Hoofdstuk 7

Op een rustig tempo reed Lily de fietsenstalling van school binnen.
‘Laure!’ riep ze naar het zogenoemde meisje dat op het punt stond de stalling te verlaten. ‘Wacht je heel even?’ Ze knikte en Lily haastte zich om haar fiets weg te zetten. Ze prutste even met het sleuteltje en het slot en snelwandelde daarna naar Laure toe. Laure leunde verveeld met haar hoofd eerst naar links, dan even naar rechts, waardoor er vervaarlijk luid iets kraakte. Lily gruwelde.
‘Kan je dat alsjeblieft niet meer doen? Ik kan er niet tegen.’
Laure haalde haar schouders op. ‘Ja, sorry,’ zei ze, maar gemeend klonk het niet. ‘Het zal de komende tijd wat vaker voorkomen.’
Lily trok een wenkbrauw op. ‘Wat bedoel je daarmee?’
‘De verzekering dekt mijn behandeling niet meer.’ Ze rolde geërgerd met haar ogen. ‘Of voor maar een klein deel. Ik mag er nog maar tien keer per jaar heen.’
Lily knikte begrijpend. Laure had een scheve ruggengraat, en ging daarvoor vrij regelmatig naar een soort fysiotherapeut die haar rug dan probeerde recht te zetten.
‘Is een keer per vijf weken niet genoeg dan?’ vroeg Lily. Laure zuchtte diep.
‘Nee, ik moet in blokken van minstens drie weken een keer per week, anders heeft het geen effect. Ik kan dus een keer in de vier maanden zo’n blok doen, dat is echt veel te weinig.’ Ze graaide in haar tas.
‘Ik heb een sigaret nodig,’ zei ze bijna niet hoorbaar.
‘Ik wist niet dat je rookte,’ antwoordde Lily met een klein stemmetje. Ze hield totaal niet van rokers.
‘Ik rook pas een maand.’ Ze pulkte een sigaret uit het nog bijna volle pakje Marlboro en viste een aansteker uit het voorvakje van haar tas. ‘Het is soms echt heerlijk ontspannend.’ Ze stak de sigaret aan.
‘Nu kan je de school niet binnen.’ zei Lily met een nog kleiner stemmetje dan daarnet.
‘Natuurlijk niet, dat snap ik ook wel,’ antwoordde Laure fel. ‘Laten we gewoon even hier blijven staan.’ Lily knikte beduusd. Ze was verbaasd door deze kant van Laure, een kant die ze nog nooit gezien had. Het contrast met slechts een dag daarvoor was enorm. Normaliter had Laure een warme, vriendelijke uitstraling, maar die was nu ver te zoeken. Laure nam gulzig een hijs en ontspande zichtbaar. Lily rilde echter van de kou.
‘Maar, het is dus nogal rot. Ik weet nu al dat ik heel veel last van mijn rug ga krijgen, het is namelijk te duur om de rest van de keren zelf te betalen. Het geld groeit ons niet op de rug. Het frustrerende is ook dat hij elke keer een groot deel van de tijd bezig is met het tekenen op mijn rug, om te kijken hoe mijn wervels ongeveer staan. Vast allemaal hartstikke nuttig, maar ik zou het fijner vinden als hij dat wat sneller zou doen opdat er wat meer tijd zou zijn voor het rechtzetten.’
Lily knikte en hoestte een keer onopvallend. ‘Wat naar voor je. Is er niets vergelijkbaars wat goedkoper is, of dat wel gedekt wordt?’
‘Nee, daar hebben we al naar gekeken.’ Ze nam weer een hijs en blies de rook langzaam uit.
‘Ik probeer in cirkeltjes te blazen, maar dat lukt nog niet,’ zei ze bedenkelijk. ‘Maar, Lily, vertel eens. Hoe gaat het met jou? Ben je nog steeds samen met je vriendje? Zachary heette hij, is het niet?’ Lily glimlachte, ze vond het lief dat Laure er naar vroeg.
Om zijn privéleven ook een beetje privé te houden, hadden Zack en Lily besloten hun relatie geheim te houden. Slechts hun ouders en de band wisten er van. Veel van Lilys vrienden wisten echter wel dat ze een vriendje had, alleen niet wie.
‘Het gaat heel goed tussen ons,’ antwoordde ze met een stralende glimlach maar werd onderbroken voordat ze verder kon vertellen.
‘Tussen mij en Steven gaat het ook heel goed,’ begon ze dromerig. ‘Echt heel goed. Het is lang geleden dat ik zo gelukkig ben geweest. Afgezien van mijn rug dan.’ Ze begon hartelijk te lachen. Lily was verbaasd, dacht dat ze een keer haar verhalen kon vertellen, maar bleek het mis te hebben. Ze liet Laure maar praten, vaak ging het niet goed met haar liefdesleven dus het was ook wel eens leuk om er iets positiefs over te horen. Ze praatten, of Laure praatte en Lily luisterde, tot de eerste bel ging. Laure trapte snel haar peuk uit en ze haastten zich beiden naar binnen.

