|| 2 || Jacob Black

We zaten met z'n allen op het strand. Nouja, met z'n allen... Een aantal stonden er boven aan de kliffen. Ik hoorde een schreeuw en zag vervolgens hoe Embry op de kop naar beneden werd gegooit. Ik onderdrukte een klein gegrinnik terwijl ik het gehele schouwspel bekeek. Het was best een grappig gezicht.
Op ons na was het strand bijna uitgestorven. Af en toe zag je een ouder met zijn of haar kind. Of een verliefd stel dat rondliep, maar meer eigenlijk niet. Verderop zag ik een meisje het strand oplopen. Ze had een bleke huid en bruin haar dat ergens halverwege haar rug eindigde. Ik had haar nog niet eerder gezien. Zou zij die nieuwe zijn? Tsja, als er iets bekend was hier, wist binnen notime heel La Push het. Dat krijg je met een klein dorpje he. Haar ogen bekeken onderzoekend het strand waarna ze zich omdraaide en terug liep. Na een paar passen was ze verdwenen achter de hoge bomen die zich aan het strand sloten. Wie was zij?

Die nacht was ik aan het wachtlopen met Paul. Wie was dat meisje, is zij die nieuwe waarover word gepraat tegenwoordig? Ja Paul, dat is ze. Ik kon wel raden wat voor plannen hij nu aan het uitbroeden was. Hij had haar natuurlijk ook gezien ookal was het van veraf. Haar bruine haar, haar groene ogen en slanke figuur. Mwhaha, Jacob denkt over een meisje, nou vriend ik zal je uit de gedachtengang halen, she's mine! Kon hij nergens anders aan denken dan aan die lul van hem? Kan het wel, wil het niet was zijn korte antwoord. We zaten nog steeds in elkaars hoofd dusja.

Toen ik de volgende middag uit bed opstond smeerde ik een aantal boterhammen en at ze op. Daarna liep ik naar buiten toe om het bos in te gaan. Misschien was er nog wel iets interesant te zien. Niet dat je daar vanuit moet gaan hoor. Het is en blijft immers La Push. Ik liep een stuk verderop het bos uit waarna je direct het strand opliep en zag iemand staan. Slank, klein figuur bruin haar tot haar middel. Hé! Dat is dat meisje! Ik liep erheen en met dat ik iets wou zeggen draaide ze zich om en keek ik recht in de mooiste groene ogen die ik ooit gezien had. Was dit liefde? Of inprenting? Ik wist het niet, en tijd om erover na te denken had ik niet want ik zag haar mond bewegen en met de mooiste stem die ik ooit had gehoord zei ze; "Hoi, ik ben Destany"