Chapter one. The start of a new year. 1.2

‘Wingardium Leviosa,’ prevelde ik, waarna mijn hutkoffer weer achter me aan zweefde. Ik was lui, en dat gaf ik dan ook eerlijk toe. Waarom zou ik moeilijk doen, als het ook makkelijk kon? Ik was dan misschien nog niet oud genoeg om magie te mogen gebruiken buiten Hogwarts, maar wat maakte mij dat uit? Ik was een Death Eater, ik ging me geen zorgen maken om nutteloze dingen als magie gebruiken onder de 17 jaar. Buiten dat; ik was volgende maand jarig, en dan zou ik eindelijk 17 worden. Dus ik zag geen probleem.

Bij de koetsen stond ik stil en keek even bewonderend om me heen. Ik bukte voor de twee Terzeliers, die de koets trokken, en keek de beesten even glimlachend aan. Ik vond het prachtige beesten. Luna Lovegood werd vaak uitgelachen wanneer ze vertelde dat de koetsen zichzelf niet trokken, maar dat het gedaan werd door Terzeliers, maar toch waren er mensen die ze echt konden zien, zoals ik. Dit zou ik echter nooit toegeven, aangezien dat mijn reputatie een stuk naar beneden zou trekken. Ik had de dood al meerdere malen meegemaakt. Ik had het ongewild meegemaakt, maar ik had ook zelf een aantal mensen bruut moeten vermoorden. Hierdoor kon ik de Terzeliers dus zien, aangezien je ze alleen kon zien als je de dood had meegemaakt. Dit maakte hun schoonheid echter niet minder, de beesten bleven prachtig. Ik stapte de koets in, terwijl iemand mijn koffer inlaadde. Al gauw ging de deur weer open en kwamen er 2 meisjes de koets ingestapt.
‘June, my dear. Hoe was je vakantie? Vertel me alles!’ kirde Audrey Anderson.
Audrey was mijn beste vriendin, sinds het eerste jaar op Hogwarts. Met haar lange, krullende, bruine haar en haar plotselinge stemmingswisselingen was ze een opmerkzaam meisje. Audrey was zelf helemaal van zuiver bloed en had een hekel aan iedereen die geen pureblood was. Ze was erg oppervlakkig, maar was er wel voor me wanneer ik haar nodig had. Soms had ik het gevoel dat ze meer met me omging voor de populariteit, maar dat liet ik achterwege.
‘Hm, mijn vakantie was wel oké,’ zei ik ongeïnteresseerd.
‘Je denkt toch niet dat je me zo makkelijk afscheept, hè? Vertel me alles!’
‘Ik heb het meeste van de tijd thuis doorgebracht. The lord besloot dat hij eens ergens anders wilde verblijven dan bij de Malfoys, dus verbleef hij in ons landhuis. Ik heb hem dus een beetje zitten bedienen en wat kleine taakjes opgelost. Je weet wel, wat muggles vermoorden en bloodtraitors gemarteld, niet veel bijzonders.’
Audrey keek me geschokt aan. Ze stond volledig achter the lord, maar ze vond het een vreselijk idee mensen te moeten vermoorden. Ze zou hier maar aan moeten wennen, haar tijd zou nog komen, had ik gehoord. Maar dit was ik niet van plan aan haar te vertellen.
‘Hoe was jouw vakantie?’ vroeg ik daarom ongeïnteresseerd, hopend het onderwerp te veranderen.
Gelukkig ging ze er niet meer over door en begon ze meteen te vertellen over de honderden jongens die om haar heen hingen, toen ze op vakantie was in Frankrijk. Ze was natuurlijk met een gebruinde huid teruggekomen, maar dat was niets bijzonders vergeleken met mijn standaard lichtgetinte huid. Toen ze eindelijk klaar was, draaide ik me om naar Alana, mijn andere beste vriendin. Alana was meer het stille meisje tussen ons, maar ook zij had een sterk karakter. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ze een lieverdje was; er waren genoeg mensen die doodsbang waren voor Alana. Gelukkig kreeg ik haar ‘kwade kant’ amper te zien en was ze in mijn ogen een geweldige meid.
‘Hoe was jouw vakantie, Alana?’ vroeg ik beleefd.
‘Wel oké. Ik ben met mijn moeder naar Rome gegaan, maar dat was niet zo spectaculair. Verder heb ik met Blaise wat bij het zwembad gelegen, niet veel bijzonders.’
Blaise Zabini en Alana waren al een paar maanden samen. Ik was enigszins verbaasd door de plotselinge relatie, maar toch was ik erg blij voor ze. Blaise leek Alana echt gelukkig te maken, en dat was alles wat telde.
‘Ladies, hebben jullie al zin in een nieuw jaar op Hogwarts?’ vroeg Audrey sarcastisch.
‘God, nee. Nog een jaar op die zielige school, wanneer houdt het eindelijk eens op?’ sneerde ik.
Alana en Audrey keken me begrijpend aan. Ik vroeg me vaak af wat ik nog op Hogwarts deed, voor mijn part stopte ik allang met school en werd ik een fulltime Death Eater. Toch bleef ik op Hogwarts, Voldemort zei altijd dat het nog eens nuttig zou kunnen zijn. Ik vroeg me altijd af wat hij daarmee zou kunnen bedoelen, maar ik kon niets zinvols bedenken. Hogwarts was tijdverspilling, een slap excuus voor een school. Maar toch zou ik er nog een aantal jaar vastzitten.

De koets minderde vaart en ik zag dat we waren aangekomen bij Hogwarts. Het gebouw zag er hetzelfde uit als ieder jaar en ik voelde me meteen weer alsof ik net thuisgekomen was, de grote school was gewoon een tweede huis voor me geworden, hoe erg ik het hier ook haatte. De uitnodigende poorten stonden alweer open en met z’n drieën liepen we gearmd de koets uit. Op naar een nieuw jaar.