# 4

Langzaam deed ik men ogen open en werd al meteen verblind door het felle dag licht dat naar binnen scheen.
"Oh, ze is wakker!" Hoorde ik iemand zeggen, maar ik kon niet meteen zeggen wie het zei. Ik deed opnieuw mijn ogen open en zag een volwassen vrouw boven mij hangen. De vrouw had ros gekruld haar tot aan haar schouders en glimlachte vriendelijk.
"Hoe voel je je, lief kind?" Vroeg ze met een zachte stem.
"Euhm, goed, denk ik." Antwoordde ik. De vrouw legde haar hand op men hoofd en knikte goedkeurend.
"Je hebt in ieder geval geen koorts meer, dat is goed." Zei ze. Koorts? Waar had die vrouw het over? De vrouw stond recht en liep de kamer uit. Ik zette me wat rechter en bekeek de kamer waar ik me in begaf. Ik lag op een bed in een kamer dat ik niet kende. De kamer bestond uit warme rood- en bruintinten en was gedecoreerd met vele foto's en kaders. Ik was helemaal alleen, ik wist niet waar ik was en erger nog, waar was Jen? Het was alsof ze mijn gedachte hoorde want plots werd de deur weer geopend en stond Jen in het deurgat. Nog geen tel later zat ze op het bed en omhelsde me.
"Ellis, je doet me wat aan hoor. Ik was doodongerust!" En zo klonk ze ook. Ik duwde haar wat van me af en keek haar vragend aan. Het leek wel of ze tranen in haar ogen had staan.
"Hoe bedoel je? Wat is er gebeurd?" Vroeg ik haar. Ze keek me verward aan.
"Weet je dat niet meer? Je bent flauwgevallen in de Topfopshop van Fred en Georg!" Op het moment dat ze dat zei, kwamen mijn herinneringen terug.
"En hoe ben ik hier terecht gekomen? En waar zijn we eigenlijk?" Vroeg ik om wat duidelijkheid te krijgen. Jen glimlachte.
"We zijn in het Nest, het huis van de Weasleys. En misschien kan je beter aan Fred vragen hoe je hier terecht bent gekomen. Hij heeft je naar hier gebracht." Ze draaide zich om en wees naar het deurgat waar een lange roodharige jongen met een brede grijns op zijn gezicht stond.
"Ik moet toegeven, het was nipt. Da haaien hadden je bijna te pakken en de meeuwen stonden al klaar om je ogen uit te pikken." Vertelde hij alsof hij het juist allemaal had meegemaakt. Mijn blik naar hem was waarschijnlijk heer raar want Jen begon te lachen. Ze stond op en stapte naar de deur.
"Misschien als ik jullie alleen laat zal Fred het échte verhaal wel vertellen. Geloof mij, daarstraks kon hij er helemaal niet mee lachen." Knipoogde ze naar me en liep langs Fred naar buiten. Ik keek nog even naar de plaats waar Jen naar buiten liep en richtte dan mijn blik op Fred. Die al snel zijn blik naar de grond richtte.
"Fred?" Zei ik na een paar seconde stilte. Hij keek op en voor het eerst zag ik de jongen niet breed glimlachen. Zijn ogen keken me bezorgd aan. "Ga je nog vertellen hoe ik hier terecht kom?" Ik sloeg het deken van me af en ging op de rand van het bed zitten. Fred kwam langzaam naar me toegelopen en ik klopte op de matras, zodat hij naast me kwam zitten.
"Je leek nog zo gezond toen je me over je ring vertelde. Ik begrijp het niet dat je plots zo ziek werd. Ik dacht dat je vlak achter me liep toen je opeens niet meer antwoordde. Ik keek om en je stond stil. Je was plots lijkbleek, je zag er acht niet uit,"
"Nou, dank je." Onderbrak ik hem. Hij moest even lachen met de sarcastische ondertoon in mijn reactie. "Vertel verder." Glimlachte ik.
"Ik liep weer naar je toe en zei je naam, maar je leek niet te reageren dus nam ik arm vast. Op dat moment keek je me recht aan en zei je dat je je niet goed voelde. En toen sloot je je ogen en zakte je in." Hij stopte even en keek me weer aan. Fred had eigenlijk hele mooie ogen, warme bruine ogen. Het was raar, maar ik moest mezelf dwingen om niet te gaan staren.
"Ik nam je vast en het enigste waar ik aan dacht, was dat je daar zo snel mogelijk weg moest. Dus ben ik met jou verdwijnselt naar het Nest, waar je kon rusten."