Chapter one. The start of a new year. 1.4

De volgende morgen ging mijn wekker alweer om 7 uur. Wanneer ik overeind ging zitten, om mijn wekker uit te drukken, voelde ik ineens allerlei steken in mijn hoofd. Wat had ik gisteren ook alweer gedaan? Oh ja, er was een feest gegeven in de Slytherin Common Room. Natuurlijk ging het weer veel te ver, waardoor er een paar mensen kotsend in een hoekje zaten, maar verder was het wel leuk. Ik kon me alleen wel herinneren dat ik iets te diep in het glaasje gekeken had. Met een spreuk liet ik de kater verdwijnen en besloot dat het tijd was om te gaan douchen. Met een stapeltje kleding wandelde ik de douche in, en maakte me klaar.

Wanneer ik eenmaal de douche uitliep, zag ik dat Alana en Audrey nog steeds lagen te slapen. Ik nam een grote aanloop en rende met hoge snelheid op hun bedden af. Met een klap kwam ik neer op Audrey’s buik.
‘Good morning sunshine!’ gilde ik in haar oor.
‘Rot op, June,’ mompelde ze.
‘Ik hou ook van jou!’ grapte ik.
Een kussen tegen mijn hoofd liet me met een doffe klap op de grond neerkomen. Iemand had hier duidelijk last van een ochtendhumeur. Grinnikend stond ik op en maakte me klaar voor een tweede aanval, deze keer gemunt op Alana. Wanneer ik vlak voor haar bed stond, klaar om te springen, ging ze ineens rechtop zitten.
‘Ik ben wakker!’ gilde ze, terwijl ze bang in elkaar dook voor één van mijn aanvallen.
Ik grinnikte. ‘Jullie hebben 10 minuten,’ zei ik, waarna ik me omdraaide en op weg ging voor wat voedsel.
Mijn maag begon al te knorren bij het idee aan voedsel, en ik maakte bijna een vreugdesprongetje wanneer ik dan eindelijk de grote zaal had bereikt. Ik plofte neer op een willekeurige plek, zonder te kijken naast wie ik ging zitten, en begon mijn bord vol te laden met allerlei eten.
‘Ook goedemorgen,’ hoorde ik een stem mompelen.
Ik keek even om me heen, om te zien naast wie ik was gaan zitten. Fijn, ik was dus naast Draco Malfoy gaan zitten, dat was leuk om de dag mee te beginnen. Ik zuchtte en besloot dat ik vandaag wel iets beters te doen had dan ruzie te maken met Malfoy.
‘Goedemorgen,’ zei ik terug.
Malfoy keek me verbaasd aan, hij was het vast niet gewend dat ik tegen hem praatte zonder hem te beledigen.
‘Ben je aan de drugs?’ vroeg hij geschokt.
‘Nee, hoezo?’ vroeg ik verbaasd.
‘Je doet zo.. normaal.’
Ik haalde mijn schouders op en ging weer verder aan mijn eten. Ik was rustig aan het genieten van mijn croissants, tot ik me ineens wel erg bekeken voelde. Pansy Parkinson stond met een vreselijk jaloerse blik voor me. Ze stalkte Malfoy al zolang ik me kon herinneren, maar hij had nooit enige interesse in haar getoond. Toch hield ze goede hoop, en gaf ze niet op. “Hij had gewoon nog wat tijd nodig”, beweerde ze altijd. Zij was de enige die daar echt in geloofde, maar ik was vandaag niet van plan haar uit haar droom te helpen.
‘Laat Dray met rust, jij heks! Hij is van mij!’ krijste ze.
‘Parkinson, wanneer leer jij nou eindelijk eens je mond te houden?’ zuchtte ik, ‘Silencio,’ prevelde ik er achteraan.
Meteen was ze een stuk stiller –zeg maar gerust; helemaal stil- en werd ze knalrood van woede. Ik besloot dat ik dit wel fijn vond, deze stilte. Zo mocht ze altijd wel blijven. Ik bedacht me dat ik haar nu wel kwaad genoeg had gemaakt, aan haar knalrode hoofd te zien. Ik grinnikte en liep de Grote Zaal uit. Niemand spotte met June Willow Blake.

Eenmaal bij het lokaal aangekomen, zag ik Alana en Audrey al staan.
‘June! Wat heb jij net allemaal uitgespookt? Het gaat als een heet vuurtje door de school dat je Parkinson flink voor schut hebt gezet!’ grijnsde Alana.
Ook Audrey keek me met een goedkeurende blik aan. We hadden alle drie een hekel aan Parkinson, dus het maakte Audrey en Alana ook niet uit wat ik met haar deed. Het zou juist goed zijn voor de school als Parkinson wat vaker haar mond zou houden.
‘Mooi, dan weten mensen ook dat ze beter niet met mij kunnen sollen,’ zei ik tevreden.
Ik keek even om me heen, en ik zal Snape al lopen. De blik op zijn gezicht leek me niet bepaald een goed teken, vooral niet toen hij mij afkeurend aankeek. Op dat moment liep Parkinson me net voorbij en keek ze me met een slinkse blik aan. Snape volgde mijn blik en wenkte me. Fijn.