Achtendertig|•|

Ik verstijfde. Ik schudde mijn hoofd. ‘Dat zou je verkeerd gezien hebben.’ Ik keek kort naar Jasper die verbaasd naar me keek. Giada gromde. Absoluut niet, hij was het. ‘Hoe lang geleden was het?’ Twee weken geleden. Ik aaide over haar kop en zorgde dat ze me aan keek. Ga ergens in het buurt van het huis slapen, ik zal je zoeken. Dacht ik. Ze liep weg zonder iets te denken. Ik draaide me om en keek naar Jasper. ‘Wat is er aan de hand?’ Hij voelde de lichte woede in me. Hij kon er wel niets aan doen, het is zijn leefstijl om dieren te doden om te leven, maar de woede en verdriet van Giada lieten mij hetzelfde voelen, alsof mijn eigen kinderen vermoord waren. ‘Twee weken geleden heb je je gevoed op twee jonge poema’s.’ Hij knikte. ‘Dat waren haar jongen. Ik weet dat je er niets aan kan doen Jasper, maar door haar gevoelens leef ik te veel met haar mee. En als je het alvast wilt weten, ze staat net zoals Pepijn onder mijn bescherming.’ Vertelde ik en rende toen achter Giada aan. Jasper verbaasd achterlatend. Het was zijn schuld niet, maar de gevoelens van Giada waren zo sterk dat ik zelf ook woedend was. Ik vond haar dicht bij het huis van de Cullens, ze viel bijna in slaap. ‘Ga maar slapen, ik blijf bij je als je het goed vind.’ Graag. Ik glimlachte naar haar en ze sloot haar ogen. Ik zat een tijdje tegen haar aan, stil. Maar ik besloot Pepijn te roepen. Mijn raam stond nog open, dus hij was er zo. Ik floot. Een paar minuten later kwam Pepijn aanrennen. Hij keek eerst erg verbaasd naar Giada, maar liep toen naar mij toe. Hij sprong op mijn schouder. Wat is er? Ik grinnikte. ‘Ik had gezelschap nodig.’