007. The Truth

Soundtrack.

Ik zit op de bank met mijn benen heen en weer te wiebelen terwijl Liam in de keuken aan het rommelen is. Als het goed is neemt hij een glas water voor me mee. Tot nu toe is doen alsof ik zijn vriendin ben niet heel erg. Hij heeft in ieder geval die lap van hem nog niet in mijn strot gestoken. Liam komt naar me toegelopen en duwt een glas water in mijn handen. ‘Dank je’ mompel ik terwijl ik een slokje neem. Hij gaat naast me zitten. Ik voel zijn ogen op mijn gezicht branden maar ik besteed er verder geen aandacht aan. Ik weet niet helemaal hoe ik me bij hem moet gedragen als we alleen zijn. Of ik dan nog steeds zijn vriendin moet spelen of dat ik dan gewoon me eigen chagrijnige zelf tegen hem kan zijn. Ik zucht onhoorbaar en neem een slokje van mijn water. ‘Wist je dat je best goed kan zoenen?’ vraagt Liam dan zachtjes. Ik spuug mijn water bijna uit en kijk hem raar aan. ‘Ik geloof je niet’ zeg ik dan. ‘Nee, echt ik meen het’ zegt hij terwijl hij me doordringend aankijkt. Ik zucht maar knik dan toch. Op dit moment vind ik hem een lieve jongen. Het type zelfs waar ik op zou vallen. Helaas zijn er twee Liams, een leuke en een niet zo leuke. Ik haat zijn niet leuke kant met heel mijn hart. Hij is druk bezig om mijn leven tot een hel om te bouwen en dat stel ik niet op prijs. Ik draai mijn gezicht van hem weg voordat ik hem nog vrijwillig ga zoenen. ‘Mag ik je wat vragen?’ vraagt hij dan. ‘Je vraagt al wat’ antwoord ik chagrijnig. Ik voel zijn hand op mijn been. ‘Vraag maar’ zucht ik dan. ‘Ik vraag me af waarom je het geheim houdt dat je zo mooi kan zingen’ zegt hij dan. Ik zucht diep, ik had die vraag aan kunnen zien komen. Het moest er ooit van komen. Ooit zou ik dit verhaal moeten vertellen aan iemand, maar ik weet niet of ik er klaar voor ben. Ik weet zeker dat ik zal gaan huilen. Liam is natuurlijk de meest geschikte persoon om het tegen te vertellen. Hij is de enige die weet van mijn stem. Maar ook de enige die ik absoluut niet mag vertrouwen. Ik kijk naar hem en hij kijkt me smekend aan. Ik had dus niet naar hem moeten kijken. Ik kan niet tegen puppy ogen. Van niemand niet.

‘Alsjeblieft’ smeekt hij me. Ik zucht diep maar knik dan toch. ‘Ik zal het vertellen maar je mag het nooit aan iemand door vertellen. Echt Liam. Als je dit door verteld dan maak ik je helemaal kapot’ zeg ik. Hij kijkt even angstig maar knikt dan toch. ‘Zweer het’ beveel ik. Hij zweert en ik haal diep adem. Hij weet toch al dat ik kan zingen dus ga ik hem ook het echte verhaal vertellen. Het verhaal dat niemand weet. Zelfs mijn ouders weten de hele versie niet. Liam kijkt me bemoedigend aan en ik begin met praten. ‘Ik had vroeger een zusje. Ze was het allerbelangrijkste in mijn hele leven. Ze was mijn beste vriendin. Ik was 10 toen ze ziek werd. Zijzelf was pas 8. Ze kreeg leukemie. Ik keek toe hoe mijn vrolijke zusje zieker en zieker werd. Katie, dat was haar naam, was de enige die wist hoe ik kon zingen. Ze was de enige aan wie ik het ooit heb laten horen. Het was de bedoeling dat ze de enige zou blijven voor altijd’ zeg ik terwijl ik hem even chagrijnig aankijk. Hij gebaart dat ik verder moet praten zonder verder ook maar iets te zeggen. ‘Ze werd nog zieker en haar dood kwam met grote passen dichterbij. Ik wilde niet dat ze doodging. Ik smeekte iedereen om haar te redden. Om mij dood te maken in haar plaats. Niemand schonk me aandacht. Op een dag zat ik bij Katie op het bed. Ik voelde dat ze niet lang meer had. Mensen hebben dat soms. Ze vroeg me of ik een liedje voor haar wilde zingen. Dat deed ik natuurlijk. Ik hield en hou nog steeds van haar. Terwijl ik zong werd haar ademhaling rustiger en langzamer. Totdat ze ophield met ademen. Ik zong mijn kleine zusje de dood in. Op dat moment zwoor ik tegen mezelf dat niemand me ooit zal horen zingen behalve ikzelf. Mijn stem zou het geheim zijn van mij en Katie. Het laatste wat de twee zusjes zouden doen’ zeg ik stil. De tranen stromen over mijn wangen. Ik mis mijn zusje meer dan wie dan ook op de wereld. Ze had hier moeten zijn. Ik had in haar plaats moeten sterven.