Woensdag 01

Woensdag

Toen het licht begon te worden liepen we samen naar de badkamer. Ik zette de douchekraan open en nam 2 handdoeken uit de kast. We moesten ons niet wassen, want we zweten niet, maar ik hield van het stromende water op mijn stenen huid. Ik stapte snel onder de douche, Edward kwam erbij en waste mijn haren. Ik droogde me af en liep terug naar onze kamer en zocht kleren uit om aan te trekken. Eenmaal aangekleed liep ik naar Renesmee’s kamer.
“Renesmee, tijd om op te staan, Jacob is hier binnen een klein uurtje,” zei ik met mijn hoofd in haar kamer.
“Mmm, ik kom,” mompelde ze. Ik hoorde haar naar de badkamer strompelen als ik naar beneden ging. De woonkamer zag eruit alsof ze moest dienen voor een reclamespotje over kerstversiering. Alice had haar duidelijk niet ingehouden. Helemaal in het midden stond de kerstboom, hij hing vol met witte en zilveren ballen. Nog een geluk dat ze er geen Barbieroze kerstballen in had gehangen. Onder de kerstboom lag een briefje. Ik ging wat dichterbij zodat ik het kon lezen.

Gelieve nog geen pakjes onder de boom te leggen.
Emmett zou ze onmiddellijk openmaken en
niemand zou hem kunnen stoppen.
Verstop je pakjes dus ergens waar hij ze
niet vindt. Goed voor iedereen.
Bedankt, Rose

Ik lachte hardop, waardoor Emmett me raar bekeek toen hij van de trap kwam.
“Goedemorgen Bella, wat is er zo grappig?” vroeg hij en kwam bij mij staan. Hij las het briefje en ik zag zijn gezicht betrekken.
“Rose!” riep hij, terwijl hij de trap opstoof. Ik hoorde ze boven ruzie maken en ik lachte nog harder toen Rose naar beneden kwam gelopen met Emmett achter haar aan. Rose had een haarborstel in haar linkerhand en weerde Emmett daarmee af. Ondertussen was de rest van de familie erbij komen staan. Iedereen lachte behalve Esme.
“Emmett, laat Rose los, ze heeft je niks misdaan. En Rose stop jij ook maar met Emmett aan te vallen met je háárborstel,” kwam ze tussenbeide. Ze sprongen van elkaar en keken als 2 kinderen uit het kleuterklasje die in de hoek moesten gaan staan omdat ze stout waren geweest.
“Maar heb je het briefje dat ze geschreven heeft al gelezen?” Protesteerde Emmett.
“Ja, en het is helemaal waar,” antwoordde Esmé rustig. Emmett ging mokkend in de zetel zitten. Iedereen ging verder met wat ze aan het doen waren. Carlisle vertrok naar het ziekenhuis, Jasper en ik gingen een potje schaak spelen, Esmé bakte enkele eieren voor Jacob en Renesmee, Rose ging naar de garage, Edward nam zijn boek en begon terug te lezen, Alice ging terug aan de computer zitten en Emmett bleef mokkend in de zetel zitten. Opeens begon Emmett te snikken. Waarom deed hij dat nu? Niemand van ons ging medelijden met hem krijgen. Ik begreep het pas toen Renesmee de woonkamer binnenkwam.
“Nonkel Emmett, wat is er gebeurd?” vroeg ze toen ze Emmett zo zag zitten. Hij was echt erg, Renesmee medelijden doen krijgen.
“Iedereen is … gemeen,” snikte hij.
“Wat hebben ze gedaan?”
“Rose heeft een gemeen briefje geschreven en iedereen vindt dat ze gelijk heeft”
“Oh, wat schreef ze dan?”
“Het licht onder de kerstboom,” vertelde hij haar. Renesmee nam het briefje van de grond. Toen ze het gelezen had begon ook zij te lachen. Emmett snikte alleen nog harder.
“Emmett, ze heeft gelijk, stop nu maar met te doen alsof je weent. Straks krijg je nog keelpijn,” raadde ze hem aan.
“Nessie, kom je iets eten?” riep Esmé vanuit de keuken. Renesmee huppelde de keuken in.
“Mmm, het ruikt ongelooflijk lekker, Esmé.” De deurbel ging. Ik zag Renesmee naar de deur vliegen.
“Jake!” riep ze toen ze hem om de hals vloog.
“Goedemorgen iedereen,’” begroette Jacob ons toen hij binnenkwam, “Euh Nessie, je kan me nu wel loslaten hoor.”
“Jacob, heb je zin in een omelet?” vroeg Esmé. Als antwoord liep hij samen met Renesmee naar de keuken en schoof aan tafel.