Hoofdstuk 12

Verveeld zat Lily achter de computer. Ze maakte alvast een beginnetje met biologie terwijl ze op Ariëlle wachtte. De leraar Nederlands was niet op komen dagen en in die tijd had ze alvast de makkelijkere vragen die in het verslag verwerkt moesten worden beantwoord. Ze was nu begonnen aan een pittigere, en zocht voor haar het hele internet af naar het antwoord. Ze kreeg het idee dat het antwoord verstoppertje met haar speelde en ze al drie keer langs zijn schuilplaats was gelopen, terwijl hij stiekem achter zijn hand gniffelde.
‘Ik kon je niet vinden,’ hoorde ze Ariëlle opeens zeggen. Lily onderdrukte het impuls om verontwaardigd te snuiven, de school had immers maar een ruimte waar computers stonden. Het zesde uur was al een kwartier begonnen, ze hadden nog maar iets meer dan een half uur.
‘Ik ben alvast begonnen, mijn vorige uur viel uit. Ik heb al een deel van de vragen beantwoord, ik stuur je wel wat ik al heb.’
Ariëlle nam plaats naast Lily en startte haar computer op. Ze tikte hard op de tafel met haar felrood gelakte nagels en kneep met haar andere hand in haar haren. Lily wendde snel haar blik af.

‘Heb je het bestand al ontvangen?’ vroeg Lily nog geen vijf minuten later en keek opzij naar Ariëlle’s beeldscherm. Ze herkende het spelletje dat een groot deel van haar jaar wel eens speelde en zuchtte.
‘Het gaat niet sneller als je niets doet.’
‘Ja, ik heb het wel bekeken hoor, maar je moet niet denken dat ik al die antwoorden weet. Je hebt alle makkelijke vragen gedaan, zo kan ik niets doen,’ was het verontwaardigde antwoord.
‘Ik weet ook al die antwoorden niet, als we alles al wisten hadden we het niet hoeven doen,’ sprak Lily fel. ‘Er bestaat tegenwoordig een magisch iets genaamd internet, waar veel antwoorden op te vinden zijn.’
Ariëlle trok haar wenkbrauwen op en keek haar arrogant aan, maar klikte toch het spelletje weg.

Een half uur vol irritatie later ging de schoolbel, wat betekende dat de pauze was aangebroken. Ariëlle had op welgeteld een vraag het antwoord gevonden, en liet duidelijk doorschemeren dat ze geen zin had om er ook nog maar een vinger naar uit te steken. Lily zuchtte diep en begon spontaan te hoesten. Net als de vorige keer, was haar keel pijnlijk en droog.

Gewapend met keelsnoepjes liep Lily na een lange schooldag de drogist uit, toen ze een sms ontving. Ze las de naam op het schermpje en glimlachte. Zack. Ze had niet verwacht dat hij na het lange gesprek die ochtend ook nog maar een seconde over zou hebben om iets van zich te laten horen. Het was een kort berichtje met de vraag of het goed ging. Ze lachte van verliefdheid en stuurde terug dat alles nog even goed ging als die ochtend, behalve dat ze niet wist waar ze haar stukje voor de schoolkrant over moest doen. Nog geen halve minuut later ontving ze weer een berichtje. Zack grapte dat ze het over hem moest doen.
Dat was nog niet eens zo’n slecht idee, realiseerde Lily zich.

Eenmaal thuis liep ze meteen door naar boven, naar haar kamer. Ze zette haar cd-speler aan en na op een knopje gedrukt te hebben, klonk het nummer This Is How We Do van haar geliefde All Time Low door de kamer. Ze begon al snel mee te zingen met Alex, terwijl ze door haar kamer hupsend luchtgitaar speelde. Ze hield van de muziek die haar vriendje en zijn band maakten.

Bij het vierde nummer – Holly, Would You Turn Me On? – merkte ze dat ze vermoeid raakte. Normaal kan ze met het hele album meedansen, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Het was een mooi moment om te beginnen aan haar recensie.
Al snel had ze een stuk van vijfhonderd woorden. Ze las het nog een paar keer na, en probeerde zo te voorkomen dat ze de band onrealistisch veel op ging hemelen. Het was misschien – voor als ze slechts een fan was geweest, iets dat de hele school denkt – een beetje overdreven om Zack de personificatie van een god te noemen en te zeggen dat hun muziek het hemelse naar aarde bracht. Normaliter schreef ze juist kritische stukjes.

Ze schrapte zo’n tweehonderd woorden, deed een klein dansje uit vreugde en stuurde het uiteindelijk ruim op tijd met een tevreden gevoel op naar Nina.