Chapter 62. Mom

Ravens pov:

Mijn lichaam had de kracht niet meer om zich overeind te houden. Net voordat ik de grond raakte, werd ik omarmd door twee warme, sterke armen. Ze hielden me goed vast en tilden me op, zodat het leek alsof ik zweefde. Ik nestelde mezelf tegen zijn borst aan. Zijn shirt was doorweekt door de stromende regen. Ik voelde hoe zijn hart bonkte. Het constante gebonk zorgde ervoor dat mijn ogen langzaam dicht zakten. Zijn borst onder mijn hoofd ging op een neer als hij in en uitademde. Al snel ging mijn ademhaling op hetzelfde rustige ritme als het zijn. Mijn hoofd werd leeg en mijn gedachten gingen met me op de loop. Langzaam viel ik weg in een diepe slaap.

De zon kietelde over mijn gezicht en maakte me wakker. Slaperig opende ik mijn ogen, maar kneep ze weer dicht toen het felle licht in mijn ogen scheen. Mijn vermoeide en nog wat wazige blik gleed door mijn omgeving. Ik zat weer in de auto. Het regenen buiten was gestopt en de zon brak door de donkere wolken heen. Af en toe werd ze geblokkeerd door grote wolkenkrabbers. 'Woon je hier?' vroeg ik aan Justin, die nog steeds naast me zat. 'Ongeveer. Ik woon in een buitenwijk,' antwoordde Justin kortaf. Het was niet bot bedoeld, maar hij leek van streek te zijn. 'Wat is er?' vroeg ik bezorgd. 'Mijn moeders reactie zal onvoorspelbaar zijn,' antwoordde hij na even voor zich uit te hebben gestaard. 'Ze kan lachen, huilen, gillen, schreeuwen of helemaal niets doen.' Hij beet op zijn lip. 'Ik ben gewoon een beetje bang wat ze gaat zeggen.' Ik keek hem aarzelend aan. 'Kan ze me herkennen? Ik bedoel, zal ze ook zeggen dat ik...' Opnieuw twijfelde ik. 'Haar ben?' 'Ik denk het wel,' mompelde Justin. Inmiddels reden we het centrum van de stad uit. Grote villa's verschenen links en rechts van de auto. De auto reed een oprit van grint op. Justin stopte de auto en stapte uit. Ik volgde zijn voorbeeld en pakte Destiny uit haar zitje. Haar warme lijfje voelde fijn en vertrouwd in mijn armen, terwijl haar klein handjes door de uiteinden van mijn lange haren gleden. Ik glimlachte naar haar. 'Justin!' Een jonge vrouw van begin dertig rende onze kant op en nam Justin in haar armen. 'Wie heb je meegenomen?' vroeg ze met een grote glimlach. De glimlach verdween toen ze mij zag staan. Haar ogen werden waterig en haar gezicht vertrok. Ze reikte haar hand naar me uit en greep mijn schouder vast. Zachtjes werd ik in een omhelzing getrokken, met Destiny nog steeds in mijn armen. Haar aanraking liet mijn huid tintelen, maar ik negeerde het gevoel en sloot mijn ogen. De geur van haar parfum drong mijn neus in. Dit voelde fijn. Dit voelde vertrouwd. 'Je bent thuis,' fluisterde de vrouw.