73.

Ik was echt helemaal dood. Het was een maand geleden dat Fabian Hope had aangevallen en het ging alleen maar slechter. Volgens Carlisle zou ze het niet lang meer volhouden. Ik wist dat ik de bezwering zou moeten uitvoeren om Fabian weg te krijgen, maar ik wist niet of ik het zou kunnen. Julie kwam naast me zitten. 'Kom Cint, hier blijven zitten helpt ook niks,' zei ze. 'ik heb je hulp nodig,'zei ik tegen haar zonder na te denken. 'Waarmee?''Hope houdt het niet lang vol, dus de enige manier om haar te helpen is om Fabian uit haar te krijgen. Hij vergiftigt haar geest en lichaam. Maar het kost veel energie, dus ik wil weten wanneer het volle maan is.' Blijkbaar snapte ze het verband niet, maar ze pakte haar mobieltje. 'Over drie dagen,'zei ze. Ondanks alles lachte ik. 'Hoe toepasselijk,'zei ik zachtjes. Julie hoorde me niet en gooide een kussen van de stoel en ging zitten.

Collin P.O.V
Ik had Hope tegen me aangetrokken. Ik kon de gedachte niet aan dat ik haar misschien zou verliezen. Ik zat hier al uren, maar tijd leek niks. Ik luisterde zorgvuldig naar iedere hartslag afzonderlijk. Ik werd uit mijn eigen wereld getrokken toen ik plotseling iets onder mijn vingers voelde scheuren. Het topje dat Hope aan had scheurde en er verscheen uit het niet een diepe wond in haar zij. Ik zocht mijn mobieltje op om Carlisle te bellen terwijl haar bloed onophoudelijk stroomde.