Hoofdstuk 1

De wind waaide door haar haren en de zon brandde op haar gezicht. Beetje bij beetje kwam Fibi dichter bij haar doel toen ze over de grasvlakten zichzelf een weg baande. Eerst liftte ze af en toe maar toen ze in de auto belandde met een of andere perverse man nam ze geen enkel risico meer. Dan nam ze maar de moeilijkere weg.
Haar doel was Cornvill, een klein standje in het noordelijk deel van Westcoat. Daar moest ze op zoek naar een Droomschepper, iemand die dromen wezenlijk kan laten worden. Als je deze kracht bezat was je een van de machtigste wezen op aarde.
Lucia had zo iemand nodig om Everwell te beschermen tegen het kwaad dat spoedig zou opduiken. Zonder Droomschepper zouden ze geen schijn van kans maken.
Vroeger was de wereld rijk aan mensen met verschillende soorten gaven, ik elke stad kon je wel één Droomschepper vinden. Toen het kwaad opdook werden de Droomscheppers als voornaamste strijders ingezet. Men dacht dat zijn krachtig genoeg waren om het kwaad te verslaan. Toch bleken Droomscheppers niet de enige krachtige wezens op aarde te zijn. De Droomscheppers waren niet groot genoeg in aantal en gingen ten onder. Het Kwaad won de strijd en Starport veranderde in een duister stadje. De duisternis overspoelde in de jaren erna heel Luvilia en andere landen. De Droomscheppers waren veranderd in een uitgestorven ras waar enkel nog in de geschiedenisboeken over werd geschreven. Binnenkort zou het kwaad Everwell bereiken en zou het land ook ten onder gaan aan het kwaad.
Lucia, zo koppig als ze was, was vastbesloten nog een Droomschepper te vinden. Ze was van mening dat het onmogelijk was dat alle Droomscheppers waren uitgestorven.
Lucia’s zoekwerk naar een Droomschepper bleek geen verloren moeite te zijn, toen bleek dat er nog een Droomschepper in leven was. De magie van het Droomscheppen bleek niet uit de bloedbanen verdwenen te zijn. Het enige probleem dat kon opduiken was dat de persoon niet wist da hij een Droomschepper was en dat ze hem zijn krachten nog moesten leren ontdekken en leren beheersen, een zeer moeilijke taak als je zelf niet de magie bezit tot Droomscheppen. De nieuwe Droomschepper zou nog een krachtigere Droomschepper moeten worden dan de vele Droomscheppers die jaren geleden de strijd aangingen tegen het kwaad.
Ook al was dit een moeilijke taak voor Lucia en Fibi, toch waren ze vastbesloten om ervoor te zorgen dat ze het kwaad zou den overwinnen.

“Brian, kom eens uit je bed! Straks kom je te laat op school!” riep zijn moeder naar boven vanaf de trap.
Brian draaide zich om in zijn bed en trok het deken over zijn hoofd, het was veel te vroeg om op staan. Het was 7 uur ’s ochtends en vandaag was de eerste schooldag weer aangebroken. Brian was vanaf vandaag officieel een 5de jaars op Cornvills High School. Maar hij was nog in zijn vakantieregeling, dit hield in dat hij sliep tot 11 uur, en dat maakte opstaan om dit uur een echte hel.
“Brian, laat me niet naar boven komen! Dan gooi ik een emmer koud water over je heen. Dan weet ik zeker dat je je bed binnen een paar seconden uit springt!” dreigde zijn moeder.
“Ja, mama!” riep Brian naar beneden. Hij ging recht zitten in zijn bed en rekte zicht uit. Hij keek even rond in zijn kamer en zuchtte. Hij had een vermoeiende dag voor de boeg.

Even later zat Brian aan de keukentafel met een bord met een boterham me choco en een glas fruitsap voor zijn neus. Moeizaam naam hij een hap van zijn boterham toen zijn vader de kamer binnen kwam neuriën. Niets is zo vervelend als een opgewekte vader om 7 uur ’s ochtends op je eerste schooldag.
“En, mijn beste zoon, ben je klaar voor je eerste schooldag?” vroeg zijn vader toen hij over Brian ging zitten aan de keukentafel.
“Valt wel mee,” antwoorde Brian zonder veel enthousiasme en hij nam nog een hap van zijn boterham.
“Wel, wel, mijn zoon, wees toch wat blijer! Nu zie je je beste vriend, Jackson, weer en kun je weer gezellig achter de meiden aan gaan,” grapte Brian’s vader.
Brian zuchtte, al de meiden bij hem op school waren maar in twee dingen geïnteresseerd: opvallen en er goed uitzien. Hij had een meisje nodig dat helemaal anders was dan hen, iemand die niet zo bezig was met haar uiterlijk maar met hem. Hoe kon hij ooit zo iemand vinden?
Toen zijn boterham met choco op was dronk hij ook zijn glas met fruitsap op. Toen hij klaar was ging de bel, waarschijnlijk was het Jackson die met hem mee naar school zou rijden. “Mama doe jij even de deur open? Waarschijnlijk is het Jackson die klaarstaat om mee naar school te rijden. Ik ga even mijn boekentas halen.”
“Oké, lieverd,” antwoorde zijn moeder die naar de deur snelde.
Brian liep naar zijn kamer en nam zijn trui die aan zijn bureaustoel hing en zijn rugzak die naast zijn bureau stond. Snel liep hij terug naar beneden naar de voordeur. “Hey, Jackson,” groette hij.
“Hey, makker. Lang geleden zeg!” antwoorde Jackson enthousiast.
Brian stapte door de voordeur en nam zijn fiets uit de garage. Samen sprongen Jackson en Brian op hun fiets en reden van de oprit op weg naar school.
“Tot vanavond, lieverd! Succes op school!” riep ze hem na.

