Hate when everyone is grumpy.

Moe slofte ik door de gangen. Ik had vannacht geen oog dicht gedaan. Gisteren ben ik nog bij David langs gegaan, maar hij deed niet open. Ik wist dat ie thuis was want zijn muziek stond hard aan en ik voelde zijn aanwezigheid. Hij wou me vast laten denken dat hij de bel niet hoorde, echt zo'n smoes voor hem. Ik kreunde bij het zien van de deur van mijn lokaal (die ik net in zicht kreeg) en tegelijk het horen van de bel. Ik liep het lokaal binnen maar voor ze iets kon zeggen zei ik al dat ik een blauw briefje ging halen. Maar daar aangekomen zag ik David met meneer spijkers praten. Blijkbaar was hij al klaar, want toen hij mij op het oog kreeg liep hij weg. 'David' riep ik nog maar aan zijn aura te zien was hij niet echt vrolijk. 'Ik neem aan dat jij hier om een reden bent'. 'Huhh... o, ja ik was te laat in de les' zei ik afwezig. 'Jaja, dat begrijp ik'. Wat nou dat begrijp ik ik kon er toch ook uitgestuurd zijn dacht ik geïrriteerd. Laat maar ik was niet in mijn beste bui vandaag.

'David ontwijkte me de hele dag het lijkt wel of onze vriendschap in één klap voorbij is' zei ik verdrietig onderweg naar huis tegen Kelly. Kelly was mijn beste vriendin sinds groep 6 nog op de basisschool. Toen ik het begin van de eerste klas welleens gepest werd kwam zij altijd voor me op, gelukkig maar, want tegen haar houden ze hun smoel wel. Vergeleken met haar was ik maar een klein brugmuggetje (wat ik overegins niet eens ben, want ik zit al in de 2de). 'Ow erg' zei ze nogal chagerijnig. 'Nou ja zeg, jij ook al' snauwde ik onverwachts. 'Hé waar heb je het over' zei ze.
'Laat maar' en boos sloeg ik af, wat is er toch met de wereld aan de hand het lijk wel alsof iedereen depressief is.