2#

Iedereen wachtte tot ik in huilen zou instorten. Nee, Ik was sterk.Ik dwong mijn lippen de woorden uit te spreken.''Hoe?''
''een auto-ongeluk''zuchte ze.Dit kon gewoon niet, een minuut geleden leek alles zo volkomen normaal.En nu was ik alleen op deze godvergeten planeet!Ik was niet droevig,ik was woedend, proberend mijn gedachten op een rij te zetten.Een hand pakte de mijne.Als in een reflex gromde ik kwaad naar haar.Ze wachtte.Ik keek omhoog,stond op en liep de gang uit.Naar waar gaan we? vroeg men verstand zich af.''NERGENS!''Schreeuwde ik zo luid als ik kon door de gangen.Het kon me niet schelen wat ze allemaal dachten!Ik zette er flink de pas in.Ik zag de school voorbij flitsten.En opeens was ik in de stad.Maar nog altijd dacht er geen haar op mijn hoofd eraan om te stopen.Ik rende weg, weg van alles, weg van mijn leven, weg van mijn ingestorte wereld.Mensen sprongen opzij.Mensen lagen op de grond.Nee, geen medelijden vandaag.Ik wou niet stoppen.Bang dat ik zou instorten.Dus ik bleef lopen.Ik zocht iets,mijn hart, waar zat het? Waar was het heen? Opeens voelde ik een hevig geklop dat uit men borst kwam.Daar dus.Iemand die me tegenhield.''Meisje, waar denk je wel heen te gaan?''Ik sloeg rond me heen tot de man me los liet, en liep weer verder..