Crazy Thoughts.

Hij zat verscholen in zijn wagen, zijn blik op het oneindige verleden dat daar voor hem open gesperd lag. Ik schoof naast hem neer, deed mijn best zo weinig mogelijk lawaai te maken. Hij keek op, een gebroken glimlach in zijn mondhoeken verscholen. “Je gedachten schreeuwen luider dan je woorden doen, Nessie!” zei hij zacht. Ik wilde iets zeggen maar wist niet precies wat, dus schonk ik hem een verlegen glimlach. Hij deed het zelfde.
“Waar gaan we heen?”
Zijn blik dreef weer weg naar de oprit voor ons, zijn lippen tot een harde lijn geperst. “Charlie ophalen!”
Ik knikte, niet begrijpend waarom dat hem zo zenuwachtig of ongemakkelijk maakte. Hij duwde hard op de gas pedaal en scheurde weg, liet een enorm stofwolk achter om in te verdwijnen. We reden in stilte, deze keer zelfs geen muziek om alles te breken. Ik voelde mijn hart luid door mijn hoofd bonzen, alsof ik ieder moment in tranen zou uitbarsten. Er was iets mis.
Ik richtte mijn blik op de voorbij flitsende bomen, telde ze stuk voor stuk en bestudeerde hen gekerfde hout. Hij lachte bij de nummers die zich opbouwde in mijn hoofd.
“Ik ben gek, weet ik! Weet ik!”