaar veel moeite om het niet te doen, het is verslavend.’
Lily keek naar beneden, wendde haar blik af van de ogen die niet de zijne leken. ‘Sorry,’ zei ze zachtjes, realiserend dat hij gelijk had.
Zijn blik verzachtte niet, en boos beende hij weg. De rest van de dag kon ze hem niet meer vinden.