Hd. 30: Her whisper is the lucifer.

Zijn warme hand voelt klam aan in de mijne. Een prettig soort warmte, anders dan de hitte van de zon die op mijn huid straalt en me doet zweten. Hoewel ik mijn lange haren had opgestoken vanochtend en mijn pony naar achter gehouden hield met een rode bandana, voelde mijn hals nog steeds heet aan en was mijn voorhoofd bezweet.
“Zijn we er al bijna?” vraag ik aan Hyun Seung, die me dieper en dieper het bos in neemt, zonder me te vertellen waar we uiteindelijk zouden belanden. Het maakt me nerveus.
Hyun Seung lacht daarin tegen en schud zelfverzekerd zijn hoofd, waardoor zijn half lange haren de weinige vlagen wind omhelzen en een kort moment opvliegen.
Mijn voetstappen beginnen zwaar aan te voelen, en een kort moment vervloek ik het feit dat ik geen fatsoenlijke sneakers op voorraad heb, en het dus met mijn eeuwige pumps zou moeten doen. Misschien is dat dan ook wel weer een goed excuus om binnenkort te winkelen.
Zwijgend lopen ik in Hyun Seung verder, en uiteindelijk komen we bij een groot, open stuk van het bos uit, dat aan drie kanten word afgesloten door bomen en aan één kant door een grote weide met paarden. De met gras bedekte vloer werd overspoelt door roze bladeren van de sakura bomen die aan de rand van de weide staan, en in volle bloei zijn.
Voor Hyun Seung zijn mond opent om te zeggen dat we onze bestemming hebben bereikt, weet ik al dat we hier zouden moeten uitkomen. Het hele plaatje is perfect en het verbaasd me dat Hyun Seung me naar een plek als deze mee genomen heeft om met me te gaan picknicken. Hyun mompelt een korte ‘we zijn er’, en ik breng een zacht, instemmend gemompel uit, waarvan ik zelf nog niet begrijp wat ik ermee bedoel. Zwijgend loop ik achter hem aan, wanneer hij zich sierlijk voort beweegt en de grote picknick mat over het gras uitspreid, wat alweer snel bedekt is door de vallende, babyroze, sakura bladeren. Ik ga op de versleten, geruite mat zitten en kruip tegen Hyun Seung aan, wanneer hij de picknickmand uitgestald heeft en naast me plaats neemt. Hij slaat een arm om me heen en drukt een tedere kus op mijn voorhoofd. Ik sluit mijn ogen en geniet van zijn aanrakingen, hoewel ik niets van het wonderlijke uitzicht rondom ons wil missen.
De wind brengt een zoete, bloemrijke geur met zich mee wanneer het rondom ons danst, en streelt onze neusholten terwijl we opgaan in onze kus. Hyun Seung maakt zich van me los en grijnst breed. “En nu eten, want die wandeling maakte me hongerig,” brengt hij lachend uit. Ik geef hem een zachte tik op zijn schouder, om aan te geven dat hij voedsel niet zomaar boven mij mag verkiezen, maar reik dan toch ook uit naar één van de zakken broodjes in het midden van het kleed en snij deze open om verder te beleggen. “Dit is fijn,” mompel ik, genietend van het moment. En Hyun Seung knikt instemmend.
“Het is fijn om weer eens iets anders aan ons hoofd te hebben dan de drama’s die zich rondom ons afspelen. Ik kan wel wat afstand van de spanningen gebruiken.” Hij opent een doosje druiven en plukt er één van het bosje af, die hij bedenkelijk laat ronddraaien tussen het topje van zijn wijsvinger en zijn duim.
Ik kijk hem zwijgend aan en knipper een aantal keer met mijn ogen voor ik reageer. “Ik ook, en daarom zouden we het over leukere onderwerpen moeten hebben.” Ik druk een vederlichte kus op zijn lippen en een glimlach verschijnt op zijn gezicht. Hij brengt een instemmend geluid uit en doet de druif in zijn mond, waarna hij ons omstebeurt druiven voert in een herhalend patroon, tot de druiven op zijn.
Zodra onze magen gevuld zijn met eten, maar we toch nog op het punt staan om een ijsje te halen bij de ijsboer in de buurt, voeren we de overgebleven stukjes brood en fruit aan de paarden die het gretig aan nemen. Het schemert lichtelijk als we de open plek verlaten, en lopen hand in hand door het donkere bos.