Hfdst #2

‘Mary- Alice!’ Ik schrik wakker. Oooooh ik haat het geluid van mijn moeder als ze kwaad is. Haar gegil blijft nog seconden lang in mijn oor tollen. ‘Wat nu weer?’ Vraag ik nog half in slaap. Blijkbaar ben ik boven mijn schrijfboek in slaap gevallen. ‘Het is ochtend en we moeten gaan ontbijten, dus kleed je snel aan. En trek iets deftiger aan dan het geen je nu aan hebt, wat voor een vod is dat nu?!’
Met tegenzin zet ik me wat rechter om wakkerder te worden, wat ook lukt. Ik ben opslag wakker! Door een iets te lompe beweging val ik over mijn korset dat ik nog altijd haat, en val bijna op mijn gezicht maar ik kan me nog net ophoog houden. Ik roep het kamer meisje bij me en vraag of zij het niet wilt dichtdoen. Zij plet me wat minder dan moeder.
Er was een doodse stilte toen ik de trap af kwam, het enige geluid dat ik hoorde was het tikken van mijn hakken op de parketten vloer. Iedereen was al gaan ontbijten dus ik bereidde me voor op de starende gezichten als ik zou binnenkomen. Eens van de trap leek het of de twee butlers die aan de binnenkant van de glazen deur stonden mij al verwachte. Ze deden gracieus de deur open en glimlachten of hun leven er van af hing, ik moest me echt inhouden of ik zou hun zo super hard uitlachen. Met het geluid van de sluitende deur achter me zocht ik mijn moeder en haar company. Ik zag hen zitten aan een ruime tafel van 10 waar ze met een 5-tal aan zaten, typisch mijn moeder altijd meer willen hebben dan nodig. Aan de tafel zaten: moeder, Edward en zijn moeder en één of andere baron en zijn vrouw. Moeder zag me al van ver komen en deed teken zodat ik en de rest van de zaal goed konden zien waar ze zaten. Met vloeiende bewegingen stapte ik naar de tafel waar mijn moeder aan zat. In mijn ooghoek ving ik het gezicht op van het meisje dat ik gisteren ook al zag, ze zat in een spastische beweging die gracieus moest zijn. Het ergste vind ik dat ook zij al een korset moet dragen, wel minder strak enz. maar toch, het kind. Waarschijnlijk loopt haar ruggengraad tegen haar 20 al scheef. Het is niet voor mogelijk te houden hou erg sommige ouders zijn om die taille zo smal mogelijk te maken, er zijn er niet al te veel maar er zijn er en dat is erg genoeg. Ik ging rechtover mijn moeder zitten en nam het eerste wat voor me lag om te eten.
De gesprekken waren lang en saai en ik kon niet wachten tot we weg gingen. Ik wist nog niet wat mijn moeder en Edward in petto hadden voor vandaag maar veel erger als dit kan niet (hoop ik). Eindelijk gingen we van tafel en zoals daarstraks stonden die twee butlers daar nog steeds, gelukkig was hun glimlach al wat minder gemaakt en moest ik me niet meer zo inhouden om te lachen. Het meisje liep achter ons en weer is haar moeder aan het zagen dat ze recht moet lopen en haar armen niet zo levenloos naast haar mag laten hangen. Ze zegt er niets op en doet wat haar moeder van haar verlangt. Tijdens het oplopen van de trap merkte ik een nogal nonchalante man op. Hij had donker haar en was een echte heer, zonder te overdrijven zoals Edward die onnodig heel dicht naast me komt lopen. Ik bleef hem aangapen zonder te kijken waar ik loop, struikel ik over mijn eigen jurk. Gelukkig voor mij was ze één van de lelijkste die ik meehad want ze scheurde. Moeder was dan weer furieus maar dat kon me niet schelen hoewel de rest van haar company het heeft gehoord ook de man die ik aan het aanstaren was draaide zijn hoofd en hij had een kleine lach op zijn gezicht maar die merk je bijna niet op. Het meisje achter me was ook aan het lachen maar het stoorde me niet. Mijn moeder trok me mee naar boven waar ik van jurk moest wisselen, en weer ze natuurlijk ook merkte dat mijn korset niet al te vast was aangetrokken. Nadat mijn longen en mijn eten er bijna waren uitgekomen koos mijn moeder een andere jurk, die afschuwelijk lelijk was. Met weerzin trok ik de jurk aan die perfect over mijn lichaam viel (ook al was ze spuuglelijk). We gingen de deur uit en om de hoek stond Edward me met een bekeurende blik op te wachten. Hij keurde me van kop tot teen alsof hij er voor moest zorgen dat hij met goed geklede mensen op pad was, ik zal hem eens in zo een moordend korset wurmen eens zien hoe hij dan zal kijken. We vertrokken naar beneden, en op het einde van de trap zag ik weer diezelfde man van daarstraks. Hij stond daar helemaal alleen te wachten, misschien op zijn vrouw of moeder. Mijn moeder kwam naast me lopen en fluisterde in mijn oor:’ Hij daar beneden wordt onze gids voor vandaag, is dat niet erg? Dat ze z’n laag geschoolde man met ons opzadelen? Wat moeten de baron en zijn vrouw wel niet denken van ons?’
‘Moeder!’ Antwoorde ik. ‘Je zou eens wat meer respect kunnen tonen.’ Edward keek me aan met dezelfde afkeurende blik als mijn moeder, maar ik was al op mijn weg naar beneden om er iets van te kunnen zeggen.
‘Hallo, ik ben Alice Dowson.’ En ik schudde met een extra brede glimlach op mijn gezicht zijn hand.