Hoofdstuk 1 - deel 1

HOOFDSTUK 1

Hij keek uit zijn raam, en zag de kinderen spelen op het strand, in de verte. Hij stapte uit zijn bed, en drukte op de rode knop. Een robotserveerster kwam binnen, en vroeg op een elektrische toon: 'Wat kan ik voor u betekenen?' 'Koffie graag,' antwoordde hij. 'Zoals u wilt,' klonk het weer op dezelfde toon. Hij keek weer naar buiten, waar alles er vredig bij lag. Of liever, waar alles vredig bij leek te liggen. Maar onderhuids broeide het, om iedere hoek loerde het, onder iedere straatsteen was het aanwezig. Het gevaar was overal, het onheil had deze wereld in zijn greep genomen. Onze wereld was niet veilig meer. En dat alles door die Zuiderlingen! Zij waren tenslotte in opstand gekomen, omdat ze te weinig bruikbaar land hadden gekregen. Tenminste, dat vonden zij. Dus nu was het oorlog. Gisteren had de Nationale Boslanderskrant nog met dikgedrukte letters gekopt: 'Zuiderlingen willen weer onderhandelen!' Maar vandaag was dat al weer ontkent in felle bewoordingen, door de minister van Binnen- en Buitenlandsrelaties van de Zuiderlingen: 'Wij willen meer land hebben, anders oorlog!' De rest van de wereld had geschokt gereageerd. Iedereen had op een eerlijke manier land toebedeeld gekregen, wat was daar mis mee? Het was nog een geluk bij een ongeluk: in tijden van oorlog hadden cartografen tenminste genoeg werk. De robotserveerster reed zachtjes weg, terwijl hij zijn koffie opslurpte. Naast zijn werk als cartograaf was hij ook nog journalist, en had met veel moeite zijn vrije dag los kunnen peuteren. Uiteindelijk was het hem toch gelukt, omdat een collega in had kunnen vallen. Hij liet zich nooit de vrije dag afnemen, hij wilde ook wat tijd voor zijn kleinkind overhouden. Daar ging de bel. Dat zou z'n zoon zijn, met zijn kind. Of liever gezegd, zijn adoptiefzoon, die hij had erkend als zijn zoon. Aan het begin van deze wereld had hij hem opgenomen in zijn huis, figuurlijk, en toen de stad was opgebouwd ook letterlijk. En hij was opgegroeid in vrede en rust. Tot nu toe dan. Want de Zuiderlingen zouden niet rusten voordat zij hun honger naar grond gestild zouden hebben. Hij deed de deur open en zijn kleinzoon sprong in zijn armen. Nadat ze met z'n allen wat gedronken hadden ging zijn zoon naar zijn werk, en hij ging met zijn kleinzoon spelletjes spelen, en vissen, en kastelen bouwen aan de baai, en meer van dat soort dingen die opa's met hun kleinzoon doen. Maar toen ze uiteindelijk aan het varen waren geslagen klonk het pas geïnstalleerde alarm door de stad, en dus ook over de baai. Hij roeide zo snel hij kon terug, en legde het bootje vast aan de steiger. Toen begon hij te rennen, terwijl hij zijn kleinzoon optilde. Hij probeerde zijn huis te bereiken, nog voordat er een inval gedaan werd. Hij haalde het, maar dan ook echt net op het nippertje. Politieagenten van een ander land bevolkten de straten, en renden naar iedereen toe die nog buiten op straat liep. Ze namen hen gevangen, en hij moest radeloos en hulpeloos toezien. Zijn kleinzoontje vroeg verbaasd: 'Wat doen die mannen daar, opa?' 'Het zijn de Noorderlingen, jongen.' antwoordde hij. Hij had het gezien aan hun uniformen, in de kleuren van hun vlag. De Noorderlingen waren dus ook al in opstand gekomen. 'Wie volgt?' vroeg hij zich hardop af, 'De Oosterlingen soms? Of toch de Vuurlanders?' Zijn kleinzoon stond gefascineerd naar buiten te staren, naar die vreemdelingen, die iedereen meenamen. 