2 ~ Cakeface

Ik keek nog eens achter me waar Hannah diep in gedachten verdonken was. Er zat vast wel een Brian in Rory's klas? Hij zou nooit liegen tegen me. Ik trok mijn jurkje nog eens goed en belde toen aan. 'Oh June, wat een verrassing, heb je weer van die lekkere taart gemaakt?' vroeg Mevr. Montgomery toen ze de deur opende en zag dat ik het was. 'Ja, maar deze is voor mij en Rory, we zijn een half jaar samen' zei ik. 'Een halfjaar? En, jullie...Ach, laat maar, de jeugd met hun knipperlichtrelaties altijd. Maar er is wel al bezoek' zei ze. 'Oh, dat weet ik. U hebt toch een geweldige zoon, minder intelligente leerlingen bijles geven' zei ik. 'Ja, maar...bijles?' vroeg ze. 'Bedankt, mevrouw, ik weet zijn kamer wel zijn' zei ik en ik dacht even dat ik Hannah's stem hoorde maar ging toch verder. Even bekeek ik de deur waar een poster van één of andere football-speler ophing en opende toen zijn deur toen mijn mond openviel.

Rory lag er te zoenen met iemand. Maar hij viel toch niet op jongens? Blijkbaar hadden hij en Brian niet gehoord dat ik binnenkwam dus ging ik stil naast hun bed staan en bukte om te zien hoe Brian er uitzag. Voor een jongen had hij best wel lang haar, en zo steil...'June!' zei Rory plots toen hij mij zag en toen zag ik dat Brian geen jongen was maar een meisje, nog erger, het was Brianna de hoofdcheerleader. 'Rory!' bouwde ik hem na terwijl hij de rode lippenstift die Brianna op hem gekregen had af te vegen. 'June...ik kan het uitle...' begon hij al maar tegen dan had hij al mijn kersentaart op zijn gezicht gekregen. 'Idioot, ik wil je nooit meer zien' zei ik en gaf hem snel nog een trap tegen zijn voet voor ik met betraande ogen wegliep. 'June, gaat het meisje?' vroeg Rory's moeder nog. 'U zoon is een walgelijke kwal' zei ik en sloeg toen de deur dicht.

'June toch, ik ontdekte het toen je al binnen was' zei Hannah terwijl ik in haar auto stapte. 'Hoe kan hij dat toch doen?' vroeg ik onduidelijk - omdat ik ondertussen mijn uitlopende make-up afveegde. Hannah nam haar zak en zocht naar iets. 'Hoe kon ik toch zo stom geweest zijn' zei ik en huilde verder. 'Hier' zei Hannah en gaf me een zakdoekje. 'Het is niet jouw schuld dat hij zo'n loser is' zei ze nog. 'Maar, hoe kon ik het niet zien aankomen? Hij knipoogde soms naar Brianna maar ik dacht dat er iets in zijn oog zat. Dat is toch wat hij zei' zei ik en veegde met het zakdoekje dat ondertussen zwart geworden was door mijn eyeliner de rest van mijn gezicht af. 'June, kom hier' zei Hannah en gaf me een knuffel.