Chapter #20.

# Riley

Ik zat rustig aan het zwembad, met mijn gedachten bij de nieuwe choreografie die we net hadden aangeleerd. Het ergerde me dat mijn arm me hinderde om hem foutloos uit te voeren. Net alsof ik teruggevallen was van jaren oefenen, alsof ik opnieuw moest beginnen.
’Is er iets?’
Uit mijn ooghoeken zag ik Nick, hij zette zich neer op het bedje naast me en keek me belangstellend aan.
’Ik zou niet weten waarom,’ antwoordde ik kort. Op dit moment had ik echt geen zin in jongens. Die maakten alles toch alleen maar erger.
’Wel meestal als iemand zucht, is er iets mis.’
Verbaasd keek ik op, ik moest wel heel erg in gedachten verzonken zijn geweest als ik niet eens merkte wanneer ik zuchtte.
’Wel er is niets. Niets waar je je zorgen om moet maken of waar je je mee moet bemoeien.’ Ik had zelf door dat ik nogal bot klonk.
’Oké, ik begrijp het.’ Hij stond recht en nadat hij me nog een laatste keer had bekeken draaide hij zich om. Als hij geen jongen was geweest had ik me nog schuldig gevoeld. ’Wat ik niet snap ik,’ hij draaide zijn nek zodat hij me kon aankijken, ’wat heb ik ooit verkeerd gedaan?’ Zijn blik stond gepijnigd.
’Ik weet niet wat je bedoeld,’ antwoordde ik eerlijk.
’Wel je bent nu niet bepaald vriendelijk tegen mij terwijl ik mijn best probeer te doen dat wel voor jou te zijn.’ Hij had zich nu helemaal omgedraaid en staarde me recht aan.
’Ik heb niets tegen jóu,’ zei ik.
Hij trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. ’Wat is er dan?’
Ik haalde mijn schouders op. ’Ik heb gewoon iets tegen jouw soort.’
‘Mijn soort?’ Hij keek me lachend aan. ’Tot welke soort behoor ik dan?’ Zijn stem klonk geamuseerd.
’Jongens,’ antwoordde ik en ik trok een gezicht.
’Oh.’ Zijn gezicht stond nu serieus. Hij zette zich neer en staarde naar de grond. Zo bleef het enkele seconden stil.
’Je mag er altijd over praten als je wilt,’ zei hij uiteindelijk. ’Als je me leert vertrouwen toch,’ voegde hij er met een flauw glimlachje aan toe.
’Misschien doe ik dat wel eens, maar nu niet.’
Hij knikte.
’Ik heb namelijk serieuze honger.’ Ik stond recht en stak lachend mijn hand naar hem uit. ’Nu ik je toch leer vertrouwen kunnen we misschien beginnen met samen te eten? Ongemakkelijke stilte komen dan minder voor aangezien je voortdurend eten in je mond propt,’ grijnsde ik.
Hij nam, ook grijnzend, mijn hand vast en ik trok hem recht. Wat me natuurlijk nooit was gelukt zonder zijn hulp. We liepen samen naar de kantine en ik besefte dat ik me eigenlijk heel erg op mijn gemak voelde bij Nick. Misschien konden we wel vrienden zijn en was hij niet zoals alle andere klootzakken. Oh ik bedoel jongens.