'Kom jongen, we gaan weg hier.' sprak hij. Hij nam zijn kleinzoon mee en sloop voorzichtig naar de keuken toe. Hij trok een la open, gooide alles eruit en tilde daarna de bodem op. Daar lag een sleutelbos, en een portemonnee vol met geld. Hij stopte ze in zijn zak, en deed de la weer dicht. Toen deed hij een van de keukenkastjes open, en tilde ook hiervan de bodem op. Daar, onder die bodem, verscheen een zwart gat. Zijn kleinzoon stond vreemd te kijken, hij was bang in het donker, en stribbelde tegen om het gat in te duiken. Maar hij deed een zaklamp aan, en zijn kleinzoon vond het al wat minder eng. Toen ze afgedaald waren kwamen ze in een lange gang terecht. Er kwamen vanaf één kant nog meer mensen aan, en ze voegden zich bij hen. Ze renden allemaal verder, en uit meer zijgangen kwamen mensen, die meerenden met de groep. Uiteindelijk bleek deze gang weer een zijgang te zijn van een grotere gang, en toen er nog veel meer mensen bij waren gekomen kwamen ze bij een wachtpost, en iedereen werd aangehouden en gefouilleerd. En jawel, hij werd eruit gepikt, hij had het weer voorzien. Uiteindelijk bleken alleen zijn sleutels niet door te mogen, omdat je ook daarmee mensen kan verwonden. 'Het spijt ons voor u, maar 'Veiligheid voor alles' is het devies!' verontschuldigde de wachtmeester zich. 'Geeft niet, ik begrijp u wel,' antwoordde hij. Toen mochten ook hij en z'n kleinzoon door de wachtpost heen. Daar verscheen weer een trap, maar nu naar boven. Toen ze eenmaal boven aankwamen keken ze hun ogen uit. Ze waren in het hart van het paleis beland, het vroegere museum. Zijn kleinzoon had nog nooit zoiets gezien, hij wilde alles aanraken, maar zijn opa kon hem nog net tegenhouden. Dat was verboden, vertelde hij. Het was al een gunst van de koning dat ze mochten schuilen in zijn paleis. Het was een koning met een hart voor zijn volk! Ze mochten blij zijn met hem, zijn zoon is heel anders. Harder, strenger, heeft alleen maar oog voor zijn eigen leventje in het paleis, maar om het volk geeft hij niets. Het is raar, maar hij is wel degene die het gangenstelsel heeft om laten bouwen tot tunnels en vluchtwegen, zodat iedereen in geval van nood toch een veilig heenkomen kan zoeken. Misschien is hij wel minder hard dan de meeste Boslanders denken, dacht hij bij zichzelf. Ondertussen werden er veldbedden uitgedeeld, want het werd zo zoetjesaan al avond. Ook was er soep beschikbaar. Nadat hij in de rij had gestaan voor twee kommen soep en een veldbed (zijn kleinzoon kon wel bij hem in bed slapen), begon hij eens rond te snuffelen in de bibliotheek. Daar vond hij een recent geschreven boek, over de geschiedenis van de Boslanders. Het was geschreven door een kennis van hem, en hij begon aandachtig te lezen. Hij ontdekte een heleboel dingen die hij nog niet wist, zoals dat de koning eerst nog een vrouw had gehad, maar dat die de dag voor het huwelijk was gestorven. Ook vond hij een interessant artikel over cartografen, en hun werk. Eindelijk erkenning, dacht hij bij zichzelf, en hij moest glimlachen om die gedachte. Hij schreef de meest interessante stukken op in zijn notitieblok, en ging op zoek naar nog meer leesvoer. Hij vond een heel oud boek, waar een dikke laag stof overheen lag, als sneeuw in de winter, die over het land lag als een witte deken. Het was een boek wat nog ver voor het begin van deze wereld stamde, en waarschijnlijk stond hier een hoop waardevolle informatie in. Hij bekeek het boek aandachtig, maar pakte het nog niet, was het uit eerbied, of uit angst voor wat hij aan zou treffen misschien? Een stem in zijn hoofd hield hem tegen om het boek te pakken, maar zijn hart was sterker dan zijn hoofd. Hij blies het stof eraf, waardoor het even leek alsof het echt sneeuwde daar op die boekenplank. De kaft was van oud, versleten leer, met gouden letters die hem vertelden dat het boek 'De Kronieken der Eilanden' heette. Hij sloeg het open en begon te lezen.