Stuck in our moment

Het was 26 maart gewoon 2011 en Nederland stond op zijn kop. Je kon nog niet normaal televisie kijken of zijn hoofd kwam langs. Op zich had ik daar geen moeite mee. Hij was dan niet bepaald lelijk. Maar op gegeven moment begin je eraan te ergeren als je voor de zoveelste keer dat ene liedje hoort en diezelfde zogenaamde 'hairflip' ziet.
Ik staar naar het zwarte tv scherm. Terwijl ik de afstandsbediening wilde pakken besloot ik toch maar niet tv te kijken.
Vooral hier in Rotterdam stond de boel op zijn kop. Hij zal hier morgen gaan optreden. Dan word er nog een week over gepraat en dan zou ik ervan af zijn. Tenminste dat dacht ik, maar dat had ik dus even verkeerd gedacht. Ik was geen hater maar al helemaal geen gillende fan. Ik was het type dat er gewoon een beetje tussenin hing. Ik was toen nog 15 en werd in september een jaartje ouder. Ik had dus ook niet de leeftijd van de gemiddelde 'belieber' dat ligt volgens mij nog zo'n drie jaar lager. Misschien wel meer. Wanneer hij precies aan zou komen wist ik niet en het kon me ook geen ene hond interesseren.
Verveeld kijk ik voor me uit. Nog steeds naar het zwarte scherm. Ik draai mijn hoofd heel ietsjes omhoog langs de stenen muur en laat mijn ogen de rest van de weg richting de klok maken. Het was laat. Drie over half twaalf. Dat soort dingen onthoud ik altijd. Van die onbelangrijke zoals de tijd. Ik ben toen maar gaan slapen. Wel in mijn eigen heerlijke bed. Die miste ik nog het meest. Mijn eigen tweepersoons boxspring. Zijn armen lagen veel beter maar die waren er niet altijd. Dat bed stond dan nog wel op de tweede plaats.