Pushed Love.

Ik vroeg me stil af of ik het haar moest zeggen. Haar gedachten waren verdiept in één of ander boek, dat me weliswaar bekend voorkwam. Soms lachte ze als ze voelde dat ik weer naar haar staarde maar keek niet op. Ik slikte, opende mijn mond om iets te zeggen maar ze was me voor.
“Dreuzelgeschiedenis Scorpius,” grinnikte ze en klapte de kaft dicht, liet het naast haar op de kussens vallen. Haar ogen leken groener dan anders, als dat wel mogelijk was. Het licht van de kaarsen leken ze duidelijker te maken. Ik schudde mijn hoofd en schonk haar een waterig glimlachje. Ze kruiste haar benen onder haar, leunde achteruit en bestudeerde het hoopje ongeluk dat ik geworden was. Mijn haar stak alle kanten op, ik voelde bijna de wallen onder mijn ogen en ik wist bijna zeker dat ik mijn hemd verkeerd geknoopt had. Ze fronste en de hele wereld deed met haar mee. Alles werd een tint donkerder en de aandacht kroop naar mij toe, een enorme spot op de wending van mijn leven, op mij!
“Wat is er gebeurt?”
Ik deed een nieuwe poging om te glimlachen maar ze liet het niet toe. Ze schoof dichter, waardoor het boek met een knal op de grond viel. Het geluid weerkaatste tegen de muren en raakte me in het gezicht. Ik kromp in elkaar. “Scorpius?”
Ze klonk net als haar moeder, enkel erger. Haar moeder zou geen effect op me hebben, maar zij...
Ik vulde mijn longen met verse lucht en keek haar bedachtzaam aan. Waar begon ik.
“Het was mijn verjaardag,” zei ik twijfelend. Mijn maag keerde zich maar ze begreep het niet. Begrijp het dan, Verena!
Ze knikte,”weet ik! Ik heb je een boek gekocht, weet je nog?”
Iets in haar stem klonk twijfelend, alsof ze mijn gezonde verstand peilde. Ik wuifde het weg met mijn hand, dwong haar me in de ogen te kijken en daar was het. Als een flits, verscheen er angst in haar ogen en die zuivere ogen kleurde langzaam grijs weg. “Je bent 16 nu....” brabbelde ze. Ik knikte, keek neer op mijn handen die nerveus door elkaar gevlochten zaten. Mijn hart nam langzaam tempo af. Haar staar gleed bij me weg, naar iets ver weg.
“Wie is het?” vroeg ze na een ondraaglijke stilte. Ik haalde mijn schouders op,”doet dat het ertoe?”
Ze schudde haar hoofd,”nee... waarom hangen jullie nog steeds vast aan die tradities! Die zijn oud! Als in eeuwen! Niemand volgt die nog!”
Ik haalde mijn schouders weer op, deze keer zonder enige kracht. “Het is mijn grootvader die het wil! Mijn vader was ook....” ik kon het niet uitspreken. Ze schudde woest haar hoofd, waardoor haar bruine haren als een gordijn langs haar gezicht viel. “Ze kunnen dit niet doen!”
Ik wilde daar iets tegen inbrengen maar ze snoerde me de mond,”wie is ze?”
“Emily,” zuchtte ik. Haar ogen werden groot van verbazing. “Maar ze weet het nog niet dus hou het stil! Haar ouders wachten tot ze 16 wordt!”
“Hoe lang is dat nog?”
Ik hoorde het plan in de toon van haar stem, ze groef naar een oplossing achter het aantal dagen voor mijn leven ten einde was. “2 weken,” fluisterde ik.
Haar schouders zakte neergeslagen naar beneden, haar ogen dof.
“Er is geen veranderen aan, Verena! Ik zal in 2 weken officieel verloofd zijn met Emily!”