‘Simon!’ gilde Lily bijna. Ze rende naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. ‘Ik ben blij dat je er weer bent, ik maakte me zoveel zorgen om je.’
Simons borstkas ging ongeregeld op en neer terwijl hij zachtjes lachte. ‘Ik zei nog zo dat jij je geen zorgen moest maken.’
‘Alsof jij niet weet dat dat bij mij niet werkt.’ Hij lachte weer, en Lily drukte zich wat steviger tegen hem aan. Een knuffel van een jongen was zoveel anders dan een van een meisje. Het voelde een stuk specialer, een stuk warmer en een stuk veiliger. Het liefst zou ze Zack in haar armen hebben, maar Simon moest er vaak aan geloven aangezien dat laatste vaak niet mogelijk was.
Ze keek omhoog. ‘Je ziet er best oké uit. Ik bedoel, je bent witjes, maar je hebt niet enorme paarse wallen of vet, ongewassen haar.’ Ze pauzeerde even. ‘Je mag het altijd vertellen als er wat is, vergeet dat niet, Siem.’ Plots schoot haar iets binnen dat hij de dag daarvoor tijdens het telefoongesprek had gezegd. ‘Wat wilde je mij eigenlijk vragen?’
‘Ik vertel het je zo wel,’ zei hij met een zwakke glimlach. ‘Het is nogal serieus.’ Ze hoorde hem zuchten.
‘Laten we naar de les gaan.’ Ze stemde in en samen liepen ze naar Engels.

Eenmaal in het lokaal zag ze Leonie al zitten. Samen met Simon ging ze achter haar zitten.
‘Hé Lily, hoi Simon. Goed dat je er weer bent, Lily maakte zich al zorgen. Trouwens, Lily, heb je hem al gevraagd wat ik je vroeg te vragen?’ Toen Lily van niet schudde, vervolgde ze: ‘Oh, dat dacht ik al. In ieder geval, Simon, ik geef zaterdag een feestje en ik had Lily verteld dat ze jou mee mocht vragen, omdat ze dat misschien wel leuk zou vinden, dacht ik. Maar blijkbaar is ze dat vergeten, dus nu vraag ik het maar direct. Ik weet niet of je heel veel mensen kent, sowieso wel een paar van school en in ieder geval onze Lily.’
Simon knikte langzaam. ‘Ik zal kijken of ik kan.’
Leonie glunderde. ‘Mooi zo! Helemaal top! Het wordt hartstikke leuk en gezellig, mijn ouders zijn weg, dus iedereen mag blijven slapen. Je moet dan wel een matje en een slaapzak meenemen, want ik denk niet dat we voor iedereen genoeg hebben.’ Ze begon prompt alle slaapzakken en matjes die ze thuis had op te noemen. Ze vertelde van elk de kleur, waar ze mee naar toe waren geweest en hoe lekker ze lagen. Lily luisterde glimlachend. Ze had wel zin in een feestje, een beetje alcohol kon geen kwaad. Waarschijnlijk zou Simon niet komen, hij was niet zo’n feestbeest en Leonies feesten hadden toch wel een reputatie, bedacht ze zich. Ze vond het echter niet erg om alleen te gaan, als Leonies vrienden ook maar een beetje op Leonie zouden lijken, zou ze het vast goed met hen kunnen vinden.

Waarschijnlijk klinkt dit hartstikke stom, aangezien er mensen zijn op deze site die letterlijk honderd keer zoveel abo's hebben als ik, maar ik wil toch zeggen dat ik jullie echt heel erg dankbaar ben dat jullie überhaupt de moeite nemen om dit verhaal te lezen. Jullie maken me echt blij, ook al hebben jullie dat misschien niet door. Ik heb echt uren van energie moeten stuiteren omdat ik meerdere abo's had.
Bedankt.
xx Emma