003
Vermoeid draaide ik om, weg van de lichtbron die me had gewekt, het maanlicht dat door de luxaflex heen scheen. Ik zuchtte, ik was wéér wakker, al voor de vijfde keer die nacht.
Ik merkte dat mijn oortjes nog in m'n oren zaten, ik was er mee in slaap gevallen en had niet de moeite genomen om ze er uit te halen toen ik telkens wakker werd. Zachtjes neuriede ik mee.
Ja, oké, ik wist ookwel waarom ik ineens zo slecht sliep. Het was die nieuwe school, ik bedoel, ik had mezelf wel voorbereid op een nieuwe school, nieuwe gezichten enzo, maar niet zó'n school. Om te toveren.
Ik bedoel, onder druk moeten presteren ging me goed af, maar onder druk toveren ? Een angstig gevoel bekroop me. Hoe kan die school weten dat ik kan toveren als ik het mezelf nog nooit heb zien doen ?
Ik begon te zweten. Ik kan helemaal niet toveren, schreeuwde het door m'n hoofd. Ik zette mijn muziek harder, een poging de gedachten buiten te sluiten, maar het enige wat ik er mee bereikte was pijnlijke oren.
Ik besloot naar mijn pa te gaan. "Au, godver!" vloekte ik toen ik tegen de trapreling op botste. Toen ik tegen de zoveelste verhuisdoos botste (de overloop stond er vol mee) waren mijn voeten bont en blauw. Mijn gestommel was niet onopgemerkt gebleven, want het lampje op mijn pa's nachtkastje floepte aan. "Syrena?" klonk mijn pa's schorre stem.
Door het licht was ik snel bij de deur die op een kier stond, gaf een onnodig klopje erop en zei "Papa, ik kan niet slapen, mag ik wat vragen?". "Tuurlijk lieverd", en m'n pa klopte op de plek die nog vrij was in zijn grote tweepersoonsbed. Z'n haar zat door de war en die wallen maakte hem er niet mooier op, ik grinnikte terwijl ik onder de dekens kroop.
Ik merkte dat mijn oortjes nog in m'n oren zaten, ik was er mee in slaap gevallen en had niet de moeite genomen om ze er uit te halen toen ik telkens wakker werd. Zachtjes neuriede ik mee.
Ja, oké, ik wist ookwel waarom ik ineens zo slecht sliep. Het was die nieuwe school, ik bedoel, ik had mezelf wel voorbereid op een nieuwe school, nieuwe gezichten enzo, maar niet zó'n school. Om te toveren.
Ik bedoel, onder druk moeten presteren ging me goed af, maar onder druk toveren ? Een angstig gevoel bekroop me. Hoe kan die school weten dat ik kan toveren als ik het mezelf nog nooit heb zien doen ?
Ik begon te zweten. Ik kan helemaal niet toveren, schreeuwde het door m'n hoofd. Ik zette mijn muziek harder, een poging de gedachten buiten te sluiten, maar het enige wat ik er mee bereikte was pijnlijke oren.
Ik besloot naar mijn pa te gaan. "Au, godver!" vloekte ik toen ik tegen de trapreling op botste. Toen ik tegen de zoveelste verhuisdoos botste (de overloop stond er vol mee) waren mijn voeten bont en blauw. Mijn gestommel was niet onopgemerkt gebleven, want het lampje op mijn pa's nachtkastje floepte aan. "Syrena?" klonk mijn pa's schorre stem.
Door het licht was ik snel bij de deur die op een kier stond, gaf een onnodig klopje erop en zei "Papa, ik kan niet slapen, mag ik wat vragen?". "Tuurlijk lieverd", en m'n pa klopte op de plek die nog vrij was in zijn grote tweepersoonsbed. Z'n haar zat door de war en die wallen maakte hem er niet mooier op, ik grinnikte terwijl ik onder de dekens kroop.
Er zijn nog geen reacties.