~OO4.

Ik stampte zowat de oprit op en maakte mijn tasje open. Ik begon mijn sleutels te zoeken tussen alle troep die erin zat, maar ik kon ze niet vinden. Ik maakte een grom geluid en de helft van de inhoud van mijn tasje viel op de grond. Ik vervloekte mijn leven even en ging dan door mijn knieën om alle spullen op te pakken. Ik kon mijn sleutels echt nergens vinden dus besloot om maar aan te bellen. Twee minuten later ging de deur eindelijk open en mijn moeder stond in de deuropening. 'Waarom bel je aan als je je eigen sleutels hebt?' vroeg ze een beetje geïrriteerd en ik liep langs haar heen naar binnen. 'Omdat ik mijn sleutels zo snel niet kon vinden.' antwoordde ik en schopte mijn schoenen uit. 'Berg je schoenen is netjes op!' riep ze naar me en ik rolde met mijn ogen. Natuurlijk wel zo dat zij het niet kon zien, want anders brak de hel al helemaal los. Ik pakte mijn schoenen op en zette ze netjes in het kastje neer. 'Zo goed baas?' dacht ik bij mezelf en trok mijn jas uit. Mijn moeder stond nog steeds in de gang en volgde elke beweging die ik maakte. 'Mam, wat is er aan de hand?' vroeg ik en ik voelde dat ik steeds meer mijn zelfcontrole begon te verliezen. Op een gegeven moment zou mijn geduld ook op zijn. 'Ik wacht tot jij je sleutels gaat zoeken.' antwoordde ze en ik zuchtte. 'Mam, ik zal zo kijken. Ik moet echt even alleen zijn.' mompelde ik en wilde de gang uitlopen. 'Avery Madelaíne Jones, kom onmiddelijk terug!' riep ze en ik draaide me om. 'Jij gaat altijd zo slordig met je spullen om! Altijd ben je wel iets kwijt. Je moet leren om beter op je spullen te passen!' riep ze naar me en ik probeerde mezelf in te houden en er niet al te fel op te reageren. 'Mam, ik ga zo echt zoeken. Ik beloof het.' zei ik en klemde daarna mijn kaken op elkaar. 'Kijk niet zo naar me alsof ik een van je vriendinnetjes ben die net iets verkeerds heeft gezegd. Ik ben je moeder en je moet respect voor me tonen.' snauwt ze. 'Respect moet je verdienen!' riep ik en liep boos de gang uit naar de woonkamer. Ze volgde me meteen en mijn vader keek verbaasd naar ons op. 'Niet zo brutaal jongedame.' gilt ze en ik draaide me weer om. 'Mam, ik heb hier echt totaal geen zin in. Laat me gewoon even met rust. Ik heb al een kutdag.' riep ik en mijn vader stond op. 'Sla niet zo een toon tegen je moeder aan en je weet dat je niet mag schelden in dit huis.' zegt hij boos en gaat voor me staan. Oh nee, gaat hij nou ook al beginnen? Ik ben het zat dat ik altijd degene ben die op zijn donder krijgt en tegen wie er wordt geschreeuwd. 'Je bent een slecht voorbeeld voor je kleine zusje. Word eens volwassen.' 'Ik ben nog niet eens een volwassenen. Ik ben pas 16!' riep ik verontwaardigd en hij werd steeds roder. Hij pakte mijn arm vast en ik kromp een beetje ineen van de pijn. 'Jij gaat nu eens heel gewoon praten en je gaat veranderen.' siste hij. 'LAAT ME LOS!' brulde ik en hij gaf me een klap in mijn gezicht. Ik legde mijn hand op mijn wang en hij duwde me weg. Ik keek hem geschrokken aan en rende toen zo snel mogelijk naar boven. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik hier zo snel mogelijk weg wilde.