Ongewenst

Opeens bedacht ik me dat het al maandag was. Moest ik niet naar school? Ik besloot me daar nu geen zorgen meer over te maken. Het was inmiddels toch al één uur, dus had ik toch al een halve dag gemist.
De tv aan de andere kant van de muur werd uitgezet. Nu kon ik de man prima verstaan. ‘Wie is dat kind eigenlijk?’
‘Oh das, uh… Rylan, kind van mijn veel oudere zus. Mijn zus is een paar weken geleden omgekomen bij een ongeluk.’
‘Oh, dat is spijtig. Maar waarom zit dit kind dan bij jou? Kan ze niet bij iemand anders wonen?’
‘Waarschijnlijk is dit puur om mij te pesten. Lekker moederen op je 31e over een tiener. Ik snap niet waarom ma dat kind niet aan onze schoonfamilie stuurde. Laat hun lekker dat probleem oplossen. Ik ben geen babysitter!’
De man lachte met een zeemanslach. ‘Ach, het is voor het goede doel. Bovendien krijg je geld om haar te voeden en naar school te sturen. Ze zal er dan toch alleen in het weekend en ’s avonds zijn. En ze is oud en slim genoeg om voor zichzelf te zorgen. Je hebt enkel een kamer minder tot beschikking.’
‘Ja, je hebt gelijk. Ik maakte toch nooit gebruik van die kamer.’
Er klonk een klap in de woonkamer. Iemand sloeg met een hand of vuist op een tafel. ‘Helemaal vergeten. Dat kind moest vandaag naar school.’ Ik hoorde Sabrina opstaan en richting de huiskamerdeur lopen. Snel rende ik naar de deur van mijn kamer om daar de stoel weg te halen.
Er werd op mijn kamerdeur getikt. ‘Kan ik binnenkomen?’
Verbaasd van de zachtaardige toon en het beleefde tikken vergat ik bijna toestemming te geven.
‘Uh, ja…’ Ik was snel op mijn stoel gaan zitten die ik verwijderd had bij de deur.
De deur ging open. ‘Wat doe je sneaky?’ Sabrina bekeek mij vanuit de deuropening met toegeknepen ogen.
‘Ik doe niet sneaky.’
‘Nee, dat zei ik vroeger ook altijd.’ Sabrina liep naar mij toe. Ze legde een envelop en een kaart op mijn schoot. ‘Ik denk dat je dit wel zelfstandig kan. Je weet waar we wonen, en het adres van de school staat op de brief. Succes.’ Sabrina draaide zich om en sloot de deur achter zich.
In de huiskamer hoorde ik het commentaar van de onbekende man. ‘Moet je haar dan niet even de weg wijzen?’
‘Je zei het zelf, ze is groot genoeg om de kaart te lezen. Anders wijs jij toch haar de weg.’
‘Ja dag, jij moet voor haar zorgen, ik niet.’
‘Ik heb er niet voor gekozen. Ze is mijn kind niet.’
Ik voelde alsof met elk woord dat ze zei een stukje van mijn al gescheurde hart afbrokkelde. Wat moest ik nou hier? Dit mens wilde mij niet eens. Waarom had ik geen andere familieleden?
Mijn vader was altijd al enigskind en zijn ouders zijn toen hij 20 was vertrokken naar Afrika en wonen daar sindsdien. Geen mogelijkheid bestond dat ik bij hun mocht wonen. Ik wist niet eens waar zij precies woonden.
Een traan van mij viel op de brief. Ik legde de brief op mijn bureau en ging op mijn bed liggen. Snikkend bedacht ik me hoe het leven was bij mijn ouders thuis. Alle leuke dingen die we deden. Iets wat ik nooit meer terug zou krijgen.

De dag ging voort als de dag daarvoor. Sabrina werd heel de dag gezelschap gehouden door een man die nu de naam Dave had gekregen. Wat ik van Dave moest vinden wist ik niet. Ik had ook nog niet echt door wat de relatie was tussen die twee tot ik rond een uur of 8 ’s avonds heftig gekreun en beukgeluiden vanuit Sabrina’s kamer hoorde.
Naast het avond avontuur had ik deze avond weer geen eten gekregen, noch een lunch. Toen het stil werd in haar kamer en de lichten uitgingen besloot ik te kijken of er nog meer eten te vinden viel in het huis. Gelukkig had ze boodschappen gedaan en kon ik weer wat verse spullen vinden. Onder andere een pizza en besloot deze op te warmen, in de hoop niet betrapt te worden.
De rest van de avond bleef het stil.