52. Keep running and get help!

Ze waren al een kwartier aan het rennen toen ze dingen hoorden breken. 'Ze zijn de spiegels aan het breken!' Ze pakte Draco's hand en begon harder te rennen. 'Wat is daar erg aan?' Vroeg hij hijgend. Olette kneep in zijn hand. 'Au!' 'De spiegels breken, wat betekend dat er meer Angels moeten zijn! En als er meer Angels zijn betekent dat onze kans op overleven kleiner word! Gesnoppen?!' Draco piepte iets maar dat negeerde Olette. 'Ze zijn super snel, dat je dat maar weet! Als we niet opschieten hebben zo ons ingehaald, wat betekend dat we zijn verdoemt want ik heb geen spiegels meer en ze zijn dan met meer dat 6 Angels! Wat ook betekend dat ze ons makkelijker kunnen omsingelen wat betekend dat we geen kans meer maken en dood gaan, met een grote kans dat we één van hun worden!' Ze andemde diep in toen ze klaar was met de laatste zin. 'Hoeveel weet jij wel niet van hun?!' Draco begon langzamer te rennen. 'Blijven rennen!' Ze gaf een harde ruk aan zijn arm waardoor hij tegen haar aanbotste. 'Draco! Blijven rennen! Ik begrijp dat je moe bent, maar als we niet rennen word je nooit meer moe!' Hij begon harder te rennen. 'Ik weer veel van hun, allemaal onderzoek gedaan! Ik wist alleen niet dat ik het ooit echt nodig zou hebben anders had ik wel meer opgezocht! En sorry dat ik zo hard schreeuw maar anders ga ik lagzamer rennen!' Olette keek achterom en zag grijzen wezens staan. 'Ze zijn achter ons!' Draco begon nog harder te rennen maar Olette kon hem niet bijhouden. 'Laat me los!' Olette struikelde toen Draco haar plots losliet. 'Blijven rennen en haal hulp!' Riep ze naar hem toen hij begon af te remmen. Hij begon weer te rennen en verdwenen tussen de bomen. 'Blijf rennen!' Riep ze nog en keer. Ze draaide zich om en zag dat de Angels stil stonden. Het waren er inderdaad meer dan 6, het waren er 23. 'Lumos Solem!' Haar stok verlichte enorm en ze keek snel om haar heen. Ze zag een grote boom. Toen ze weer naar hun keek waren ze verschoven. Olette stond op en liep achteruit richting de boom. 'Alleen jullie en ik. Maakt niet uit, ik weet genoeg over jullie.' Toen ze met haar rug ergens tegenaan kwam stak ze haar handen naar achter om te voelen wat het was. Het was de boom en Olette zakte door haar knieën en ging tegen de boom aan zitten. 'Alleen jullie en ik.' Fluisterde ze.

Draco bleef rennen zonder om te kijken. Hij bleef maar denken aan wat Olette had gezegd. 'Geen oogcontact, Niet omdraaien, niet wegkijken, niet knipperen.' Fluisterde hij. 'En blijven rennen.' Hij zag een licht tussen de bomen en rende daar naartoe. Hij kwam een halve seconde nadat hij het licht had gezien uit het bos. Hij bleef rennen tot hij op vijftig meter afstand stond en ging toen zitten. Hij bleef er even zitten tot hij zich weer herinnerde dat hij hulp moest gaan halen. Hij stond op en rende het kasteel in. Uiteindelijk besloot hij naar professor Sneep te gaan. Toen hij voor zijn kamer stond twijfelde hij even maar hij klopte wel aan. Hij hoorde wat gerommel uit de kamer maar de deur ging toch open met Sneep die Draco verbaasd aankeek. 'Kom maar binnen meneer Malfidus.' Draco knikte en liep naar binnen. Sneep keek nog even of er iemand op de gang stond en sloot toen de deur.

Olette was al een half uur aan het wachten om hulp en haar ogen brandde vreselijk. 'En, hebben jullie nog iets te vertellen? Want ik verveel me. Ow wacht, jullie praten niet. Normaal gesproken dan.' Ze graaide in haar tas en vond haar mantel die ze om haar heen deed. 'Schiet alsjeblieft op.'
Na nog een kwartier wachten hield ze het niet meer uit en stond ze op. 'Dit duurt te lang.' Zuchtte ze. 'Dan maar mezelf proberen te redden hé?' Zei ze half lachend. Ze gaf weer een zucht en probeerde om de boom heen te lopen. Toen dat gelukt was bleef ze achteruit lopen tot ze dacht dat ze ver genoeg was. Ze draaide zich meteen om en begon weer te rennen. Ze zag een open plek en hoorde gekraak achter haar. Toen ze aankwam op de open plek zag ze dat het aan het sneeuwen was. Ze bleef rennen tot ze in het midden van de open plek stond. Ze hoorde gekraak en haar hart begon harder te kloppen. De sleutel om haar nek brandde enorm maar dat vond ze niet belangrijk. Ze keek om en zag de Angel staan in de sneeuw. Ze hoorde mee gekraak en Olette had door dat ze haar probeerde te omsingelen. Ze rende langs een Angel en haar arm deed opeens pijn. Ze voelde dat haar arm nat werd en zag dat haar bovenarm open lag met vier sneeën. Dat boeide haar niet dus bleef ze rennen tot ze iets het bos in zag lopen. Het was een Terziel. Olette liep naar waar de Terziel heen was gelopen maar toen ze keek was hij al weg. Ze draaide zich om en zag dat ze over haar heen waren gebogen, hun handen klaar om haar te wurgen. Ze bleef ze aankijken tot haar zicht begon te verdwijnen. Het laatste wat ze zag was een Angel die bewoog en was schimmen in de achtergrond. 'Olette!' Alles werd zwart.

Ik ben blij omdat mijn tante (die dus niet in NL woont) hier is! Ze is zo lief! Kudo? Reactie?