006. Cold case love.

Soundtrack.

‘Laten we terug gaan naar de rest’ stelt hij dan voor. Ik knik langzaam. Een voordeel van dit alles, ik ga nu niet nog een keer verdwalen hier. Liam steekt zijn hand naar me uit. Twijfelend leg ik mijn hand in de zijne. Zijn hand omsluit de mijne precies. Ze zijn gemaakt om elkaar vast te houden. Alleen wil ik niet dat mijn hand door de zijne wordt omringt. Het maakt me niet gelukkig. Ik wil een jongen die van me houdt en die alles voor me zou doen. Ik wil niet een ‘relatie’ met een jongen hebben die niet van me houdt. Ik hou niet van hem en dat zal ik nooit gaan doen. Hopelijk heeft hij zijn doel snel bereikt en ben ik hier vanaf. Ik vraag me sowieso af waarom ik zijn vriendin moet spelen als er honderden meisjes zijn die niets liever willen dan zijn vriendin zijn. ‘Je moet wel doen alsof je me leuk vindt’ klinkt er opeens een stem in mijn oor. Ik kijk op en open mijn mond om iets gemeens tegen hem te zeggen. Het bandje, schiet door mijn hoofd. Ik sluit mijn mond weer en glimlach lief naar hem. Ik laat zijn hand los en haak mijn arm door de zijne. ‘Dat is beter’ lacht hij lief. Hij is best lief als hij op die manier naar me kijkt. Ik schud die slechte gedachte snel uit mijn hoofd en concentreer me op iets anders. Hoe moet ik Justin en Drew gaan vertellen dat ik iets met Liam heb? En dan vooral Justin. Hij weet dat ik geen van de one direction jongens aardig vond en nu heb ik iets met een van hen. Dat kan nog wel een heel groot probleem om leveren. ‘Justin weet dat ik je niet mag’ zeg ik dan maar. Het is ook zijn probleem dus hij mag het oplossen. ‘Breek jij je mooie hoofdje nou maar niet over dat soort dingen. Ik regel alles’ zegt hij terwijl hij mijn slaap kust. Ik voel niets als hij me aanraakt en zodra ik iets ga voelen weet ik dat het te laat is. We lopen een kamer binnen waar 6 jongens vrolijk zitten te lachen en te praten. Als we binnenstaan kijken ze ons allemaal met grote ogen aan. Dan begint het vragenuurtje. Ik doe net alsof ik verlegen ben en staar naar de grond. Liam zijn armen glijden om mijn lichaam en ik voel het zijne tegen het mijne aandrukken. Hij beantwoordt alle vragen terwijl ik doodstil ben. Ik weet niets te zeggen en hij zou alles regelen dus dat laat ik hem ook doen ook.

‘Alica, kunnen we even praten?’ vraagt Justin dan aan mij terwijl Liam nog steeds zijn armen om mijn lichaam heeft geslagen. ‘Nee dat kan niet’ zegt hij terwijl hij me nog iets dichter tegen zich aantrekt. ‘Waarom niet?’ kaatst Justin meteen terug. ‘Wie staat er hier in wiens voorprogramma?’ vraagt Liam. Ik wil er meteen iets van zeggen maar houd toch mijn mond. ‘Sorry’ mompelt Justin dan. Drew zit er alleen maar en zegt helemaal niets. Dit gaat me mijn vriendschap kosten, maar het bandje kost me ook mijn vriendschap. Dit kan ik eventueel ooit nog lijmen, maar dat kan ik niet lijmen. ‘Ik wil mijn vriendin gewoon nog even niet delen. We hebben pas net’ zegt Liam. Vlak daarna voel ik zijn lippen op mijn slaap. Ik kijk op en tover en gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Ik wist echt niet dat ik zo’n goede actrice was. De rest van de jongens maken helemaal geen stomme opmerkingen tegen mij. Dat is ook een positief punt van dit alles. Harry huppelt vrolijk naar me toe en trekt me van Liam af. ‘Gefeliciteerd’ roept hij vrolijk waarna hij me 3 kussen op mijn wang geeft. Ik sta er maar verbaast te staan totdat Liam me weer in zijn armen neemt. ‘Kus’ roept Louis terwijl hij als een klein kind in zijn handen begint te klappen. Ik wil hem niet zoenen. Niet nu en niet over 3 weken. Helaas voor mij lijkt Liam daar heel anders over te denken. Hij trekt me naar zich doe en drukt zijn lippen dan zachtjes op de mijne. Met een klein kneepje in mijn hand beveelt hij me om hem terug te zoenen. Hij kan best goed zoenen, voor zo’n gemene chanteerder. ‘Zo is het wel genoeg’ zucht Justin terwijl hij ons uit elkaar trekt. Hij kijkt me met een vreemde blik aan. Ik glimlach naar hem. Ik hoop dat ik er gelukkig uit zie, Justin prikt altijd door mijn maskers heen. ‘Dat sloeg ook nergens op’ zegt Liam boos tegen Justin. Hij grijpt mijn hand en trekt me mee de kamer uit. Natuurlijk volg ik hem. Ik kan niet anders. ‘Waar gaan we heen?’ vraag ik dan. ‘Naar de bus’ moppert hij. Die is blijkbaar nog chagrijnig van iets.