Dood...

Lang lag ik te wachten op de komst van mijn ouders. Ze waren op bezoek bij mijn erg zieke opa in het ziekenhuis. En zo lag ik ’s avonds het nieuws aan te horen over ongeluk van je eigen gezin. Hoe had zo’n korte rit van nog geen half uur zo kunnen aflopen?

Ik printte het krantenartikel van internet en stopte het in een tas tussen mijn kleding. De reden dat ik het uitprintte wist ik zelf niet eens. In mijn hart wilde ik dit gewoon. Was dit omdat ik het niet geloofde? Of was het om mezelf er elk jaar aan te kunnen herinneren wat ik zojuist verloren heb?
Over de gang hoorde ik mijn oma lopen. Een herkenbaar geluid afkomstig van haar wandelstok. Gisteren zat zij nog met mijn ouders en zus in het ziekenhuis bij mijn zieke opa, haar man, en nu was ze hier bij haar grieperige kleindochter.
‘Rylan?’ Oma klopte zachtjes op de deur.
‘Ja?’ Mijn stem klonk niet zoals het altijd klonk. Het klonk rauw van het huilen en overgeven.
De deur ging op een kier. Oma’s oude, maar nog altijd fraaie, gezicht kwam om de hoek kijken. Haar lange witte haar was nog altijd het allermooiste wat ik had gezien. ‘Ik heb thee gemaakt, kom je ook wat drinken? Misschien knap je daar een beetje van op.’ Haar stem zacht maar nog glad van geluid.
Ik knikte. ‘Ik sluit even de computer af.’
Mijn oma is met haar stok nu nog vele malen sneller dan ik met mijn zwakke maag van verdriet en griep.
Eenmaal beneden “genoot” ik van een stille avond met mijn oma. Dit zou mijn laatste avond zijn in mijn ouderlijk huis. Hierna zou het huis verkocht worden en krijg ik de erfenis wanneer ik 18 ben.