Negenendertig|•|

Waarom kwam je dan niet gewoon naar huis? En waarom heb je een kat bij je? Hij verafschuwde katachtige, hij wist wel dat Giada een poema was, maar was het er niet mee eens dat ze in ons gezelschap was. Ik rolde met mijn ogen. ‘Giada staat net zoals jou onder mijn bescherming. Zodra ze wakker is vertel ik haar dat ze je niets mag doen.’ Pepijn was boos, in zijn gedachten maakte hij plannen om mij bij Giada weg te krijgen. ‘Gaat niet lukken.’ Mompelde ik. Hij maakte een beledigd piepend geluid en sprong op mijn been. Op dat moment werd Giada wakker. ‘Giada, beloof je Pepijn niets te doen?’ Ze gromde kort maar ging er akkoord mee. ‘Ik weet dat Pepijn je eigenlijke voedsel hoort te zijn en dat Pepijn je niet mag, maar wees lief, want ik zit er tussenin en ik wil geen van beide van jullie verliezen.’ Mompelde ik toen ze elkaar boos aankeken. Giada’s blik verzachte en ze stond op. Ik ga jagen. Ik knikte en stond op. ‘Ik zie je nog wel.’ Zei ik en ik liep met Pepijn op mijn schouder terug naar huis. Toen ik binnen kwam zag ik nog net de gekwetste blik van Jasper die naar boven liep. Alice en Emmett zaten op de bank en de rest zat niet in de woonkamer. Emmett keek op. ‘Vriendjes met je eten?’ Ik knikte en zei verder niets. Blijkbaar vond Emmett het heel grappig want hij begon te lachen. Alice zei niets en keek voor zich uit, waarschijnlijk naar de toekomst. Ik zuchtte en liep de trap op. Ik liep door naar mijn kamer en zette Pepijn op mijn bed. Wat ga je doen? Ik zuchtte en keek hem aan. ‘Sorry zeggen.’ Pepijn leek er niets van te snappen, maar ik legde het niet uit en liep mijn kamer uit. Ik sloot de deur achter me en liep richting Jaspers kamer. Ik klopte op de deur. Het was even stil waarna ik een zachte ‘binnen.’ hoorde, een fluistering. Ik opende de deur en liep de kamer in. Jasper stond voor het raam naar buiten te kijken, maar ik zag dat hij meer aan dingen dacht dan dat hij keek. Ik liep een klein stukje naar hem toe. ‘Het..’ Ik keek naar beneden, ‘Spijt me.’ Hij zei niets en keek weer naar buiten. Ik liep meer naar hem toe. ‘Ik wilde je niet kwetsen, maar het woedende gevoel van Giada..ehm..de poema had me gewoon in een greep. Het spijt me Jasper.’ Hij draaide zich naar me toe en zijn voetstappen kwamen op me af. Ik keek op. Zijn hand streek over mijn wang waardoor er een bom van vlinders in mijn buik ontplofte. Hij merkte het en glimlachte. ‘Het maakt niet uit, ik snap hoe je je voelt.’ Hij keek me aan. Een glinstering verscheen in zijn prachtige gouden ogen. Zijn gezicht kwam dichterbij en zachtjes drukte hij zijn lippen op de mijne.