Surprise!

Ik had besloten dat ik mijn reis zou beginnen als ik 16 werd. De reis om de wereld te redden, al moest ik eerst weten hoe. Ik kreeg ruzie met Enrique en Danila, omdat ze niet wilde dat ik alleen ging. Ze wilden mee, maar ik wilde niet dat gewond zouden raken om mij te beschermen. Ik wilde niet nog iemand verliezen.
Ik was al bijna 16, en Danila probeerde me nog steeds te overtuigen om niet te gaan, aangezien het niet lukte om me te overtuigen haar en Enrique mee te nemen. Enrique had het al opgegeven, hij had al door dat het geen zin had.
Op mijn 16e verjaardag leek de dag eerst rustig te verlopen. Ik had mijn spullen al gepakt, en hoopte om snel weg te zijn. Ik pakte mijn tas en liep langzaam naar de deur, ik wilde Danila niet wakker maken. Toen ik langs haar bed liep, zag ik dat ze niet in haar bed lag. Waar zou ze dan zijn? Ik liep de trap af, het was doodstil in het huis. Ik wilde nog snel even naar de keuken om wat eten te pakken voor onderweg, toen ik achter me iets hoorde. Een zachtjes geluid, maar toch duidelijk iets onnatuurlijks. Ik draaide me om, en daar stonden ze. Alle elven die ik goed kende, mijn vrienden, stonden voor mijn neus en riepen: ‘Surprise!’ Ik schrok en rende naar de voordeur. Danila’s vader stond ervoor en zei: ‘Nee, dat gaat niet door. We gaan je verjaardag vieren, of je nu wilt of niet.’ Ik was boos op ze. Ik wilde snel weg, zodat het minder pijn zou doen om ze achter te laten. Maar tegelijkertijd was ik ook blij, omdat vroeger mijn verjaardag nooit werd gevierd. Het gaf me een gevoel dat er nog wel mensen waren die heel erg veel om me gaven.
Er werd een grote taart voor mijn neus gezet, en ze zeiden dat ik een wens moest doen. Ik dacht lang na, want het was egoïstisch om te wensen dat ik de wereld niet hoefde te redden. Ik wenste dat ik hulp kreeg op mijn reis, dat ik minder alleen zou zijn. Toen ze de taart aansneden kwam Enrique naar me toe, ‘Kan ik je even spreken?’ vroeg hij. Ik werd nieuwsgierig omdat hij een beetje geheimzinnig deed. Hij nam me mee naar boven, om even alleen te zijn. ‘Heb jij dit georganiseerd?’ vroeg ik, en hij keek me scherp aan. Ik zag aan zijn blik dat hij het niet was en dat ik er niet over door moest vragen, ook al wist ik niet waarom. Waar ging dit dan over?
‘Ik wil niet dat je gaat’ zei hij, en keek recht in mijn ogen. Ik wilde niet dat hij mee ging, dat had ik hem al vaak genoeg gezegd. ‘Of je nu wilt of niet, je kunt ons niet tegenhouden.’ ‘Ons?’ vroeg ik en meteen begon ik me te bedenken waarom ik dat vroeg, omdat ik al wist wie hij bedoelde. ‘Danila, zij kan helemaal niet verder zonder jou. Voordat jij hier kwam, was ze zo eenzaam. Je kunt ons toch niet in de steek laten?’ zei hij en het leek alsof er kleine lichtjes in zijn ogen begonnen te branden. ‘Maar, het is te gevaarlijk…’ zei ik, maar Enrique had zijn argument al klaar. ‘Het word juist minder gevaarlijk als wij meegaan. Danila kan heel goed boogschieten, en ik ben goed getraind in het overleven in de wildernis. We zijn bereid om mee te gaan.’ ‘Oke, ik heb geen keus zo te horen.’
‘Yes!’ hoorde ik Danila achter me roepen. Ik keek in haar richting en zag dat ze bijna een gat in de lucht sprong. Zelf was ik niet zo blij, maar als ze het zo graag willen…