“Hoe was het in Kroatië?” vroeg Jackson.
“Warm en zonnig,” antwoorde Brian.
“Ik zie het, je bent lekker gebruind zeg! En veel naar de mooie meiden gekeken?”
“Haha, niet echt. We zaten op een plaats waar veel oude mensen rondliepen.”
“Spijtig, ik had zo gehoopt op wilde verhalen!” grapte Jackson. “Ik heb me vooral bezig gehouden met songteksten schrijven voor mijn toekomstige band. Ik ben van plan me in te schrijven bij de muziekclub op school.”
“Kan je wel een instrument bespelen?” lachte Brian.
“Tuurlijk! In de vakantie heb ik mezelf leren gitaar spelen en volgens mijn mening kan ik het al heel goed.”
“Haha, volgens jou mening misschien wel, maar volgens die van iemand anders…”
“Pff, je bent gewoon jaloers omdat jij geen instrument kan bespelen en ik wel,” antwoorde Jackson om een gespeelde beledigde toon.
Brian moest lachen. Maar zijn lach verdween snel toen hij zag dat ze de school naderden.
Nadat Jackson en Brian hun fietsen in de fietsenstalling hadden gezet, riepen hun vrienden hen al tegemoet.
“Hey, Scott, kom eens hier maat, lang geleden zeg! Waar heb jij gezeten deze zomer?” riep Will naar Brian. Scott is Brians achternaam en Will vindt het leuk om hem bij zijn achternaam te noemen.
“In Kroatië, zoals gebruikelijk.”

Brian zat in de klas uit het raam te staren terwijl meneer Weaver nog eens de schoolregels op een rijtje zette. Meneer Weaver zou dit jaar hun klassenleraar en leerkracht geschiedenis zijn. Zoals elk jaar zat Brian bij Jackson, die naast hem zat, in de klas. Jackson volgende Brians blik naar buiten. “Is het interessant?” vroeg hij al fluisterend.
“Niet echt, maar wel interessanter dan Meneer Weavers uitleg.”
“Daar ben ik het mee eens,” grinnikte Jackson, “heb je zin om na school mee met mij naar huis te gaan en nog eventjes te gamen?”
“Kan ik dan ook blijven eten?” vroeg Brian
“Tuurlijk, als je van spaghetti houdt.”
“Wie houdt er nu niet van spaghetti?”
“Jackson en Brian, kunnen jullie jullie naschoolse plannen tijdens de pauze bespreken niet tijdens mijn uitleg?” kwam meneer Weaver tussen de jongens.
“Sorry, meneer,” verontschuldigde Jackson zich, “het zal niet meer gebeuren.”
“Het is jullie geraden,” antwoorde meneer Weaver die met zijn ogen tot spleetjes de jongens bestudeerde.
Dat was dus de bespiedende blik van meneer Weaver waar ze het altijd over hebben, dacht Brian bij zichzelf.

Eenmaal in Jacksons kamer aanbeland plofte Brian in de zetel die voor de tv stond. “Zullen we Black Opps spelen?” vroeg hij.
“Oké, even zoeken waar het ligt.”
“Ik zal ondertussen even een sms’je naar mijn ma sturen om te zeggen dat ik vanavond bij jou eet.” Terwijl Brian een sms’je verstuurde naar zijn moeder zocht Jackson verder naar het play station spelletje.
“Zeg niet dat Lena weer in mijn kamer is geweest en weer dingen heeft verstopt,” bromde Jackson om een geërgerde toon. Lena is Jacksons irritante zusje die, als ze zich verveelt, voorwerpen van Jackson verstopt.
“Ik denkt dat het eens tijd wordt dat je dat slot van je kamer eens gaat gebruiken,” lachte Brian die begon mee te zoeken.
“Dat kind heeft nodig eens een hobby nodig, dan viel ze mijn spullen tenminste niet meer lastig.”
“Hier, je spelletje ligt in je prullenmand samen met een stinkende sok,” zei Brian met een vies gezicht. “Jij mag het eruit halen hoor.”
“Haha, ik zal die sok ook ineens in de wasmand gaan leggen. Ik vond al dat het een beetje stonk in mijn kamer op die plaats,” lachte Jackson.
Brian wat rond in Jacksons kamer toen hij de sok in de wasmand was gaan leggen. Jacksons kamer zag er niet veel anders uit dan voor de vakantie, op de posters na. Er hing een nieuwe poster van South Park boven zijn bed en een poster van een Green Day boven zijn bureau. Verder hing er nog een poster van een gitaar en band waar Brian nog nooit van had gehoord aan de muur.
Jackson kwam de kamer terug binnen, “ziezo, nu stinkt mijn kamer niet meer.”