Hoofdstuk 11

Ik word wakker, en ik stap me bed uit. Vandaag weer een nieuwe dag denk ik bij mezelf. Ik kleed me aan en doe me haar en make up. Eigenlijk doe ik altijd hetzelfde dingetje in de ochtend. Ik pak me brood en fiets naar school. Ik kom op school en ik zie Meike en Lana al staan. We hebben Nederlands. Zegt Lana zuchtend. Joepie zegt Meike. Ik kijk hun aan en dan zeg ik; Nee, dat meen je niet!? Dat hebben we morgen toch? De meiden moeten lachen. Nee, dat hebben we vandaag. Ik kijk op me rooster en ik zie dat ik op de verkeerde dag heb gekeken. Oh, wat ben ik soms dom zeg ik. De bel gaat en we lopen richting het lokaal. We krijgen te horen dat we morgen gaan kanoën. Gatver, dat heb ik dus echt geen zin in. Ik vaar toch alleen maar de verkeerde kant op. Dan worden de absenten opgenoemd. Iedereen is er, behalve Jole. Dan denk ik weer aan die keer dat ik Jole huilend langs de weg zag staan. Heb jij al iets gehoord over Jole? Fluister ik in Meike’s oor. Want mevrouw
Mokketier is nog aan het vertellen. Nee, fluistert Meike terug.

Na Nederlands en de rest van de vakken, hebben we eindelijk pauze. Jeetje!, snapte jij die opdrachten nou van Nederlands? Vraagt Meike. Mwah, ging wel. Zeg ik. We staan nog wat te kletsen en dan zie ik opeens Jole in de gang staan. Ik loop naar haar toe. Hee, waar was je nou? Vraag ik Er gaat een van me favoriete paarden weg en ze barst in huilen uit. Ik geef haar een knuffel. Stil maar, het komt vast wel goed..