Nieuw huis

Een groot huis was het niet, klein was ook niet het juiste woord. Toch klopte het formaat niet. Ik zat in een kamer die ik nu mocht benoemen als de mijne. Mijn bed en kasten stonden al in mijn kamer. De computer stond in een doos op mijn bureau. Alle overige spullen lagen in dozen en tassen over de vloer verspreid. Zo veel spullen, of zo weinig ruimte dat ik nergens meer heen kon lopen.
Ik woon nu bij een tante, een nakomeling van mijn moeders kant, die ik amper ken. Met haar 31 jaar is ze 10 jaar jonger dan mijn eigen moeder. Naast het feit dat ze veel jonger is, is ze ook het tegengestelde.
Mijn moeder was altijd gesteld op een net huis dat heerlijk rook en open was voor iedereen.
Van openheid of lekker ruiken was hier niet te spreken. Het huis stonk naar sigarettenrook en erg welkom voelde ik mij niet. Tante Sabrina had enkel de deur voor mij geopend en mij mijn kamer laten zien. Nu een half uur later heb ik nog altijd niets van haar gehoord.
Ik opende de eerste doos waarvan ik al wist wat daarin zat. Bovenaan in de doos mijn belangrijkste foto. Een foto van Taralynn, mijn twee jaar oudere zus, en ik zelf. In tegenstelling tot de meeste broerzusrelaties hadden wij een geweldige relatie. Van ruzie was er bij ons absoluut niet te spreken. Altijd de laatste nieuwtjes delen over de mensen uit de wijk, de magazines of van school. Sinds kort was ik eindelijk in staat om mee te praten over de lekkere jongens van onze middelbare school. Als eerstejaars viel ik niet altijd goed op, maar dat maakte voor het makkelijker om naar die jongens te kijken. Taralynn en ik waren zelfs zo goed bevriend dat ik altijd bij haar vriendgroep mocht zitten, of dat onze vriendengroepen samen uitgingen. Hiermee ontstond een hechte band tussen haar en mijn klas. Nu een half jaar na de start van mijn eerste jaar leek al onze energie verspilt te zijn. Ik zou nooit meer wat terug zien van alles wat ik toen opgebouwd heb, omdat ik daar nooit mocht blijven.

Na een weken bij oma gewoond te hebben, kwam opa weer uit het ziekenhuis. Net op tijd om de begrafenis van zijn eigen dochter mee te maken. Oma die niet ver van mijn oude school af woonde kon mij niet naast opa onderhouden, dus moest ik wel verhuizen naar mijn tante. Waar dus ook een nieuwe school bij zou komen.

De begravenisceremonie was stil, ik had de muziek verboden. Vele tranen zijn gevallen en vele dozen met tissues zijn verbruikt. De prachtig gekleurde bloemen op de kisten van mijn ouders en zus zal ik nooit meer vergeten. Elke bloem staat in mijn geheugen gegraveerd. De woorden die de ronde deden draag ik altijd in mijn hart mee. De gezichten van de aanwezigen zie ik overal weer terug.
Dit was de meest pakkende begrafenis uit mijn leven.

