004. People are people.

Soundtrack.

De reis verloopt opnieuw ontzettend snel. Mijn grote weekendtas zit propvol met spullen en kleding. Ik moest Justin en Drew helpen met het pakken van hun koffers en daar zijn we gister de hele dag mee bezig geweest. Het was in mijn ogen echt een complete ramp aangezien die jongens altijd kleding weten te pakken die met elkaar vloekt. De bus stopt en we stappen uit. Drew draagt zijn eigen koffer en mijn weekendtas. ‘Meisjes horen geen zware dingen te dragen’ zegt hij de hele tijd. Ik vind dat hij ergens wel een punt heeft. Ik hoor geen zware dozen of tassen te dragen, maar toch doe ik het regelmatig. De jongens van one direction zijn in geen velden of wegen te bekennen terwijl de bussen al klaarstaan. Ik kijk op mijn horloge en zie dat we precies op tijd aangekomen zijn. ‘Kom, dan laad ik jullie spullen vast in’ zegt een vriendelijk man. Hij draagt de 2 koffers en de weekendtas in een keer de bus in. Die persoon moet wel sterk zijn. Justin tikt verveeld met zijn voet op de grond en ik negeer hem zo goed als ik kan. Net als ik een snerende opmerking wil maken over het te laat komen van de ander vijf jongens komen ze aangelopen. Dat betekend dat ik mijn kaken op elkaar moet houden hoe moeilijk het ook is. Geen van hun draagt een koffer. De mannetjes zullen ook maar een nagel breken. Ik sla mijn armen over elkaar en ik chagrijnig. Ik moet ze echt niet met hun zelfvoldane grijnzen en de arrogante blikken in hun ogen. De begroeten Justin en Drew ontzettend vrolijk. Ik voel me aan de ene kant ontzettend buitengesloten maar aan de andere kant wil ik ook niet dat ze me aanraken. Dus is het beter dat ze me niet begroeten. ‘Hebben jullie er zin in?’ roept Louis vrolijk uit terwijl hij zijn armen in de lucht gooit en een raar hoofd trekt. Iedereen lacht en ik staar hem alleen maar dodelijk aan. Wat een kinderachtig persoon is het ook eigenlijk. En dan moet hij de oudste voorstellen. Hij grijnst naar me en ik vernauw mijn ogen waarna ik de andere kant op kijk. Ik voel de ogen van Justin en Drew op mijn gezicht prikken maar ik negeer hun blikken. Hoe moet ik hun uitleggen dat ik gehaat word door mensen die me niet eens kennen?

We lopen de bus in die voor ons bestemd is. De jongens van one direction ploffen meteen op de banken neer en beginnen een discussie over welk spel ze gaan spelen. ‘Zullen wij even praten?’ vraagt Justin serieus terwijl hij me bezorgt aankijkt. Ik knik en sjok achter hem aan naar het uiteinde van de bus waar de slaapplaatsen zijn. ‘Wat is er tussen jou en die jongens voorgevallen?’ vraagt hij dan serieus terwijl hij me met zachte hand op een van de bedden drukt. Hopelijk is dit geen bed waar een van die vijf in heeft geslapen, want dan wil ik meteen een hele lange en warme douche. ‘Je kunt me vertrouwen, dat weet je toch?’ vraagt Justin terwijl hij zijn hand op mijn been legt en er zachtjes in knijpt. ‘Dat weet ik’ glimlach ik. Ik vertrouw heb ook, ik vertrouw hem alleen mijn geheim niet toe. Ik weet dat het hem pijn zal doen als hij erachter zou komen dat ik al die jaren iets groots voor hem achter houdt. Daarom is het belangrijk dat hij nooit te weten komt over het bestaan van mijn geheim. ‘Vertel me het dan’ smeekt hij zo’n beetje. ‘Ik weet niet, ze mogen me om een of andere reden niet’ zeg ik dan. Hij kijkt me een beetje vreemd aan en gooit dan mijn haar door de war. ‘Het maakt me niets uit, ik vind het maar een stel over het paard getilde apen’ zeg ik dan stilletjes. Ik neem wat ik zeg alleen ik weet niet of Justin het gaat geloven. ‘Ik ben blij dat je hier bent’ zegt hij dan waarna hij zijn armen om me heen slaat en me stevig tegen zich aantrekt. Hij is zeker weten mijn beste vriend. Er komt iemand binnengestormd en ik laat Justin snel los. ‘Kom je ook film kijken, Justin?’ vraagt Harry die me volledig negeert. Justin knikt snel en springt op. Hij wilt me van het bed af trekken maar ik schud mijn hoofd. ‘Ga jij maar’ mompel ik dan. Hij knikt begrijpend en kust me lichtjes op mijn voorhoofd. Ik blijf liever hier in mijn eentje zitten dan dat ik gezellig moet gaan zitten doen met mensen die ik niet mag. Gelukkig begrijpt Justin mij. Drew had het daarin tegen nooit begrepen. Ik trek mijn benen onder mijn lichaam en val dan in een rusteloze slaap totdat we op de venue zijn aangekomen.