Zo zit ik dus in een onbekende wijk zonder iets wat ik ooit had. Nou, oké, twee dingen. Mijn grootouders en mijn oude spullen. De rest moest ik opnieuw opbouwen.
Stilzwijgend pakte ik mijn laatste doos uit. Een hele middag was voorbij gegaan. Er was nog geen avondeten opdient, en vermoedde gezien het late uur dat dit niet meer ging komen. Maar honger had ik niet. Mijn eetlust was na de griep nog altijd niet terug.
Er werd op mijn deur getikt. Ik opende hem.
Achter de deur stond tante Sabrina. ‘Ik ga denk ik maar even tukken.’ Haar adem stonk naar alcohol en haar ogen waren rood aangelopen. Hoe ze er nog zo mooi slank uit zag met een hele gave huid vroeg ik me echt af. Haar kleding was stoer, goed voor iemand van haar leeftijd –ik gokte haar op 31 jaar -. Haar lange haren, zwart stijl en helemaal glad alsof er een strijkijzer overheen was gegaan, hingen los. Ik zou wedden dat ze er veel vriendjes verslonden heeft met haar uiterlijk.
‘Ok, weltrusten.’ Ik stak mijn hand op als een dag-gebaar.
Sabrina lachte een prachtig stel witte tanden tevoorschijn waar elke tandarts U tegen zou zeggen.
Zou ze pas recent zo geworden zijn door mama’s verlies? Het was nu eenmaal haar zus. Aan de andere kant spraken die twee elkaar nooit… Ik kon maar niet begrijpen hoe zussen zo afstandelijk van elkaar konden zijn. Ik had nooit met mijn zus het contact verbroken… Helaas heeft zij zonder bewuste keuze het contact met mij verbroken.
Ook leek de combinatie een leven lang met alcohol en een prachtig uiterlijk mij onwaarschijnlijk. Deze gewoonte moest pas recent aangeleerd zijn.
Toen ik een definitieve stilte buiten de kamer hoorde besloot ik een onderzoek te doen in het huis. Ik moest toch een keer iets eten. Aan de plek waar ik in het bovenlicht het licht zag branden wist ik dat dat Sabrina’s kamer moest zijn.
Aan sommige deursloten kon je zeggen of het een wc, badkamer of gangkast moest zijn. Er bleven dus twee kamers over. Ik opende de deur recht tegenover mijn slaapkamer. De ruimte achter de deur was in duisternis gehuld. Met mijn hand taste ik over de wand rechts van de deur. Na veel tasten vond ik een lichtknopje en knipte het licht aan.
De ruimte was gevuld met boeken, boekenkasten en achterin een kast met een gewone deur en spiegeldeur. Waarschijnlijk een kledingkast aan het uiterlijk te zien. Ik liep de boeken na. Erg veel bijzonders zat er niet tussen. De boeken waren allen oud en vergeeld, ik vroeg me af of ze die eigenlijk wel gelezen had of dat ze allemaal behoren tot een erfenis.
Ik verliet de kamer en ging naar de laatst overgebleven onbekende ruimte van het huis, waarvan je aan het slot niet kon zien wat er achter zat (het had namelijk geen slot). Ik opende de deur en de geur van wierook en alcohol verwelkomde mij. Ik knipte het licht aan en keek de ruimte rond.
De ruimte was niet erg aangekleed, in ieder geval niet als het gemiddelde woonhuis. Het leek nog meer op een redelijk luxe studentenwoning. De kamer werd door een bar in tweeën gedeeld. De wanden kaal en wit, helemaal geen posters, schilderijen of foto’s. De linker helft van de kamer was het woongedeelte. Er stond een rode bank met een bijzettafel en een salontafel. Op de bijzettafel stond een kistje met een slot, een asbak met opgerookte sigaretten en wat gebruikte bierglazen. Tegenover de bank stond een groot flatscreen. Onder de flatscreen stond een box voor de tv-verbinding en een huistelefoon. Op de bank zag ik een laptop liggen. Het lampje knipperde een oranje licht dat aangaf dat hij nog op stand-by stond.
Ik leerde van mijn moeder dat elektronica dat aanstaat niet op stoffen ondergronden mochten staan vanwege brandveiligheid. Dus voor mijn eigen veiligheid verplaatste ik de laptop naar de tafel.
Voor de rest was er weinig te vinden in de ruimte. Iets vertelde mij dat ze alles had opgeborgen voor mijn en oma’s komst.
De rechter helft van de woonkamer en de achterhelft van het huis was een keuken met een balkon.
Ik keek naar buiten via het keukenraam. Achter het huis bevond zich een soort binnenplein van de bewoners van de omringende flatgebouwen. Verlicht in straatlantaarns was een speelpleintje zichtbaar schommel, glijbaan en kleine zandbak.
Ik ging verder op mijn zoektocht. Eten was het doel nu, maar lege alcohol flessen was alles wat ik kon vinden. Ik rook de geur van zoete koekjes begon toch wel trek te krijgen.
In eerste instantie keek ik in de koelkast of ik er wat te eten kon vinden. Helaas begon dit huis steeds meer op een studentenwoning te lijken. Naast een paar flessen cola, mojito en bier was er niet veel in de koelkast. De andijvie en de melk liepen bijna uit zichzelf naar de prullenbak. Ik besloot deze dus ook weg te gooien. In de lade vond ik nog wat worst dat goed was en een blok kaas in zijn verpakking.
Ik zocht verder in de kastjes naar brood en stuitte gelukkig op een paar kapjes brood achter in een kastje. Aandachtig bestuurde ik het brood op eetbaarheid. Ik keek eerst onder het ligt op zoek naar extra groene lagen, toen die afwezig bleken te zijn kneep ik nog een aantal keer in het brood. Het was zacht en groenvrij, dus eetbaar. Ik pakte de kaas en de worst uit de koelkast. In een lade vond ik een mest om wat van het kaas af te snijden. Zo had ik mijn avondmaal.
Na gegeten te hebben besloot ik de rest morgen te zoeken. Ik stapelde mijn bord op de grote stapel borden die in de rij stonden voor de afwas. Morgen zou ik dat wel doen, want zo ging ik dus niet eten of drinken. Het idee alleen al liet me kokhalzen als ze mij zo’n bord met eten zou voorschotelen.
Ik haalde nog een keer mijn hoofd onder de kraan voor wat water en ging naar de wc. Nadat het nodige gebeurd was ging ik naar bed.